Κάπου εκεί λοιπόν, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, της χρυσής αυτής δεκαετίας της αθωότητας η αισθαντική αύρα από αυτό το κύμα τύλιξε τις αισθήσεις της νεολαίας της εποχής.
Το κύμα αυτό ονομάστηκε «Νέο Κύμα» από τον Γιάννη Σπανό, ομώνυμη ονομασία του κινηματογραφικού κινήματος που επικράτησε στη Γαλλία, το «Nouvelle Vague». Βασικά το Νέο Κύμα ήταν μία εφεύρεση του Αλέκου Πατσιφά, του μεγάλου αυτού Αλεξανδρινού επιχειρηματία «δισκά», ο οποίος ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό απ' αυτά που έκαναν οι άλλοι «δισκάδες» της χώρας.
Ο Πατσιφάς ήθελε να φτιάξει ένα τραγούδι «χειροποίητο», σαν ένα βελτιωμένο ελαφρό τραγούδι με μικρές ορχήστρες, καινούργιους νέους τραγουδιστές, με προσεγμένους στίχους. Ήθελε να χωρέσει κάπου ανάμεσα στα δισκογραφικά θηρία της εποχής COLUMBIA και ODEON με σύμμαχο τον Γιώργο Παπαστεφάνου, που είχε μεγάλη γνώση και πείρα στο τραγούδι, ο οποίος του σύστησε τον Γιάννη Σπανό. Ο Σπανός μόλις είχε έρθει από τη Γαλλία, όπου είχε κάνει μία σημαντική καριέρα γράφοντας τραγούδια για τους: Ζυλιέτ Γκρεκό, Ρισάρ Αντονί, Μπριτζίτ Μπαρντώ, Μαρί Λαφορέ και άλλους αξιόλογους Παριζιάνους καλλιτέχνες, που εκτός από τη δισκογραφία δημιουργούσαν μαγικές βραδιές στα μικρά πιάνο μπαρ της δυτικής όχθης του Σηκουάνα.
Το «Νέο Κύμα» έδωσε την ευκαιρία σε νέα παιδιά, που δεν είχαν πρόσβαση στις μεγάλες εταιρίες, να ακουστούν και να αναδειχθούν. Μέσα από εκείνη την μουσική κοσμογονία του νέου αυτού μουσικού ρεύματος, αναδείχθηκαν ονόματα που απασχόλησαν τη δισκογραφία για πάρα πολλά χρόνια μετά: Λάκης Παππάς, Καίτη Χωματά, Γιώργος Ζωγράφος, Αρλέτα, Νότης Μαυρουδής, Γιάννης Πουλόπουλος, Μιχάλης Βιολάρης, Ρένα Κουμιώτη, Κώστας Χατζής και πολλοί άλλοι.
Τραγούδια όπως το «Θα διώξω τα σύννεφα» και «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», γεμάτα νιάτα και φρεσκάδα, με τη φωνή της πρόωρα χαμένης Καίτης Χωματά, και το «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες» με την Αρλέτα, δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Το τραγούδι του Νέου Κύματος βρήκε στέγη φιλοξενίας σε μικρούς χώρους στη γειτονιά των ονείρων, την Πλάκα, που ονομάζονταν «μπουάτ» («boite» στα Γαλλικά σημαίνει κουτί), που λόγω του περιορισμένου χώρου έμοιαζαν σαν κουτιά. Μερικές από τις πιο διάσημες μπουάτ της εποχής ήταν η Απανεμιά, το Λυχνάρι, η Σοφίτα, ο Σκορπιός, το Ζουμ, το Θεμέλιο, το Λημέρι και πολλές άλλες, όπου σέρβιραν ποτά σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές και σε μια δε από αυτές, τη Ρουλότα, σέρβιραν και τραχανά.
Το Νέο Κύμα σαν μουσική τάση κράτησε λιγότερο από μία δεκαετία και μετά εξασθένησε, γιατί οι ανάγκες και ανησυχίες των νέων της εποχής απαιτούσαν κάτι πιο δυνατό, πιο μεστό, πιο αγωνιστικό και πολιτικό, το οποίο έπρεπε να χρησιμοποιηθεί και σαν όπλο - εργαλείο για να αντιμετωπίσει την πολιτική βαρβαρότητα των συνταγματαρχών.
Τις πνευματικές αυτές ανησυχίες τις κάλυψαν τα θηρία της εποχής Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, και λίγο αργότερα Μαρκόπουλος, Μούτσης, Κουγιουμτζής, Λοΐζος, οι οποίοι μαζί με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Γκάτσο, τον Ελευθερίου, τον Δασκαλόπουλο, τον Μύρη και άλλους, δημιούργησαν ένα ισχυρό μουσικό – στιχουργικό μολότωφ για τις απαιτήσεις του κοινωνικού – πολιτικού πεδίου μάχης της εποχής.
