Είναι ορισμένες μεγάλες θεατρικές παραστάσεις με σημαντικούς ηθοποιούς, όπου κάποιος από αυτούς μπορεί να κάνει ένα απλό πέρασμα στη σκηνή που να διαρκεί ένα μόνο λεπτό και αφήνει το χνάρι του στο διηνεκές και μένει βαθιά ριζωμένο στην ψυχή.
Το ίδιο συμβαίνει και με ορισμένες ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου που δεν ξεχνιούνται, όπως το «Σ’ αγαπώ» της Λαμπέτη στην «Κάλπικη Λίρα», όταν την ζωγραφίζει ο Χορν, που αποτελεί το ωραιότερο «Σ’ αγαπώ» του ελληνικού κινηματογράφου.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ατάκα του Γιώργου Φούντα στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Στέλλα κρατάω μαχαίρι».
Όπως για πάντα θα μείνουν χαραγμένα στη συλλογική μας μνήμη, ο πρόλογος και ο επίλογος του Μάνου Χατζηδάκη στην «Οδός Ονείρων», όπου βγαίνει τις νύχτες και μαζεύει τα όνειρα των ανθρώπων…
Κάτι ανάλογο συνέβη πριν από λίγες μέρες στην εξαιρετική εκπομπή «Μουσικό Κουτί» του Νίκου Πορτοκάλογλου και της Ρένας Μόρφη με θέμα τη βαρβαρότητα που συμβαίνει στην Ουκρανία.
Η εκπομπή ήταν κάπως αμήχανη και τρομαγμένη γιατί έπρεπε οι οικοδεσπότες να συγκεράσουν με μια αρμονία, που δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα, 40 καλλιτέχνες οι οποίοι είχαν και μια διαφορετική οπτική για όλα αυτά που ζει ο ουκρανικός λαός.
Ανάμεσα στις δηλώσεις των καλλιτεχνών διαπίστωνες κάποιους υφέρποντες δισταγμούς των οποίων όμως η εκφορά τους ήταν ευγενική και προσεκτική.
Ο Σαββόπουλος καθισμένος στην πολυθρόνα του σπιτιού του κατάφερε μέσα σε δυόμιση λεπτά να κλέψει την παράσταση και να αποδείξει ότι είναι διαχρονικά ο πιο πλήρης Έλληνας καλλιτέχνης.
Απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι η προσωπικότητα είναι ένα αγαθό που δεν πωλείται και δεν αγοράζεται πουθενά, το έχουν οι άνθρωποι οι οποίοι όταν μιλούν καρφώνουν τις λέξεις κατευθείαν μέσα στον ψυχισμό σου και βρίσκουν τον τρόπο να σε συγκινήσουν.
Δυστυχώς, υπάρχουν όμως και άνθρωποι που υποδύονται ρόλους πάνω από τις δυνατότητές τους και πέρα από τις καταγεγραμμένες δεξιότητές τους. Θέλει θάρρος, λογική και γενναιότητα πέρα από την αμεροληψία, για να σταθείς στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές αφήνεις στην άκρια τις ιδεοληψίες, τους στείρους εν προκειμένω δογματισμούς και κομματισμούς και αποφεύγεις συμψηφισμούς και εκλεκτικές συμπάθειες. Αφήνεις επίσης στην άκρια τους προσχηματικούς και επιλεκτικούς πασιφισμούς και τις γενικότητες και στέκεσαι απέναντι στη βαρβαρότητα, ανεξάρτητα με ποιο χρώμα ενδυματολογείται και σε ποια γλώσσα εκφέρεται ο λόγος της.
Ο Σαββόπουλος είπε απλά το αυτονόητο:
-«Όπως όλοι , αγαπούμε κι εμείς την ειρήνη και τον άνθρωπο και οφείλουμε σαν ενήλικοι που είμαστε -και όχι σαν αιώνιοι έφηβοι- κλισέ που έχει καταντήσει εντελώς μπανάλ, να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδισμό της ειρήνης, του ανθρώπου, των λαών».
-«Να ονοματίσουμε την εισβολή»
-«Η Ουκρανία τώρα υποφέρει για όλους μας, μην σιωπήσετε».
Δεν ξέρω τελικά πόσοι από τους ομότεχνούς του κατάλαβαν τα λόγια του Νιόνιου και πόσα του οφείλουν οι κρυπτόμενοι και οι αλληθωρίζοντες. Δεν γνωρίζω ακόμα πόσοι έχουν ακούσει και πόσοι θυμούνται τη «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» και ιδιαίτερα τον στίχο «και το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι»
Μίλησε για τη θυσία του ουκρανικού λαού ο οποίος με το έπος του διασφαλίζει το μεγαλείο της ζωής και του ανθρώπου.
Ο Σαββόπουλος είναι η φωτεινή πλευρά της Ελλάδας αυτή που οφείλεται στην μακρόχρονη επική ιστορία της, και αποτελεί τη γνήσια κουλτούρα της ελευθερίας. Ταύτισε το δικό μας διαχρονικό σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» με τη θυσία του ουκρανικού λαού.
Μέσα σε τρία λεπτά μαγνήτισε τον κόσμο και τον μάγεψε. Τον κοίταζε στα μάτια με ειλικρίνεια και καθαρότητα. Ήταν την ίδια στιγμή πολιτικός, ποιητικός, ευγενικός, συγκινητικός και ανθρώπινος.
