O Luciano Pavarotti είναι ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών.
Με το τίμπρο, τη δύναμη και τη φινέτσα της φωνής του, τη χειμαρρώδη και ευαίσθητη προσωπικότητά του, τη φλόγα και τη διορατικότητά του, συνέβαλλε ώστε το ευρύ κοινό να έρθει πιο κοντά στο λυρικό τραγούδι.
Ευτυχώς υπάρχουν εικόνες που καταγράφουν τις επιδόσεις του στις μεγάλες στιγμές του και βέβαια δίσκοι πολλοί που υπογραμμίζουν το μεγαλείο του.
Αν πρέπει να διαλέξω, εγώ, απ’ όσα λίγα γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι για την τέχνη του, θα προσπεράσω τις θρυλικές οπερικές του καταθέσεις, και θα σταθώ σε κάποια άλλα μνημεία, εξίσου πολύτιμα και παντοτινά.
Το 1985 ο Μοντενέζος Luciano Pavarotti, στα 50 του δυναμικά και μεστά χρόνια, επαναπρoσέγγισε τα Ναπολιτάνικα τραγούδια παρουσιάζοντας το δίσκος Passione.
Νωρίτερα, 6 χρόνια πριν, είχε παρουσιάσει το άλμπουμ O Sole Mio, με αντίστοιχο περιεχόμενο, αλλά εκεί ο Βόρειος τραγούδησε τα best hits (le canzoni più famose) του Νότου.
Όχι ότι το ρεπερτόριο του Passione είναι άγνωστο. Άλλωστε ο θησαυρός της Νάπολη είναι απύθμενος.
Και στις δύο περιπτώσεις κοινός παρονομαστής η Ορχήστρα του Δημοτικού Θεάτρου της Μπολόνια (με διαφορετικό όμως μαέστρο).
Στο Passione, ο τίτλος τα λέει όλα, Πάθος.
Ακούστε το δίσκο. Η μαγεία ενός χαρισματικού σε ένα αθάνατο ρεπερτόριο.
Με το τίμπρο, τη δύναμη και τη φινέτσα της φωνής του, τη χειμαρρώδη και ευαίσθητη προσωπικότητά του, τη φλόγα και τη διορατικότητά του, συνέβαλλε ώστε το ευρύ κοινό να έρθει πιο κοντά στο λυρικό τραγούδι.
Ευτυχώς υπάρχουν εικόνες που καταγράφουν τις επιδόσεις του στις μεγάλες στιγμές του και βέβαια δίσκοι πολλοί που υπογραμμίζουν το μεγαλείο του.
Αν πρέπει να διαλέξω, εγώ, απ’ όσα λίγα γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι για την τέχνη του, θα προσπεράσω τις θρυλικές οπερικές του καταθέσεις, και θα σταθώ σε κάποια άλλα μνημεία, εξίσου πολύτιμα και παντοτινά.
Το 1985 ο Μοντενέζος Luciano Pavarotti, στα 50 του δυναμικά και μεστά χρόνια, επαναπρoσέγγισε τα Ναπολιτάνικα τραγούδια παρουσιάζοντας το δίσκος Passione.
Νωρίτερα, 6 χρόνια πριν, είχε παρουσιάσει το άλμπουμ O Sole Mio, με αντίστοιχο περιεχόμενο, αλλά εκεί ο Βόρειος τραγούδησε τα best hits (le canzoni più famose) του Νότου.
Όχι ότι το ρεπερτόριο του Passione είναι άγνωστο. Άλλωστε ο θησαυρός της Νάπολη είναι απύθμενος.
Και στις δύο περιπτώσεις κοινός παρονομαστής η Ορχήστρα του Δημοτικού Θεάτρου της Μπολόνια (με διαφορετικό όμως μαέστρο).
Στο Passione, ο τίτλος τα λέει όλα, Πάθος.
Ακούστε το δίσκο. Η μαγεία ενός χαρισματικού σε ένα αθάνατο ρεπερτόριο.
