Πρέπει να μνημονεύουμε τις αξίες του χτες, δίχως ρίζες το δέντρο θα πέσει. Πρέπει να τιμάμε αυτούς που έφυγαν, η μνήμη είναι η μόνη πας περιουσία.
Το πώς γίνεται όμως αυτό, με πιο ρυθμό, για ποιους λόγους και με ποιους τρόπους χωράει πολύ κουβέντα. Όπως και το αποτέλεσμά τους.
Βέβαια τα παραπάνω είναι μια παγκόσμια πρακτική, ενώ συχνά το ευρύ κοινό δείχνει να περνάει και όμορφα.
Όμως πόσα από αυτά τα αφιερώματα που είδαμε τα τελευταία χρόνια θα ικανοποιούσαν τον εκλιπόντα, αν μπορούσε να παρατηρεί τα δέοντα από ψηλά, ειδικά όταν έβλεπε να μετέχουν σε αυτά καλλιτέχνες που εν ζωή, ούτε θα ‘θελε να τους δει; Ή να το πω πιο ευγενικά δεν εκτιμούσε τις δυνατότητες ή τις προθέσεις τους;
Θα μου πείτε η τέχνη ξεπερνάει τα ανθρώπινα!
Ναι αλλά πόσα αυτά, που έγιναν και γίνονται, είχαν σχέση με την πραγματική τέχνη και την ειλικρινή κατάθεση τιμών;
Βέβαια κατανοώ και τους συμμετέχοντες, συστηματικούς και διακριτικούς, γιατί αν αρνηθείς κινδυνεύεις να κακοχαρακτηριστείς.
Αυτό που τελικά μετράει είναι η προσωπική αλήθεια που μεταφέρει κανείς στη σκηνή και στο μικρόφωνο. Ο χρόνος και ο κόσμος είναι μόνοι άξιοι και αδέκαστοι «κριτές».
Συχνά ξεγελιούνται, αλλά προσωρινά. Στο τέλος λάμπουν οι γνήσιοι και οι μεγάλοι, εκείνοι δηλαδή που είτε τους αρέσουν είτε όχι, τα αφιερώματα που τους κάνουν.
Το πώς γίνεται όμως αυτό, με πιο ρυθμό, για ποιους λόγους και με ποιους τρόπους χωράει πολύ κουβέντα. Όπως και το αποτέλεσμά τους.
Βέβαια τα παραπάνω είναι μια παγκόσμια πρακτική, ενώ συχνά το ευρύ κοινό δείχνει να περνάει και όμορφα.
Όμως πόσα από αυτά τα αφιερώματα που είδαμε τα τελευταία χρόνια θα ικανοποιούσαν τον εκλιπόντα, αν μπορούσε να παρατηρεί τα δέοντα από ψηλά, ειδικά όταν έβλεπε να μετέχουν σε αυτά καλλιτέχνες που εν ζωή, ούτε θα ‘θελε να τους δει; Ή να το πω πιο ευγενικά δεν εκτιμούσε τις δυνατότητες ή τις προθέσεις τους;
Θα μου πείτε η τέχνη ξεπερνάει τα ανθρώπινα!
Ναι αλλά πόσα αυτά, που έγιναν και γίνονται, είχαν σχέση με την πραγματική τέχνη και την ειλικρινή κατάθεση τιμών;
Βέβαια κατανοώ και τους συμμετέχοντες, συστηματικούς και διακριτικούς, γιατί αν αρνηθείς κινδυνεύεις να κακοχαρακτηριστείς.
Αυτό που τελικά μετράει είναι η προσωπική αλήθεια που μεταφέρει κανείς στη σκηνή και στο μικρόφωνο. Ο χρόνος και ο κόσμος είναι μόνοι άξιοι και αδέκαστοι «κριτές».
Συχνά ξεγελιούνται, αλλά προσωρινά. Στο τέλος λάμπουν οι γνήσιοι και οι μεγάλοι, εκείνοι δηλαδή που είτε τους αρέσουν είτε όχι, τα αφιερώματα που τους κάνουν.
