«Πάρτε να έχετε» για να ερχόμαστε λίγο στα ίσια μας

Δύο ανάσες πυρωμένες κόντρα στην εποχή που ζούμε.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
20/12/2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το 1894 οι αδελφοί Λυμιέρ έκαναν ένα μεγάλο δώρο στην ανθρωπότητα κατασκευάζοντας την πρώτη κινηματογραφική μηχανή. Άνοιξε ένα παράθυρο σ’ ένα φανταστικό περιβάλλον που ξεπερνούσε τα όρια της μέχρι τότε οριοθετημένης φαντασίας του ανθρώπου.

Με τη στροφή του αιώνα και μπαίνοντας στον εικοστό, μας συστήθηκε αρχικά ο βωβός κινηματογράφος ο οποίος χρόνο με το χρόνο βελτιωνόταν τεχνικά και δημιούργησε σημαντικές ταινίες με εξαιρετικούς ηθοποιούς όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, Μπάστερ Κίτον, Σταν Λόρελ, Ολιβερ Χάρντυ και πολλούς άλλους.

Με την έλευση του ομιλούντος κινηματογράφου έρχεται ένα καινούργιο σoκ για την ανθρωπότητα που δημιουργεί ένα αχαλίνωτο παραλήρημα ενθουσιασμού. Συγκινητικές ιστορίες, μαγικά παραμύθια, γλυκόπικρα ρομάντζα, πολεμικές περιπέτειες, κωμωδίες με μεγάλους ηθοποιούς οι οποίοι ανέδειξαν την υποκριτική τέχνη που μέχρι τότε περιοριζόταν στο θεατρικό πεδίο.

Για πολλές δεκαετίες και μέχρι τις ημέρες μας ο κινηματογράφος μάγευε, συνάρπαζε, ψυχαγωγούσε, εντυπωσίαζε δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα ιλιγγιώδες ανερχόμενο εμπορικό περιβάλλον. Δημιουργούσε μύθους, ημίθεους και είδωλα που οι φωτογραφίες τους τοιχογραφούσαν τα νεανικά δωμάτια και ατελείωτες ουρές έξω από τους κινηματογράφους για να δουν τους αγαπημένους τους αστέρες.

Πιο πέρα όμως από αυτόν τον εμπορικό κινηματογράφο υπήρξε ένας άλλος κινηματογράφος όπου η όποια τέρψη προκαλούσε δεν σταματούσε στα μάτια αλλά φώλιαζε μέσα στη ψυχή και στο μυαλό.  Ήταν η Nouvelle Vague ένα κύμα που επηρέασε το Γαλλικό αλλά και τον Παγκόσμιο κινηματογράφο. Ήταν ο Ιταλικός Νεορεαλισμός, η πατρότητα του οποίου οφείλεται στο Βιττόριο Ντε Σίκα με το «Θαύμα στο Μιλάνο» και το αριστούργημα «Ο κλέφτης των ποδηλάτων». Ήταν ο Ροσελίνι, ο Βισκόντι, ο Φελίνι με το «La strada». Ήταν ο Γκοντάρ, ο Φρανσουά Τρυφώ, ο Άλεν Ρενέ, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, το φιλμ νουάρ, το «Χιροσίμα αγάπη μου», τα «400 χτυπήματα», ο «Πολίτης Κέιν» του Όρσον Γουέλς και πολλά άλλα.

Και για την Ελληνική πραγματικότητα ήταν πολύ ωραία τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη και οι ελληνικές κωμωδίες αλλά παραδίπλα υπήρχαν ο «Δράκος» και η «Μαγική πόλη» του Κούνδουρου, η «Στέλλα» του Κακογιάννη, ο «Θίασος» του Αγγελόπουλου, η «Συνοικία το Όνειρο» και αρκετά ακόμη.

Αυτός ήταν ο πραγματικός ποιοτικός κινηματογράφος ο οποίος ήταν ένα κίνημα απέναντι στο εμπορικό σινεμά.

Οι σκηνοθέτες του ποιοτικού κινηματογράφου ήταν ταυτόχρονα οραματιστές και πραγματιστές, αληθινά δαιμονισμένα άτομα με την κατάρα και την ευχή μέσα τους, με θηριώδη ζωντάνια και αμεσότητα όπου στα ανήσυχα μέτωπά τους ακτινοβολούσαν οι κραδασμοί της δημιουργίας.

Τις τελευταίες ημέρες προβάλλονται στις αίθουσες δύο ασπρόμαυρα αριστουργήματα σπάνιας κινηματογραφικής γραφής, έργα με παγκόσμιες βραβεύσεις. Το πρώτο είναι ο «Ψυχρός Πόλεμος» του Πάβελ Παβλικόφσκι, ένα ερωτικό οδοιπορικό που περνάει από την Βαρσοβία στο Βερολίνο, στη Γιουγκοσλαβία και το Παρίσι με φόντο το Ψυχρό πόλεμο.

Είναι από τις ταινίες που μόλις τις δεις, κάθε μέρα που περνάει μεγιστοποιείται το καλλιτεχνικό τους ανάστημα. Ο Βίκτωρ και η Ζούλα δένονται με το νήμα της μουσικής που υπηρετούν και δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές του ερωτά τους. Ένας έρωτας γεμάτος πάθος αντιζηλία, απογοητεύσεις, ματαιώσεις και επανεκκινήσεις.

Το δεύτερο είναι το «Ρόμα» ένα αυτοβιογραφικό αφήγημα του Αλφόνσο Κουαρόν με σαφή προσανατολισμό και ειλικρινή προδιάθεση σε εντάσσει αμέσως στο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον του Μεξικού στις αρχές της δεκαετίας του 70.

Κεντρική ηρωίδα του φιλμ η υπηρέτρια Κλεό μέσα από το αθώο βλέμμα της διαβάζεις όλες τις φάσεις μιας ατομικής, οικογενειακής, πολιτικής και κοινωνικής περιπέτειας όπου σακατεμένοι ψυχολογικά και σωματικά άνθρωποι ζουν μια απάνθρωπη πραγματικότητα όπου δεν υπάρχει ούτε μια ρωγμή στον τοίχο για να βρουν μια αχτίδα ελπίδας.

Σε σκηνοθέτες σαν τον Παβλικόφσκι, τον Κουαρόν και άλλους ανάλογους συναδέλφους τους χρωστάμε πολλές χάριτες για τις ταινίες τους που γλιστρούν στους χυμούς των ανθρώπινων ιστοριών. Μας πηγαίνουν εκεί που φοβηθήκαμε κάποτε να πάμε ενώ εικονοποιούν μια πραγματικότητα που δεν είναι ορατή με γυμνό οφθαλμό, υφέρπει αλλά την αντιλαμβανόμαστε.

Η ζωή μας έχει ανάγκη από πνοές, από ανάσες πυρωμένες μετά από τις καθημερινές συμπλοκές με την πραγματικότητα αν και ο ποιοτικός κινηματογράφος έχει αντίπαλο την εποχή που ζούμε.

Ο παγκόσμιος εμπορικός κινηματογράφος διακρίνεται από μια ακινησία που θα πρέπει να μας τρομάζει έστω και αν έχει παραδείσια μορφή.

Κάθε πέντε χρόνια η κινηματογραφική τέχνη σαν μια θεότητα της παγκόσμιας αισθητικής μας πετάει ένα δυο διαμάντια όπως τον «Ψυχρό πόλεμο» και το «Ρόμα» σαν να μας λέει πάρτε να έχετε για να ερχόμαστε λίγο στα ίσια μας όσον αφορά τη ζυγαριά της αισθητικής μας.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!