Είναι ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στη σημερινή δύσκολη πραγματικότητα που ζούμε, τα οποία σε αναγκάζουν να ρίξεις έστω και μία κλεφτή ματιά επάνω τους για να τα προσέξεις, γιατί αξίζουν πραγματικά τον κόπο να το κάνεις.
Σημείο αναφοράς γι’ αυτό το σημείωμα που γράφω, είναι το τραγούδι «ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ» του Λεωνίδα Μπαλάφα και του Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη, το οποίο ανέβηκε πριν από πέντε ημέρες στο Youtube και έφτασε αστραπιαία στις 1.000.000 επισκέψεις, γεγονός απίστευτο!
Το συγκεκριμένο τραγούδι «ντυμένο» με ένα άρτια σκηνοθετημένο video clip και εξαιρετικές ερμηνείες, προβάλει την αέναη πολιτική απογοήτευση των Ελλήνων.
Σημείο αναφοράς γι’ αυτό το σημείωμα που γράφω, είναι το τραγούδι «ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ» του Λεωνίδα Μπαλάφα και του Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη, το οποίο ανέβηκε πριν από πέντε ημέρες στο Youtube και έφτασε αστραπιαία στις 1.000.000 επισκέψεις, γεγονός απίστευτο!
Το συγκεκριμένο τραγούδι «ντυμένο» με ένα άρτια σκηνοθετημένο video clip και εξαιρετικές ερμηνείες, προβάλει την αέναη πολιτική απογοήτευση των Ελλήνων.
Απογοήτευση από τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους, διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων πολιτικάντηδες, που τους φορτώνουν με φρούδες υποσχέσεις και τρύπιες ελπίδες με ξύλινα πόδια.
Το video clip αναδύει ανάγλυφα, σημειολογικά αλλά και εννοιολογικά τα χρόνια προβλήματα και την θυματοποίηση ενός προικισμένου λαού με μεγάλη ιστορία, που κατάντησε να είναι ένα ρετάλι και ένα απολειφάδι του Ευρωπαϊκού κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού πολιτισμού.
Αυτό είναι πραγματικά ένα σημαντικό πολιτικό τραγούδι. Δεν έχει καμία σχέση με τα υποτιθέμενα όμοια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια, από τους πρώτους μήνες της κρίσης. Εκείνα που τραγουδούσε ο κάθε πικραμένος με φτηνά, δήθεν «αντιμνημονιακά» στιχάκια, με αστείες μουσικές, για να εκμεταλλευτεί την απόγνωση και τον θυμό του κόσμου.
Ένα πολιτικό τραγούδι δεν πρέπει να είναι ευκαιριακό, φτιαγμένο στο πόδι, με πρόχειρη συνταγή, με φτηνά υλικά και κακό μάγειρα. Πρέπει να έχει δύναμη, στερεά μπετά, να δημιουργεί συναισθηματική πολιτική φόρτιση, να ενώνει τον κόσμο και να τον αφυπνίζει δημιουργικά, ξυπνώντας τη σκέψη του και τον στοχασμό του.
Πολιτικό τραγούδι είναι αυτό που έκανε κάποτε ο Θεοδωράκης και ο Λοΐζος, ο Λεοντής και ο Μαρκόπουλος με τους Ρίτσο, Αναγνωστάκη, Λειβαδίτη, Παπαδόπουλο και άλλους. Είναι αυτό που έκανε ο Σαββόπουλος, που εξέφραζε διαχρονικές πολιτικές ανησυχίες, βιώματα και βαθύτερα αδιέξοδα σε περιόδους αναζητήσεων και αγωνίας.
Τραγούδια που έγιναν το «soundtrack» της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το «ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ» πρέπει να το αξιολογήσουμε σαν ένα ενιαίο δημιούργημα, που φωνάζει ότι ήρθε για να μείνει, ανεξάρτητα από πόσα εκατομμύρια views θα κάνει.
Είναι ένα δημιούργημα που μυρίζει Ελλάδα, λεβεντιά. Έχει μέσα του ψυχή και μόχθο, απογοήτευση και ελπίδα, μνήμες αλλά όχι λήθη.
