Χρόνια πολλά γνωριζόμασταν. Μια πρώτη συνάντηση στα τηλεοπτικά πλατό ήταν αρκετή για να δέσουμε. Παρέα τακτική δεν κάναμε αλλά είχαμε σμίξει κάμποσες φορές και εκτός και εντός «οθόνης». Είχαμε τσουγκρίσει τα ποτήρια.
Φίλος του Γιώργου Μαργαρίτη, μαζί με τον άλλον της παρέας το Μασκοφόρο, μου θύμιζαν τον παππού μου τον Φώτη που παιδάκι με πήγαινε σε αγώνες πάλης και επιδείξεις δύναμης.
Ο Γιώργος Τρομάρας, μπορεί να φάνταζε θηρίο, ήταν όμως ευγενής και ευαίσθητος άνθρωπος. Μπεσαλής, ντόμπρος και ξάστερος.
Λεοντόκαρδος και καλόψυχος, τιμούσε και τον κόσμο που τον λάτρευε αλλά και εκείνους που του έδειχναν την εκτίμησή τους και που ο ίδιος παραδέχονταν για τα χαρίσματά τους.
Λειτουργούσε ως καλλιτέχνης στο πεδίο δράσης του και στη ζωή του.Με την παρουσία του προκαλούσε δέος, κέρδισε τον σεβασμό των παρευρισκομένων. Ήξερε ποιος ήταν, δεν χρειαζόταν να «αποδεικνύει» το εκτόπισμά του. Εξέπεμπε κύρος ακόμη και σε όσους δεν γνώριζαν με ακρίβεια τα κατορθώματά του.
Κάθε φορά που τον έβλεπα ή τον άκουγα στο τηλέφωνο (να μου διαλαλεί ανελλιπώς ευχές σε κάθε περίσταση ή απλά για να πει ένα γεια) άνοιγε η καρδιά μου.
Η θωριά του, η φωνή του, η «ψυχή» που έβγαζε όταν μιλούσε είναι για πάντα μέσα μου.
Άλλωστε ο Γιώργος Τρομάρας έχει αφήσει αμανάτι παντοτινό σε μυριάδες ανθρώπους σε αυτή την πλάση.
Φίλος του Γιώργου Μαργαρίτη, μαζί με τον άλλον της παρέας το Μασκοφόρο, μου θύμιζαν τον παππού μου τον Φώτη που παιδάκι με πήγαινε σε αγώνες πάλης και επιδείξεις δύναμης.
Ο Γιώργος Τρομάρας, μπορεί να φάνταζε θηρίο, ήταν όμως ευγενής και ευαίσθητος άνθρωπος. Μπεσαλής, ντόμπρος και ξάστερος.
Λεοντόκαρδος και καλόψυχος, τιμούσε και τον κόσμο που τον λάτρευε αλλά και εκείνους που του έδειχναν την εκτίμησή τους και που ο ίδιος παραδέχονταν για τα χαρίσματά τους.
Λειτουργούσε ως καλλιτέχνης στο πεδίο δράσης του και στη ζωή του.Με την παρουσία του προκαλούσε δέος, κέρδισε τον σεβασμό των παρευρισκομένων. Ήξερε ποιος ήταν, δεν χρειαζόταν να «αποδεικνύει» το εκτόπισμά του. Εξέπεμπε κύρος ακόμη και σε όσους δεν γνώριζαν με ακρίβεια τα κατορθώματά του.
Κάθε φορά που τον έβλεπα ή τον άκουγα στο τηλέφωνο (να μου διαλαλεί ανελλιπώς ευχές σε κάθε περίσταση ή απλά για να πει ένα γεια) άνοιγε η καρδιά μου.
Η θωριά του, η φωνή του, η «ψυχή» που έβγαζε όταν μιλούσε είναι για πάντα μέσα μου.
Άλλωστε ο Γιώργος Τρομάρας έχει αφήσει αμανάτι παντοτινό σε μυριάδες ανθρώπους σε αυτή την πλάση.