Τον Σαββόπουλο, όπως και τον Ντίλαν, δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις με την στενή έννοια του τραγουδιστή ή του συνθέτη, αλλά σίγουρα είναι ένας ποιητής που τραγουδάει.
Το ίδιο συμβαίνει και με ορισμένες ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου που δεν ξεχνιούνται, όπως το «Σ’ αγαπώ» της Λαμπέτη στην «Κάλπικη Λίρα», όταν την ζωγραφίζει ο Χορν, που αποτελεί το ωραιότερο «Σ’ αγαπώ» του ελληνικού κινηματογράφου.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ατάκα του Γιώργου Φούντα στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Στέλλα κρατάω μαχαίρι».
Όπως για πάντα θα μείνουν χαραγμένα στη συλλογική μας μνήμη, ο πρόλογος και ο επίλογος του Μάνου Χατζηδάκη στην «Οδός Ονείρων», όπου βγαίνει τις νύχτες και μαζεύει τα όνειρα των ανθρώπων…
Κάτι ανάλογο συνέβη πριν από λίγες μέρες στην εξαιρετική εκπομπή «Μουσικό Κουτί» του Νίκου Πορτοκάλογλου και της Ρένας Μόρφη με θέμα τη βαρβαρότητα που συμβαίνει στην Ουκρανία.
Η εκπομπή ήταν κάπως αμήχανη και τρομαγμένη γιατί έπρεπε οι οικοδεσπότες να συγκεράσουν με μια αρμονία, που δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα, 40 καλλιτέχνες οι οποίοι είχαν και μια διαφορετική οπτική για όλα αυτά που ζει ο ουκρανικός λαός.
Ανάμεσα στις δηλώσεις των καλλιτεχνών διαπίστωνες κάποιους υφέρποντες δισταγμούς των οποίων όμως η εκφορά τους ήταν ευγενική και προσεκτική.
Ο Σαββόπουλος καθισμένος στην πολυθρόνα του σπιτιού του κατάφερε μέσα σε δυόμιση λεπτά να κλέψει την παράσταση και να αποδείξει ότι είναι διαχρονικά ο πιο πλήρης Έλληνας καλλιτέχνης.
Απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι η προσωπικότητα είναι ένα αγαθό που δεν πωλείται και δεν αγοράζεται πουθενά, το έχουν οι άνθρωποι οι οποίοι όταν μιλούν καρφώνουν τις λέξεις κατευθείαν μέσα στον ψυχισμό σου και βρίσκουν τον τρόπο να σε συγκινήσουν.
Δυστυχώς, υπάρχουν όμως και άνθρωποι που υποδύονται ρόλους πάνω από τις δυνατότητές τους και πέρα από τις καταγεγραμμένες δεξιότητές τους. Θέλει θάρρος, λογική και γενναιότητα πέρα από την αμεροληψία, για να σταθείς στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές αφήνεις στην άκρια τις ιδεοληψίες, τους στείρους εν προκειμένω δογματισμούς και κομματισμούς και αποφεύγεις συμψηφισμούς και εκλεκτικές συμπάθειες. Αφήνεις επίσης στην άκρια τους προσχηματικούς και επιλεκτικούς πασιφισμούς και τις γενικότητες και στέκεσαι απέναντι στη βαρβαρότητα, ανεξάρτητα με ποιο χρώμα ενδυματολογείται και σε ποια γλώσσα εκφέρεται ο λόγος της.
Ο Σαββόπουλος είπε απλά το αυτονόητο:
-«Όπως όλοι , αγαπούμε κι εμείς την ειρήνη και τον άνθρωπο και οφείλουμε σαν ενήλικοι που είμαστε -και όχι σαν αιώνιοι έφηβοι- κλισέ που έχει καταντήσει εντελώς μπανάλ, να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδισμό της ειρήνης, του ανθρώπου, των λαών».
-«Να ονοματίσουμε την εισβολή»
-«Η Ουκρανία τώρα υποφέρει για όλους μας, μην σιωπήσετε».
Δεν ξέρω τελικά πόσοι από τους ομότεχνούς του κατάλαβαν τα λόγια του Νιόνιου και πόσα του οφείλουν οι κρυπτόμενοι και οι αλληθωρίζοντες. Δεν γνωρίζω ακόμα πόσοι έχουν ακούσει και πόσοι θυμούνται τη «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» και ιδιαίτερα τον στίχο «και το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι»
Μίλησε για τη θυσία του ουκρανικού λαού ο οποίος με το έπος του διασφαλίζει το μεγαλείο της ζωής και του ανθρώπου.
Ο Σαββόπουλος είναι η φωτεινή πλευρά της Ελλάδας αυτή που οφείλεται στην μακρόχρονη επική ιστορία της, και αποτελεί τη γνήσια κουλτούρα της ελευθερίας. Ταύτισε το δικό μας διαχρονικό σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» με τη θυσία του ουκρανικού λαού.
Μέσα σε τρία λεπτά μαγνήτισε τον κόσμο και τον μάγεψε. Τον κοίταζε στα μάτια με ειλικρίνεια και καθαρότητα. Ήταν την ίδια στιγμή πολιτικός, ποιητικός, ευγενικός, συγκινητικός και ανθρώπινος.
Τον Σαββόπουλο, όπως και τον Ντίλαν, δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις με την στενή έννοια του τραγουδιστή ή του συνθέτη, αλλά σίγουρα είναι ένας ποιητής που τραγουδάει.
