Ενώ είμασταν προετοιμασμένοι για έκτακτα καιρικά φαινόμενα μια εβδομάδα τουλάχιστον πριν, χωρίς βέβαια να είμαστε σίγουροι για το μέγεθος του φαινομένου, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να το τιτλοφορήσουμε με ένα τίτλο που θα απέκλειε την κωμικοτραγικότητα.
Ήθελα να ήξερα ποιος είναι ο νονός του ονόματος «Ελπίδα» που τελικά μοιάζει με την επιλογή να βαφτίσεις ένα κοριτσάκι με το όνομα «Βαγγέλης». Ποιος θα τολμούσε να του πει κάτι προσβλητικό εάν έδινε το όνομα «Απελπισία», που κουμπώνει απόλυτα με το εφιαλτικό σενάριο που έζησαν χιλιάδες άνθρωποι ιδιαίτερα στην Αττική που δεν είναι και τόσο εξοικειωμένη με ανάλογα φαινόμενα.
Ζήσαμε για ένα τραγικό τριήμερο μια καινούργια εκδοχή, χειμωνιάτικη, των καλοκαιρινών πυρκαγιών και των φθινοπωρινών πλημμυρών.
Ίσως με την ονοματοδοσία «ΕΛΠΙΣ» ο νονός της, (για να μη τον παρεξηγούμε κιόλας), να ήθελε να μας θυμίσει για να το εμπεδώσουμε καλύτερα, ότι αν ζείς στην Ελλάδα δεν έχεις καμία ελπίδα, τουλάχιστον για τα προσεχή 10 χρόνια, να εξομοιωθείς με ένα τουλάχιστον ευρωπαϊκό δυτικό κράτος.
Μια χώρα η οποία από την ίδρυσή της ως ευρωπαϊκό αυτοαποκαλούμενο κράτος, δεν σεβόταν τους πολίτες και δεν τους προστάτευε από τα φυσικά φαινόμενα που απειλούσαν και απειλούν τις ζωές τους και τις περιουσίες τους.
Οπωσδήποτε πέρα από όλα αυτά, δεν πρέπει να αγνοούμε την ατομική ευθύνη του καθενός μας και να θυμηθούμε το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που δηλώνει «φταίμε κι εμείς».
Οπωσδήποτε φταίμε και εμείς, γιατί δεν φοράμε χιονολάστιχα, δεν έχουμε αλυσίδες, αλλά και να είχαμε δεν ξέρουμε να τις φοράμε στους τροχούς του αυτοκινήτου. Εδώ ταιριάζει ένα άλλο καινούργιο τραγούδι με τον Κώστα Μακεδόνα που πάει γάντι με την περίπτωση, που λέει «μπροστά στη ντροπή δεν αλλάξαμε χρώμα».
Το κράτος όμως πρέπει οπωσδήποτε να συμβουλεύει, να νομοθετεί, να αποζημιώνει και να προστατεύει τον πολίτη. Όταν όλα αυτά συνέβησαν στον καλύτερο και πιο μοντέρνο δρόμο της Ελλάδας, τι να περιμένουμε για ανάλογα φαινόμενα που συμβαίνουν στην επαρχία; Εδώ δεν μπορούμε να διακρίνουμε ποιος είναι ο υπεύθυνος τελικά. Είναι το κράτος ωσάν κεντρική διοίκηση, οι δήμοι, η περιφέρεια ή ο ιδιωτικός φορέας στον οποίο ανήκει η «Αττική Οδός»;
Η πλάκα είναι, ή το τραγικό αν θέλετε, ότι όταν ενημερώθηκαν από τους μετεωρολόγους οι αρμόδιοι φορείς, έκαναν μια μάζωξη για να οργανώσουν την αντιμετώπιση του ψυχρού κύματος. Αλλά εκ του αποτελέσματος είναι προφανές ότι κατά τη διάρκεια της μάζωξης έπιναν καφέδες και έτρωγαν κουλουράκια κοιτάζοντας σε 60αρα TV δίπλα τους την εξέλιξη του «Survivor».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε με μια δόση πικρής ειρωνείας: «Στην Ελλάδα συζητάμε πολύ για να μην αποφασίσουμε να κάνουμε τίποτα».
Το Ελληνικό κράτος εδώ και 200 χρόνια περίπου από την ίδρυσή του, συνεχίζει να λειτουργεί με το «κοτσαμπάσικο σύστημα». Το κράτος δηλαδή ακολουθεί την τακτική των κοτσαμπάσηδων οι οποίοι κατά την τουρκοκρατία είχαν επιφορτισθεί με την είσπραξη φόρων από τους ραγιάδες, χωρίς βεβαίως να έχει μια στοιχειώδη ανταποδοτική υποχρέωση.
«Ζούμε στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας». Η φράση αυτή εμπεριέχεται στο ποίημα «Η γη της Ελλάδας» του ρομαντικού ποιητή Άγγελου Βλάχου (1938-1920) και χρησιμοποιείται ως ειρωνικός χαρακτηρισμός της Ελλάδας λόγω της ανευθυνότητας και της ανοργανωσιάς που επικρατούσε, ως χώρα όπου απουσιάζει η υπευθυνότητα στην αντιμετώπιση σοβαρών καταστάσεων και προβλημάτων.
Η πιο πετυχημένη όμως πρόταση είναι αυτή που είχε γράψει ο Γιώργος Σουρής πριν 110 χρόνια περίπου στην εφημερίδα «Ρωμηός»: «Η Ελλάδα ούτε χαλιέται μα ούτε φτιάχνεται».
