Την είδηση για το θάνατο του Γιάννη Σπανού μού μετέφερε τηλεφωνικώς χθές το απόγευμα ο διευθυντής του «Όγδοο» Παναγιώτης Κακαράς.
Είναι κάποιες ειδήσεις που πέφτουν σαν κεραυνός. Αισθάνεσαι να παγώνεις και να φεύγει το αίμα απ’ το κορμί σου.
Όταν λίγο καιρό πριν συζητούσαμε με τον Χρήστο Νικολόπουλο για τους Έλληνες συνθέτες σταθήκαμε για πολλή ώρα στο όνομα του Γιάννη Σπανού.
Ο Χρήστος είπε: «Έχω παίξει σχεδόν σε 100 τραγούδια του Σπανού και ψάχνοντας βαθιά στο ρεπερτόριο του Γιάννη έμεινα άφωνος με την ποιότητα των συνθέσεων του, αλλά και με την ποσότητα των τραγουδιών του».
Ο Σπανός στις αρχές της δεκαετίας του '60 έπαιζε για δύο χρόνια πιάνο στις μπουάτ της αριστερής όχθης του Παρισιού και γίνεται από τους πιο γνωστούς πιανίστες στη Γαλλία ενώ ταυτόχρονα μελοποιεί σημαντικούς Γάλλους ποιητές.
Οι συνθέσεις του εκείνες έχουν μία μελωδική αύρα από το Παρισινό κλίμα και το όνομά του καταχωρείται στο λεξικό του γαλλικού κινηματογράφου.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1964 προτείνει στον Αλέκο Πατσιφά, ιδρυτή της «LYRA», να δημιουργήσουν ένα νέο μουσικό κύμα επηρεασμένος από το Γαλλικό κινηματογραφικό κίνημα Nouvelle Vague.
To «Νέο Κύμα» δεν έφθασε ποτέ στο ύψος των μουσικών καταθέσεων του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι και του Ξαρχάκου. Έγραψε ωστόσο τη δική του ιστορία έχοντας μεγάλη απήχηση στη νεολαία της εποχής. Δημιούργησε έναν πρωτοποριακό τρόπο διασκέδασης που αφορούσε περισσότερο την εσωτερικότητα και την ευαισθησία του ακροατή.
Ασχολήθηκε με την μελοποίηση Ελλήνων ποιητών και στιχουργών, όπως ο Λαπαθιώτης, ο Καρυωτάκης, ο Βιζυηνός, ο Παλαμάς, η Πολυδούρη, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Παπαστεφάνου, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος και πολλών άλλων.
Είχε μια αστείρευτη έμπνευση με μελωδικές εκπλήξεις και ιδιαιτερότητες, με ένα προσωπικό ύφος και γοητευτική μελωδική γραμμή.
Ανήκει στη χρυσή μελωδική τετράδα Σπανός, Κουγιουμτζής, Μούτσης, Λοΐζος.
Γιάννη το κενό που αφήνεις πίσω σου είναι μεγάλο. Το έργο σου δεν ήταν «Μία αγάπη για το καλοκαίρι» αλλά μία αγάπη παντοτινή. Καλό ταξίδι!