Από τότε που η χώρα μας γλίστρησε σ’ αυτή την τραγωδία, η οποία δεν βλέπω να τελειώνει γιατί επίκεινται κι άλλοι βομβαρδισμοί, ο προβληματισμός μεγαλώνει. Θεριεύει η ανάγκη για πολιτικούς που ακουμπάνε το αυτί τους στο χώμα, για να αφουγκραστούν και να ρυθμίσουν το εσωτερικό τους ρολόι με το ρολόι που χτυπά στις καρδιές του κοσμάκη.
Με έναν αναστεναγμό όμως μονολογούμε «και τι να κάνουμε βρε παιδιά, τους δοκιμάσαμε όλους αλλά είδαμε τα χαΐρια μας και την προκοπή μας».
Το video clip αναδύει ανάγλυφα, σημειολογικά αλλά και εννοιολογικά τα χρόνια προβλήματα και την θυματοποίηση ενός προικισμένου λαού με μεγάλη ιστορία, που κατάντησε να είναι ένα ρετάλι και ένα απολειφάδι του Ευρωπαϊκού κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού πολιτισμού.
Αυτό είναι πραγματικά ένα σημαντικό πολιτικό τραγούδι. Δεν έχει καμία σχέση με τα υποτιθέμενα όμοια που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια, από τους πρώτους μήνες της κρίσης. Εκείνα που τραγουδούσε ο κάθε πικραμένος με φτηνά, δήθεν «αντιμνημονιακά» στιχάκια, με αστείες μουσικές, για να εκμεταλλευτεί την απόγνωση και τον θυμό του κόσμου.
Ένα πολιτικό τραγούδι δεν πρέπει να είναι ευκαιριακό, φτιαγμένο στο πόδι, με πρόχειρη συνταγή, με φτηνά υλικά και κακό μάγειρα. Πρέπει να έχει δύναμη, στερεά μπετά, να δημιουργεί συναισθηματική πολιτική φόρτιση, να ενώνει τον κόσμο και να τον αφυπνίζει δημιουργικά, ξυπνώντας τη σκέψη του και τον στοχασμό του.
Πολιτικό τραγούδι είναι αυτό που έκανε κάποτε ο Θεοδωράκης και ο Λοΐζος, ο Λεοντής και ο Μαρκόπουλος με τους Ρίτσο, Αναγνωστάκη, Λειβαδίτη, Παπαδόπουλο και άλλους. Είναι αυτό που έκανε ο Σαββόπουλος, που εξέφραζε διαχρονικές πολιτικές ανησυχίες, βιώματα και βαθύτερα αδιέξοδα σε περιόδους αναζητήσεων και αγωνίας.
Τραγούδια που έγιναν το «soundtrack» της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το «ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ» πρέπει να το αξιολογήσουμε σαν ένα ενιαίο δημιούργημα, που φωνάζει ότι ήρθε για να μείνει, ανεξάρτητα από πόσα εκατομμύρια views θα κάνει.
Είναι ένα δημιούργημα που μυρίζει Ελλάδα, λεβεντιά. Έχει μέσα του ψυχή και μόχθο, απογοήτευση και ελπίδα, μνήμες αλλά όχι λήθη.
Από τότε που η χώρα μας γλίστρησε σ’ αυτή την τραγωδία, η οποία δεν βλέπω να τελειώνει γιατί επίκεινται κι άλλοι βομβαρδισμοί, ο προβληματισμός μεγαλώνει. Θεριεύει η ανάγκη για πολιτικούς που ακουμπάνε το αυτί τους στο χώμα, για να αφουγκραστούν και να ρυθμίσουν το εσωτερικό τους ρολόι με το ρολόι που χτυπά στις καρδιές του κοσμάκη.
Με έναν αναστεναγμό όμως μονολογούμε «και τι να κάνουμε βρε παιδιά, τους δοκιμάσαμε όλους αλλά είδαμε τα χαΐρια μας και την προκοπή μας».