Τώρα βέβαια όταν τραγουδάμε «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» δεν θα πρέπει να μας γεμίζει με μεγάλη αισιοδοξία, διότι, επειδή δεν πεθαίνει, προφανώς δεν πρόκειται και να αναστηθεί.
Ήθελα να ήξερα ποιος είναι ο νονός του ονόματος «Ελπίδα» που τελικά μοιάζει με την επιλογή να βαφτίσεις ένα κοριτσάκι με το όνομα «Βαγγέλης». Ποιος θα τολμούσε να του πει κάτι προσβλητικό εάν έδινε το όνομα «Απελπισία», που κουμπώνει απόλυτα με το εφιαλτικό σενάριο που έζησαν χιλιάδες άνθρωποι ιδιαίτερα στην Αττική που δεν είναι και τόσο εξοικειωμένη με ανάλογα φαινόμενα.
Ζήσαμε για ένα τραγικό τριήμερο μια καινούργια εκδοχή, χειμωνιάτικη, των καλοκαιρινών πυρκαγιών και των φθινοπωρινών πλημμυρών.
Ίσως με την ονοματοδοσία «ΕΛΠΙΣ» ο νονός της, (για να μη τον παρεξηγούμε κιόλας), να ήθελε να μας θυμίσει για να το εμπεδώσουμε καλύτερα, ότι αν ζείς στην Ελλάδα δεν έχεις καμία ελπίδα, τουλάχιστον για τα προσεχή 10 χρόνια, να εξομοιωθείς με ένα τουλάχιστον ευρωπαϊκό δυτικό κράτος.
Μια χώρα η οποία από την ίδρυσή της ως ευρωπαϊκό αυτοαποκαλούμενο κράτος, δεν σεβόταν τους πολίτες και δεν τους προστάτευε από τα φυσικά φαινόμενα που απειλούσαν και απειλούν τις ζωές τους και τις περιουσίες τους.
Οπωσδήποτε πέρα από όλα αυτά, δεν πρέπει να αγνοούμε την ατομική ευθύνη του καθενός μας και να θυμηθούμε το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που δηλώνει «φταίμε κι εμείς».
Οπωσδήποτε φταίμε και εμείς, γιατί δεν φοράμε χιονολάστιχα, δεν έχουμε αλυσίδες, αλλά και να είχαμε δεν ξέρουμε να τις φοράμε στους τροχούς του αυτοκινήτου. Εδώ ταιριάζει ένα άλλο καινούργιο τραγούδι με τον Κώστα Μακεδόνα που πάει γάντι με την περίπτωση, που λέει «μπροστά στη ντροπή δεν αλλάξαμε χρώμα».
Το κράτος όμως πρέπει οπωσδήποτε να συμβουλεύει, να νομοθετεί, να αποζημιώνει και να προστατεύει τον πολίτη. Όταν όλα αυτά συνέβησαν στον καλύτερο και πιο μοντέρνο δρόμο της Ελλάδας, τι να περιμένουμε για ανάλογα φαινόμενα που συμβαίνουν στην επαρχία; Εδώ δεν μπορούμε να διακρίνουμε ποιος είναι ο υπεύθυνος τελικά. Είναι το κράτος ωσάν κεντρική διοίκηση, οι δήμοι, η περιφέρεια ή ο ιδιωτικός φορέας στον οποίο ανήκει η «Αττική Οδός»;
Η πλάκα είναι, ή το τραγικό αν θέλετε, ότι όταν ενημερώθηκαν από τους μετεωρολόγους οι αρμόδιοι φορείς, έκαναν μια μάζωξη για να οργανώσουν την αντιμετώπιση του ψυχρού κύματος. Αλλά εκ του αποτελέσματος είναι προφανές ότι κατά τη διάρκεια της μάζωξης έπιναν καφέδες και έτρωγαν κουλουράκια κοιτάζοντας σε 60αρα TV δίπλα τους την εξέλιξη του «Survivor».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε με μια δόση πικρής ειρωνείας: «Στην Ελλάδα συζητάμε πολύ για να μην αποφασίσουμε να κάνουμε τίποτα».
Το Ελληνικό κράτος εδώ και 200 χρόνια περίπου από την ίδρυσή του, συνεχίζει να λειτουργεί με το «κοτσαμπάσικο σύστημα». Το κράτος δηλαδή ακολουθεί την τακτική των κοτσαμπάσηδων οι οποίοι κατά την τουρκοκρατία είχαν επιφορτισθεί με την είσπραξη φόρων από τους ραγιάδες, χωρίς βεβαίως να έχει μια στοιχειώδη ανταποδοτική υποχρέωση.
«Ζούμε στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας». Η φράση αυτή εμπεριέχεται στο ποίημα «Η γη της Ελλάδας» του ρομαντικού ποιητή Άγγελου Βλάχου (1938-1920) και χρησιμοποιείται ως ειρωνικός χαρακτηρισμός της Ελλάδας λόγω της ανευθυνότητας και της ανοργανωσιάς που επικρατούσε, ως χώρα όπου απουσιάζει η υπευθυνότητα στην αντιμετώπιση σοβαρών καταστάσεων και προβλημάτων.
Η πιο πετυχημένη όμως πρόταση είναι αυτή που είχε γράψει ο Γιώργος Σουρής πριν 110 χρόνια περίπου στην εφημερίδα «Ρωμηός»: «Η Ελλάδα ούτε χαλιέται μα ούτε φτιάχνεται».
Τώρα βέβαια όταν τραγουδάμε «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» δεν θα πρέπει να μας γεμίζει με μεγάλη αισιοδοξία, διότι, επειδή δεν πεθαίνει, προφανώς δεν πρόκειται και να αναστηθεί.
