Ο Σπύρος Γιατράς όπως τον γνώρισα

Τα παραπάνω επίθετα που χαρακτηρίζουν τον Σπύρο Γιατρά μέσα απ’ τη δική μου ματιά, είναι ακριβέστατα, και όχι εις μνήμην και για δικαίωση.

Υπήρξε χημεία ανάμεσά μας απ’ την πρώτη στιγμή. Κι αυτό οφείλεται κυρίως σ’ εκείνον που με αγκάλιασε ολόκαρδα και φιλικότατα και με ταπεινότητα.

Λες και ήμουν εγώ εκείνος που είχε γράψει ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων δεκαετιών στο ελληνικό τραγούδι.

Πρόλαβε να μου χαρίσει τα δώρα του στη βιογραφία που υπογράφω για τον Στράτο Διονυσίου και η οποία θα εκδοθεί αμέσως μετά το Πάσχα.

Μιλάγαμε και στο τηλέφωνο συχνά μέχρι και κάνα μήνα περίπου πριν το στερνό αντίο του.

Τελευταία μάλιστα φαινόταν πλατιά πικραμένος.

Καμιά φορά, λόγω τρεξίματος του απαντούσα με μηνύματα.

Ξερά και βιαστικά, δυστυχώς, ενώ τα δικά του ήταν… ποιητικότατα και με ανθρώπινο βάθος και ουσία.

Σαν τους στίχους του, άμεσοι αλλά μεστοί. Με τον πνεύμα των καρών πάντα ταιριαστοί, αλλά χυμός ζωής.

Δεν αρνούνταν το ρόλο του στην βιομηχανία της μουσικής.

Πόσο λυπάμαι που δεν χάρηκα τη συναναστροφή του Σπύρου Γιατρά, ενώ μπορούσα.

Νομίζουμε πως όλα θα κρατήσουν για πάντα…

Κι όμως ενώ το ‘χω υπογραμμίσει και για μερικούς ξεχωριστούς ακόμη, συνεχίζω να χάνομαι-χανόμαστε στις ανάγκες της καθημερινότητας.

Βέβαια θα μου πείτε, τέτοιοι άνθρωποι δεν σβήνουν ποτέ, αφού το έργο τους παραμένει ολοζώντανο.

Βλέπετε,

Ο αετός πεθαίvει στov αέρα,
ελεύθερoς και δυvατός.
Της απovιάς όταv τov βρίσκει σφαίρα,
τov αγκαλιάζει o ουρανός