Κάποτε ο τίτλος λαϊκός τραγουδιστής θεωρούνταν γαλόνι και παράσημο. Για να τον αποκτήσεις έπρεπε να διαθέτεις γερά προσόντα, συνέπεια, αμεσότητα, ειλικρίνεια, βάθος, ταπεινότητα και καθαρότητα και με τη γενικότερη στάση σου να «κερδίσεις» μια για πάντα τις καρδιές του κόσμου. Όλοι «κόπτονταν» να χρηστούν λαϊκοί αλλά λίγοι τα κατάφερναν. Το αισθητήριο της κοινωνίας σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αλάνθαστο. Ακόμα και αν λαθεύει προσωρινά ανεβάζοντας στο λαϊκό βάθρο καλλιτέχνες που δεν δικαιούνταν ουσιαστικά αυτήν την αναγνώριση, αυτόματα στην πρώτη στροφή έρχεται η προσγείωση, ο γκρεμός, η λήθη. Ο κόσμος και ο χρόνος είναι πιο ακριβοδίκαιοι και αδέκαστοι κριτές.
Ο Τερζής ανήκει στην κατηγορία των λαϊκών -με την ουσία της λέξης- τραγουδιστών. Δηλαδή εκείνων που με το σπαθί και την αξία τους κέρδισαν τις μάχη με το χωροχρόνο και τη «μονιμότητα» στις ψυχές των ανθρώπων.
Φωνή μεταλλική, κελαριστή, με γυρίσματα και χρώματα που θυμίζουν τους κλασικούς βάρδους του ΄50, με φανερή ρότα προς τα μονοπάτια του Στέλιου. Διαθέτει τραγουδιστική κουλτούρα και πλατιά γκάμα και πάνω απ’ όλα καίγεται την ώρα που τραγουδάει και η φλόγα του διαπερνάει τους ακροατές.
Η «μετρημένη» εξωτερική του εμφάνιση και το όχι και τόσο ισχυρό -σε σχέση με τις δυνατότητές του- ρεπερτόριο, δεν μπορούν να σταματήσουν τη «φωτιά» του ερμηνευτή που λαμπαδιάζει τους αποδέκτες του.
Άλλωστε ο Τερζής δεν μεγαλοπιάνεται. Γνωρίζει πως είναι ερμηνευτής ανώτερος του έργου του και «συμβιβάζεται» με το σήμερα ενώ όταν καταπιάνεται με τα διαμάντια του χθες τους δίνει την υπόσταση και αξιοσύνη που δικαιούνται. Όπως πρέπει και αρμόζει…
Έτσι παρά την αποχή του από τις πίστες παραμένει περιζήτητος, ενώ η προσωρινή –ελπίζουμε- απουσία του ολοένα και μεγαλώνει τη λαχτάρα του κοινού.
Όπως συμβαίνει με τους αληθινά μεγάλους που γεννιούνται και ζουν παντοτινά στην καρδιά του λαού.