Παρόλα αυτά, θα θυμόμαστε πάντα με ρομαντισμό, μελαγχολία ίσως και τρυφερότητα το «Νέο Κύμα» που ξεκίνησε 50 χρόνια πριν, ιδιαίτερα στη σημερινή δύσκολη εποχή που ζούμε... όπου η ζωή μας δυστυχώς τραβάει συνεχώς την κατηφόρα…
Το κύμα αυτό ονομάστηκε «Νέο Κύμα» από τον Γιάννη Σπανό, ομώνυμη ονομασία του κινηματογραφικού κινήματος που επικράτησε στη Γαλλία, το «Nouvelle Vague». Βασικά το Νέο Κύμα ήταν μία εφεύρεση του Αλέκου Πατσιφά, του μεγάλου αυτού Αλεξανδρινού επιχειρηματία «δισκά», ο οποίος ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό απ' αυτά που έκαναν οι άλλοι «δισκάδες» της χώρας.
Ο Πατσιφάς ήθελε να φτιάξει ένα τραγούδι «χειροποίητο», σαν ένα βελτιωμένο ελαφρό τραγούδι με μικρές ορχήστρες, καινούργιους νέους τραγουδιστές, με προσεγμένους στίχους. Ήθελε να χωρέσει κάπου ανάμεσα στα δισκογραφικά θηρία της εποχής COLUMBIA και ODEON με σύμμαχο τον Γιώργο Παπαστεφάνου, που είχε μεγάλη γνώση και πείρα στο τραγούδι, ο οποίος του σύστησε τον Γιάννη Σπανό. Ο Σπανός μόλις είχε έρθει από τη Γαλλία, όπου είχε κάνει μία σημαντική καριέρα γράφοντας τραγούδια για τους: Ζυλιέτ Γκρεκό, Ρισάρ Αντονί, Μπριτζίτ Μπαρντώ, Μαρί Λαφορέ και άλλους αξιόλογους Παριζιάνους καλλιτέχνες, που εκτός από τη δισκογραφία δημιουργούσαν μαγικές βραδιές στα μικρά πιάνο μπαρ της δυτικής όχθης του Σηκουάνα.
Το «Νέο Κύμα» έδωσε την ευκαιρία σε νέα παιδιά, που δεν είχαν πρόσβαση στις μεγάλες εταιρίες, να ακουστούν και να αναδειχθούν. Μέσα από εκείνη την μουσική κοσμογονία του νέου αυτού μουσικού ρεύματος, αναδείχθηκαν ονόματα που απασχόλησαν τη δισκογραφία για πάρα πολλά χρόνια μετά: Λάκης Παππάς, Καίτη Χωματά, Γιώργος Ζωγράφος, Αρλέτα, Νότης Μαυρουδής, Γιάννης Πουλόπουλος, Μιχάλης Βιολάρης, Ρένα Κουμιώτη, Κώστας Χατζής και πολλοί άλλοι.
Τραγούδια όπως το «Θα διώξω τα σύννεφα» και «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», γεμάτα νιάτα και φρεσκάδα, με τη φωνή της πρόωρα χαμένης Καίτης Χωματά, και το «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες» με την Αρλέτα, δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Το τραγούδι του Νέου Κύματος βρήκε στέγη φιλοξενίας σε μικρούς χώρους στη γειτονιά των ονείρων, την Πλάκα, που ονομάζονταν «μπουάτ» («boite» στα Γαλλικά σημαίνει κουτί), που λόγω του περιορισμένου χώρου έμοιαζαν σαν κουτιά. Μερικές από τις πιο διάσημες μπουάτ της εποχής ήταν η Απανεμιά, το Λυχνάρι, η Σοφίτα, ο Σκορπιός, το Ζουμ, το Θεμέλιο, το Λημέρι και πολλές άλλες, όπου σέρβιραν ποτά σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές και σε μια δε από αυτές, τη Ρουλότα, σέρβιραν και τραχανά.
Το Νέο Κύμα σαν μουσική τάση κράτησε λιγότερο από μία δεκαετία και μετά εξασθένησε, γιατί οι ανάγκες και ανησυχίες των νέων της εποχής απαιτούσαν κάτι πιο δυνατό, πιο μεστό, πιο αγωνιστικό και πολιτικό, το οποίο έπρεπε να χρησιμοποιηθεί και σαν όπλο - εργαλείο για να αντιμετωπίσει την πολιτική βαρβαρότητα των συνταγματαρχών.
Τις πνευματικές αυτές ανησυχίες τις κάλυψαν τα θηρία της εποχής Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, και λίγο αργότερα Μαρκόπουλος, Μούτσης, Κουγιουμτζής, Λοΐζος, οι οποίοι μαζί με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Γκάτσο, τον Ελευθερίου, τον Δασκαλόπουλο, τον Μύρη και άλλους, δημιούργησαν ένα ισχυρό μουσικό – στιχουργικό μολότωφ για τις απαιτήσεις του κοινωνικού – πολιτικού πεδίου μάχης της εποχής.
Παρόλα αυτά, θα θυμόμαστε πάντα με ρομαντισμό, μελαγχολία ίσως και τρυφερότητα το «Νέο Κύμα» που ξεκίνησε 50 χρόνια πριν, ιδιαίτερα στη σημερινή δύσκολη εποχή που ζούμε... όπου η ζωή μας δυστυχώς τραβάει συνεχώς την κατηφόρα…
