Δεν είναι μόνο το σθένος αλλά και η ποιότητα της ομάδας που έχει δημιουργηθεί. Που προσφέρει όμορφο σημερινό ποδόσφαιρο… παίζοντας ποδόσφαιρο.
Ίσως αν ο Ολυμπιακός ήταν πιο κυνικός και ενδεχομένως ελαφρώς καλύτερα επανδρωμένος, να μπορούσε να έκανε τη φετινή χρονιά ανυποψίαστες υπερβάσεις και βέβαια να τσίμπαγε τη νίκη χτες στο Καραϊσκάκης.
Απ’ την άλλη, δεν ξέρω πόσες ομάδες στο διεθνές στερέωμα θα μπορούσαν ισιώσουν ένα 2-0 εις βάρος τους απέναντι στην Τότεναμ. Μιλάμε για εγγλέζικη ομάδα απ’ το πάνω ράφι και περσινή φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η ομάδα του Μαρτίνς κοίταξε στα μάτια την μπλαζονάτη αντίπαλο και όχι μόνο αυτό αλλά κυνήγησε τη νίκη μέχρι και το φινάλε. Ο Πορτογάλος έχει χτίσει οικοδόμημα αξιώσεων, που μέσα στο Φάληρο τουλάχιστον είναι ικανό ξεπερνώντας ακόμη και τα όρια του να προβληματίσει μέχρι και τους πρώτους των πρώτων.
Όχι ότι δεν έχουν τρωτά και αδυναμίες οι ερυθρόλευκοι, όμως γνωρίζουν τη δυναμική τους, δεν παραδίδονται σε καμία περίπτωση και κοιτούν το παραπάνω και το παραπέρα. Διαθέτουν μονάδες που διψούν για διάκριση και την ίδια ώρα είναι πεπεισμένες πως αυτό μπορεί να συμβεί μέσα από τη συνολική επιτυχία. Γι΄αυτό και η αλληλοπροσπάθεια και οι συνεχείς αλληλοκαλύψεις και μαζί οι επανεκκινήσεις.
Αν θέλουμε σώνει και καλά να βρούμε κάποια μεμπτά, αυτά είναι η αργοπορία του Μαρτίνς στις αλλαγές, κάποια αβίαστα λάθη όπως αυτά του Μεριά που όμως τα έδωσε όλα, όπως και τα γεμίσματα του Σα που σε ορισμένες στιγμές μετά βίας έφταναν στο κέντρο. Μόνο που κι εκείνος σε όλες τις κρίσιμες περιπτώσεις δήλωσε βροντερά παρών.
Και το πιο σημαντικό είναι ότι η «κατάθεση» των παικτών έχει περάσει στην κερκίδα που δεν μιζεριάζει ακόμα και στις στραβές και το κλίμα αυτό «φτιάχνει» τους παίκτες.
Όπως ακριβώς περιγράφεται και στο τραγούδι του Αλέξη Παπαδημητρίου και του Γιάννη Πάριου με ερμηνευτή τον τελευταίο μέσα από το άλμπουμ του «Πιστός» του 1988.
Είμαι η φλόγα που όλα γύρω μου τα καίω
Δεν παραδίνομαι, δεν παραδίνομαι σου λέω…
*Με στοιχεία από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime και με τη χορηγία της Wise Men της Vican
Ίσως αν ο Ολυμπιακός ήταν πιο κυνικός και ενδεχομένως ελαφρώς καλύτερα επανδρωμένος, να μπορούσε να έκανε τη φετινή χρονιά ανυποψίαστες υπερβάσεις και βέβαια να τσίμπαγε τη νίκη χτες στο Καραϊσκάκης.
Απ’ την άλλη, δεν ξέρω πόσες ομάδες στο διεθνές στερέωμα θα μπορούσαν ισιώσουν ένα 2-0 εις βάρος τους απέναντι στην Τότεναμ. Μιλάμε για εγγλέζικη ομάδα απ’ το πάνω ράφι και περσινή φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η ομάδα του Μαρτίνς κοίταξε στα μάτια την μπλαζονάτη αντίπαλο και όχι μόνο αυτό αλλά κυνήγησε τη νίκη μέχρι και το φινάλε. Ο Πορτογάλος έχει χτίσει οικοδόμημα αξιώσεων, που μέσα στο Φάληρο τουλάχιστον είναι ικανό ξεπερνώντας ακόμη και τα όρια του να προβληματίσει μέχρι και τους πρώτους των πρώτων.
Όχι ότι δεν έχουν τρωτά και αδυναμίες οι ερυθρόλευκοι, όμως γνωρίζουν τη δυναμική τους, δεν παραδίδονται σε καμία περίπτωση και κοιτούν το παραπάνω και το παραπέρα. Διαθέτουν μονάδες που διψούν για διάκριση και την ίδια ώρα είναι πεπεισμένες πως αυτό μπορεί να συμβεί μέσα από τη συνολική επιτυχία. Γι΄αυτό και η αλληλοπροσπάθεια και οι συνεχείς αλληλοκαλύψεις και μαζί οι επανεκκινήσεις.
Αν θέλουμε σώνει και καλά να βρούμε κάποια μεμπτά, αυτά είναι η αργοπορία του Μαρτίνς στις αλλαγές, κάποια αβίαστα λάθη όπως αυτά του Μεριά που όμως τα έδωσε όλα, όπως και τα γεμίσματα του Σα που σε ορισμένες στιγμές μετά βίας έφταναν στο κέντρο. Μόνο που κι εκείνος σε όλες τις κρίσιμες περιπτώσεις δήλωσε βροντερά παρών.
Και το πιο σημαντικό είναι ότι η «κατάθεση» των παικτών έχει περάσει στην κερκίδα που δεν μιζεριάζει ακόμα και στις στραβές και το κλίμα αυτό «φτιάχνει» τους παίκτες.
Όπως ακριβώς περιγράφεται και στο τραγούδι του Αλέξη Παπαδημητρίου και του Γιάννη Πάριου με ερμηνευτή τον τελευταίο μέσα από το άλμπουμ του «Πιστός» του 1988.
Είμαι η φλόγα που όλα γύρω μου τα καίω
Δεν παραδίνομαι, δεν παραδίνομαι σου λέω…
*Με στοιχεία από το οπισθόφυλλο της εφημερίδας Sportime και με τη χορηγία της Wise Men της Vican
