πολλοί από αυτούς ασχολούνται ενεργά με την μουσική (ως δημιουργοί - συντελεστές, ως ειδικοί του μουσικού χώρου, ως εκπαιδευμένοι ακροατές κ.ο.κ). Σε αντίθεση με τους παραπάνω (των οποίων οι φωνές αυξάνονται και πληθαίνουν) διαπιστώνω καθημερινά ότι καλά τραγούδια, από όλα τα μήκη και πλάτη της τραγουδοποιίας, εξακολουθούν να εκδίδονται ασταμάτητα. Θα έλεγα ότι τα καλά τραγούδια είναι – σε πείσμα ίσως των άπονων καιρών – σαν τα καλά παιδιά…
Υπάρχουν και καλά παιδιά στην κοινωνία μέσα
Που έχουνε φιλότιμο, αισθήματα και μπέσα …
(Χρήστος Κολοκοτρώνης)
Δυστυχώς όμως η προβολή τους, από τους διάφορους διαύλους επικοινωνίας, είναι, τηρουμένων των ελαχίστων εξαιρέσεων -ειδικά τώρα που έκλεισε» πραξικοπηματικά η ΕΡΤ- προβληματική έως και ανύπαρκτη. Π.χ ποιος ραδιοφωνικός σταθμός (σοβαρός, σοβαροφανής ή ασόβαρος) ασχολείται με τις νέες κυκλοφορίες ανεξάρτητων εταιρειών ή προβάλλει κι άλλα τραγούδια, εκτός του προεπιλεγμένου και προσχεδιασμένου σουξέ, μέσα από μια νέα επίσημη κυκλοφορία.
Τα καλά παιδιά είναι καταδικασμένα
μέσα στον παλιοντουνιά, να τα δέρνει η απονιά
και να ζουν κατατρεγμένα …
(Χρήστος Κολοκοτρώνης)
Καταδικασμένοι φαντάζουν όσοι ασχολούνται παθιασμένα με την μουσική και το τραγούδι και δεν καλλιεργούν καταλλήλως τις γνωριμίες, δημόσιες σχέσεις τους και εντέλει, συχνά - πυκνά, τα αλισβερίσια τους. Καταδικασμένοι αφού στον παλιοντουνιά του βιομηχανοποιημένου τραγουδιού βρίσκονται εκτός διαδικασιών όλοι οι καλοί μαστόροι και γνώστες (διωγμένοι, παροπλισμένοι ή αναγκαστικά - λόγω φιλότιμου- αποτραβηγμένοι). Όσοι ξέρουν από δίσκους είναι εκτός δισκογραφίας. Κι εδώ οι εξαιρέσεις μετρημένες και ενίοτε συμβιβασμένες. Αυτή η τακτική επικράτησε σαν λογική σε όλα τα άμεσα και ενδιάμεσα παρελκόμενα του δίσκου φτάνοντας στο σημείο, σαν τερατούργημα να ρυθμίζει τις δομές, τις κατευθύνσεις και τις προοπτικές της πρωτογενούς διαδικασίας.
Το καλύτερο παιδί,
Παλιόκοσμε πες μου γιατί,
Γιατί το βασανίζεις;
(Χρήστος Κολοκοτρώνης)
Κι όμως, παραδόξως, αρκετοί συνεχίζουν τον δρόμο τους μέχρι την επόμενη μάχη, «κολλημένοι» στο άρμα του τραγουδιού, που αν δεν μπορεί πια να αλλάξει τις τύχες του κόσμου, μπορεί να κάνει πιο γλυκές τις ήττες, μπορεί να ομορφύνει τις σικέ ισοπαλίες, μπορεί να δείξει το δρόμο για τις μελλοντικές στράτες που ίσως φέρουν και νίκες.
Είναι κι αυτό προνόμιο
Να ζεις στο πεζοδρόμιο, παλικάρι μου…
(Γιώργος Μητσάκης)
Γιατί αν και ο Γιώργος Μητσάκης, δάσκαλος της μουσικής αλλά και στιχουργικής τέχνης, διαμέσου της δημιουργικής ερμηνείας του Στέλιου Καζαντζίδη -ο οποίος και σφράγισε με τη θεία φωνή του, ως ιδανικό καλό παιδί, όλους τους στίχους του επίσης σπουδαίου και απαρασημοφόρητου Χρήστου Κολοκοτρώνη που αποσπασματικά χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες του παρόντος σημειώματος- κατέθεσε προφητικά στα δύσκολα χρόνια του ’50 το περίφημο «Oι καλοί πεθαίνουν νέοι», που αγκαλιάστηκε από το ευρύ κοινό, τα καλά τραγούδια δεν πεθαίνουν ποτέ. Πάντα ανακαλύπτονται, διασώζονται, δικαιώνονται και ταξιδεύουν στα χρόνια. Γι΄ αυτά τα καλά τραγούδια, τους δημιουργούς και εκφραστές τους, τους φίλους, λάτρεις και υποστηρικτές τους, μέσα στους βάρβαρους καιρούς της απόλυτης κρίσης σε όλα τα επίπεδα της ζήσης, με ειλικρινή καθαρή ματιά, χωρίς πρακτικές και τακτικές, ξάστερα, το ogdoo.gr.
είναι εδώ.
Γενιά μου, δάκρυ και καημός
Εμπρός σημαία και Χριστός
τροφή στη λησμονιά
Το αίμα σας, καλά παιδιά
και τώρα και ξανά
Χαμένη γενιά τραγουδάς
Χαμένη γενιά πού με πας…
( Τάσος Λειβαδίτης )
