Καθαρά Δευτέρα. Τα «έθιμα» τηρούνται κι ας λίγα δάχτυλα πιο πέρα στον χάρτη οι βόμβες και οι σφαίρες θερίζουν ζωές και όνειρα.
Η αργία και ο ομρφούτσικος καιρός αποτελούν δέλεαρ για έξοδο.
Στην πάλα ποτέ ανατολική «ριβιέρα» της Αττικής, μετά τον Λουτρόπυργο και το Νεράκι, εκεί που «στεγάζονται» οστρακοκαλλιέργειες, οι ταβέρνες δίνουν τη δική τους μάχη για να εξυπηρετήσουν τον άφθονο κόσμο. Λίγα μέτρα απ’ το κύμα, καλαμαράκι, χταποδάκι, μύδια, κυδώνια, ταραμοσαλάτα και ουζάκι.
΄Ένας περιφερόμενος ακορντεονίστας ζητά την συνδρομή κάθε τραπεζιού… για το δικό του επιούσιο. Δεν παίζει σωστά, προφανώς η ανάγκη τον… έχρισε μουσικό αλλά τα κουτσοφέρνει βόλτα. Είναι συμπαθής και κερδίζει το ακροατήριο και τα… κέρματα. Φοράει κουστούμι καφέ ανοικτό, και πουκάμισο σκούρο πρασινωπό… Μόνο που παρά την επιμέλειά τους, οι πολλές δεκαετίες που κουβαλάνε τα ρούχα του δεν κρύβονται.
Η παραλία είναι τιγκαρισμένη στα τραπεζοκαθίσματα… Τέρμα στην άκρια, ένας τρίτης ηλικίας «συνοδοιπόρος», απολαμβάνει μονάχος του το μεζέ και το καραφάκι του. Δεν είναι ζορισμένος μες στην κοσμοπλημμύρα, έτσι δείχνει.
Ο ακορντεονίστας ολοκληρώνει τη «βόλτα» του, θέλει πιθανόν, να παρελάσει και στα υπόλοιπα κοντινά ταβερνεία. Αποχωρεί από την παραλία που εκτάκτως μεταμορφώθηκε σε μαγαζί, διαβαίνει το δρόμο και κάνει να κινήσει δεξιά.
Ο μοναχικός τρέχει τον σταματά, τον κρατά απ’ το ταλαιπωρημένο σακάκι, κι ο δύστυχος μουσικός τον κοιτάζει μ’ απορία, ίσως και φόβο. Ο άλλος βγάζει ένα χαρτόνισμα, του το βάζει στο χέρι και κάτι του λέει… Απ’ το όργανο αρχίζουν να βγαίνουν οι πρώτες νότες. «Πράσινες» αλλά εκφραστικές…
Ο άλλος ακουμπά τον «μουσικό» στην πλάτη και τραγουδά με την ψυχή του. Όλα αυτά στην άκρη του δρόμου, στο πλάι ακριβώς του μαγαζιού, κι ενώ αυτοκίνητα περνούν με αυξημένη ταχύτητα σε άνοδο και κάθοδο.
«Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία…». Κάποια λόγια σωστά, κάποια λάθος. Τσάτρα πάτρα ο ένας, τσάτρα πάτρα ο άλλος αλλά το «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ» δονεί την ατμόσφαιρα.
Κάποια στιγμή το τραγούδι τελειώνει. Ο ερμηνευτής σφίγγει θερμά το χέρι του μουσικού και επιστρέφει με βήμα αργό στη μοναξιά του. Θαρρείς και δεν βλέπει, δεν ακούει τίποτα. Πίνει τις πρώτες γουλιές και ξαφνικά τον διαπερνά κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Το ποτήρι πέφτει απ’ το χέρι του κι εκείνος μοιάζει αποσβολωμένος. Το άπλετο χειροκρότημα τον τάραξε… Δάκρυσε. Έβαλε το χέρι στην καρδιά για ευχαριστήσει το κοινό του… Κάποιες ώριμες κυρίες έτρεξαν κοντά και κάθισαν στο τραπεζάκι του.
