Αν δεν υπήρχε ο Νίκος το τραγούδι των τελευταίων 30 -εννοώ μέχρι και τη φυγή του- χρόνων θα ήταν πιο φτωχό και πιότερο στέρφο.
Δεν ξέρω τι «μετά» θα είχαν ο Μάλαμας, ο Περίδης ακόμα και ο Ξυδάκης και ο Ρασούλης και πολλοί ακόμη συμπρωταγωνιστές, αλλά και συνεχιστές της «σποράς» του.
Κατά μία μοιραία συγκυρία, ο Παπάζογλου, τρία χρόνια πριν, ακολούθησε τον τελευταίο στο «ταξίδι του χαμού». Θαρρείς και βιαζόταν να «φύγει» για να συναντήσει τον «συνοδοιπόρο» του, που «μας άφησε», πρώτος. Και οι δύο «χάθηκαν», σε γόνιμη ακόμα ηλικία, αφήνοντας «ορφανό» το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, απ’ τη μαστοριά και τη σοφία τους, απ’ τα σταθμά και τη «ζυγαριά» τους, με μετρημένους «συμπολεμιστές» της «πάστας» τους να αχνοφέγγουν στον ορίζοντα. Ευτυχώς μας άφησαν αρκετούς «οδηγούς» για το «αύριο».
Ο Παπάζογλου δεν ήταν μόνο η φωνή. Ήταν και ο λόγος και οι μελωδίες αλλά και η στάση ενός καλλιτέχνη που αντιμετώπισε το τραγούδι και την ιδιότητά του «αλλιώς», πέρα από τα συνηθισμένα και τα κεκτημένα. Η μεστή σπορά του γέννησε και εξακολουθεί να γεννά γενναίες συγκομιδές. Ανέδειξε τη ροκ πλευρά των λαϊκών και τη λαϊκότητα της ροκ παντρεύοντας αρμονικά και με γοητευτικές, ατσάλινες βέρες τάσεις, είδη, τεχνοτροπίες δημιουργώντας τη δική του «σχολή».
Μέσα από μια «λιανή» αλλά τόσο ουσιαστική δισκογραφία αλλά και από παραγωγές που ξεχείλιζαν από μεράκι, ευαισθησία, «υγεία» και «όραμα» ψυχής, και έδιναν βήμα και διέξοδο σε άξιους «μαθητές» καθώς και εμφανίσεις που «κοινωνούσαν» τραγούδια-μεταλαβιές τους «πιστούς» σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, δίδαξε καλλιτεχνικό ήθος, συνέπεια και «παιδεία».
