Κρατάω στα χέρια μου το νέο του βιβλίο «Έρωτες στη Μεταπολίτευση 1974-1990» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.
Γράφει στο οπισθόφυλλο:
«Αυτός που τώρα οδεύει μόνος προς τη δύση του βίου του, και όλο φεύγει και απομακρύνεται ώσπου να γίνει μια μικρή σκιά και να χαθεί στο βάθος του ορίζοντα, αυτός μπορεί πια να σου ομολογήσει πως τα τιμαλφή μιας ζωής είναι οι έρωτες».
Ο 72χρονος Διονύσης Χαριτόπουλος είναι ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της γενιάς του. Τα βιβλία του έχουν γράψει την δική τους ξεχωριστή ιστορία και στην λογοτεχνία του τόπου αλλά και στις καρδιές των ανθρώπων.
Έχει μια αμεσότητα με την πολυπλοκότητά του, μεστές εικόνες, αληθινές, της ζωής. Χυμός η πένα του. Μου ταιριάζει και το καταστάλαγμά του… περνάω καλά. Γι’ αυτό συχνά πυκνά τον ξαναδιαβάζω…
Δεν ξέρω αν γράφει στίχους, έχω όμως την εντύπωση, πως αν το έκανε, θα «έφερνε» πολύ στον Άκη Πάνου.
Έχει ιδεολογία ο Χαριτόπουλος, μπέσα και δικό του κώδικα, το νιώθεις διαβάζοντάς τον. Είναι σερνικός γερής κοπής και γι’ αυτό μεστά ευαίσθητος, πάντα όμως με το δικό του τρόπο.
Γράφει βιωμένες αλήθειες και τις προεκτάσεις τους.
Έχει δει το «έργο» απ’ όλες τις πλευρές, όπως και ο Πάνου. Έχει βγει συνειδητά στο αντίθετο ρεύμα, δίχως να «μαζευτεί» στη πρώτη δυσκολία, έχει «προσπεράσει» στη στροφή, έχει δει όσα δεν έχουν αντικρύσει οι περισσότεροι, έχει καταλάβει όσα δεν μπορούν πολλοί άλλοι, και το σημαντικότερο έχει πληρώσει το κόστος.
Και βέβαια είναι συγγραφέας. Θέλει αλλά και ξέρει να τα πει.
Έτσι το «μετράω» εγώ το θέμα… Θα διαβάσω το βιβλίο και θα επανέλθω.
Γράφει στο οπισθόφυλλο:
«Αυτός που τώρα οδεύει μόνος προς τη δύση του βίου του, και όλο φεύγει και απομακρύνεται ώσπου να γίνει μια μικρή σκιά και να χαθεί στο βάθος του ορίζοντα, αυτός μπορεί πια να σου ομολογήσει πως τα τιμαλφή μιας ζωής είναι οι έρωτες».
Ο 72χρονος Διονύσης Χαριτόπουλος είναι ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της γενιάς του. Τα βιβλία του έχουν γράψει την δική τους ξεχωριστή ιστορία και στην λογοτεχνία του τόπου αλλά και στις καρδιές των ανθρώπων.
Έχει μια αμεσότητα με την πολυπλοκότητά του, μεστές εικόνες, αληθινές, της ζωής. Χυμός η πένα του. Μου ταιριάζει και το καταστάλαγμά του… περνάω καλά. Γι’ αυτό συχνά πυκνά τον ξαναδιαβάζω…
Δεν ξέρω αν γράφει στίχους, έχω όμως την εντύπωση, πως αν το έκανε, θα «έφερνε» πολύ στον Άκη Πάνου.
Έχει ιδεολογία ο Χαριτόπουλος, μπέσα και δικό του κώδικα, το νιώθεις διαβάζοντάς τον. Είναι σερνικός γερής κοπής και γι’ αυτό μεστά ευαίσθητος, πάντα όμως με το δικό του τρόπο.
Γράφει βιωμένες αλήθειες και τις προεκτάσεις τους.
Έχει δει το «έργο» απ’ όλες τις πλευρές, όπως και ο Πάνου. Έχει βγει συνειδητά στο αντίθετο ρεύμα, δίχως να «μαζευτεί» στη πρώτη δυσκολία, έχει «προσπεράσει» στη στροφή, έχει δει όσα δεν έχουν αντικρύσει οι περισσότεροι, έχει καταλάβει όσα δεν μπορούν πολλοί άλλοι, και το σημαντικότερο έχει πληρώσει το κόστος.
Και βέβαια είναι συγγραφέας. Θέλει αλλά και ξέρει να τα πει.
Έτσι το «μετράω» εγώ το θέμα… Θα διαβάσω το βιβλίο και θα επανέλθω.