Την ώρα που έφυγα, ακόμη συνομιλούσαν μαζί του, σαν μια ζεστή παρέα.
Η αργία και ο ομρφούτσικος καιρός αποτελούν δέλεαρ για έξοδο.
Στην πάλα ποτέ ανατολική «ριβιέρα» της Αττικής, μετά τον Λουτρόπυργο και το Νεράκι, εκεί που «στεγάζονται» οστρακοκαλλιέργειες, οι ταβέρνες δίνουν τη δική τους μάχη για να εξυπηρετήσουν τον άφθονο κόσμο. Λίγα μέτρα απ’ το κύμα, καλαμαράκι, χταποδάκι, μύδια, κυδώνια, ταραμοσαλάτα και ουζάκι.
΄Ένας περιφερόμενος ακορντεονίστας ζητά την συνδρομή κάθε τραπεζιού… για το δικό του επιούσιο. Δεν παίζει σωστά, προφανώς η ανάγκη τον… έχρισε μουσικό αλλά τα κουτσοφέρνει βόλτα. Είναι συμπαθής και κερδίζει το ακροατήριο και τα… κέρματα. Φοράει κουστούμι καφέ ανοικτό, και πουκάμισο σκούρο πρασινωπό… Μόνο που παρά την επιμέλειά τους, οι πολλές δεκαετίες που κουβαλάνε τα ρούχα του δεν κρύβονται.
Η παραλία είναι τιγκαρισμένη στα τραπεζοκαθίσματα… Τέρμα στην άκρια, ένας τρίτης ηλικίας «συνοδοιπόρος», απολαμβάνει μονάχος του το μεζέ και το καραφάκι του. Δεν είναι ζορισμένος μες στην κοσμοπλημμύρα, έτσι δείχνει.
Ο ακορντεονίστας ολοκληρώνει τη «βόλτα» του, θέλει πιθανόν, να παρελάσει και στα υπόλοιπα κοντινά ταβερνεία. Αποχωρεί από την παραλία που εκτάκτως μεταμορφώθηκε σε μαγαζί, διαβαίνει το δρόμο και κάνει να κινήσει δεξιά.
Ο μοναχικός τρέχει τον σταματά, τον κρατά απ’ το ταλαιπωρημένο σακάκι, κι ο δύστυχος μουσικός τον κοιτάζει μ’ απορία, ίσως και φόβο. Ο άλλος βγάζει ένα χαρτόνισμα, του το βάζει στο χέρι και κάτι του λέει… Απ’ το όργανο αρχίζουν να βγαίνουν οι πρώτες νότες. «Πράσινες» αλλά εκφραστικές…
Ο άλλος ακουμπά τον «μουσικό» στην πλάτη και τραγουδά με την ψυχή του. Όλα αυτά στην άκρη του δρόμου, στο πλάι ακριβώς του μαγαζιού, κι ενώ αυτοκίνητα περνούν με αυξημένη ταχύτητα σε άνοδο και κάθοδο.
«Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία…». Κάποια λόγια σωστά, κάποια λάθος. Τσάτρα πάτρα ο ένας, τσάτρα πάτρα ο άλλος αλλά το «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ» δονεί την ατμόσφαιρα.
Κάποια στιγμή το τραγούδι τελειώνει. Ο ερμηνευτής σφίγγει θερμά το χέρι του μουσικού και επιστρέφει με βήμα αργό στη μοναξιά του. Θαρρείς και δεν βλέπει, δεν ακούει τίποτα. Πίνει τις πρώτες γουλιές και ξαφνικά τον διαπερνά κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Το ποτήρι πέφτει απ’ το χέρι του κι εκείνος μοιάζει αποσβολωμένος. Το άπλετο χειροκρότημα τον τάραξε… Δάκρυσε. Έβαλε το χέρι στην καρδιά για ευχαριστήσει το κοινό του… Κάποιες ώριμες κυρίες έτρεξαν κοντά και κάθισαν στο τραπεζάκι του.
Την ώρα που έφυγα, ακόμη συνομιλούσαν μαζί του, σαν μια ζεστή παρέα.
