σκηνοθέτη της. Γιατί αν και ο Ρον Χάουαρντ έχει μεγάλες εμπορικές επιτυχίες στο ενεργητικό του («Apollo 13», «Cinderella Man», «The Da Vinci Code» κ.ά.) και έχει βραβευτεί το 2001 με το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας για το «Ένας Υπέροχος Άνθρωπος», εντούτοις δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα όρια του «άψογου επαγγελματία» ή «ικανού διεκπεραιωτή» αν θέλετε. Η δύναμη του έγκειται στις επιλογές των θεμάτων που συνήθως βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και στη mainstream οπτική του, ταιριαστή με τις ανάγκες, διαθέσεις και επιδιώξεις των μεγαλοπαραγωγών που χρηματοδοτούν ή αναθέτουν και γενικότερα «πυροδοτούν» τα έργα του. Το «Rush» παρ’ ότι κινείται σε αυτές τις συντεταγμένες, έχει στιγμές όπου ο πήχης ανεβαίνει. Το θέμα είναι και πάλι αβανταδόρικο καθώς καταπιάνεται με το παρασκήνιο της περιβόητης κόντρας αλλά και ιδιαίτερης σχέσης δύο θρύλων της Formula 1 και γενικότερα των αγώνων ταχύτητος, οι οποίοι έγραψαν ιστορία στην δεκαετία του ΄70: του Βρετανού Τζέιμς Χαντ και του Αυστριακού Νίκι Λάουντα. Ο πρώτος αθεράπευτος μποέμ, λάτρης της καλής και ανέμελης ζωής, δεινός γυναικοκατακτητής, χαρισματικός αλλά απρόσμενος στο βολάν, και ο δεύτερος μεθοδικός, πειθαρχημένος, δοσμένος στο επάγγελμά του αλλά ταλαντούχος και εκρηκτικός στην πίστα εκεί που πρέπει, όταν πρέπει με «φλόγα» να ξεπεράσει με τον «υψηλό επαγγελματισμό του» τα όρια του.
Η ευρηματική σεναριακή γραφή του Πίτερ Μόργκαν -με τον οποίο ο Ron Howard είχε συνεργαστεί και στο «Frost/Nixon» - οπλίζει τη φαρέτρα του σκηνοθέτη με δραματουργικά βέλη αξιώσεων ενώ το τελικό αποτέλεσμα ενισχύεται από το καλοδομημένο και ευφάνταστο μοντάζ αλλά και τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές (ο Κρις Χέμσγουορθ στο ρόλο του Τζέιμς Χάιντ και ο Ντάνιελ Μπρουλ στον αντίστοιχο του Νίκι Λάουντα αναπαριστούν με πειστικότητα και «βάθος» τους οδηγούς εντός και εκτός αγώνων). Τα γυρίσματα είναι απολαυστικά και μας φέρνουν εικόνες απ’ την εποχή που ο οδηγός έπαιζε κομβικό ρόλο στην έκβαση ενός αγώνα, και είχε την πρωτοκαθεδρία σε σχέση με τα «κυβικά» και τις «μηχανές».
Χωρίς αμφιβολία η πιο «σκηνοθετική» ταινία του Χάουαρντ, με αραιά αλλά υπαρκτά σημάδια μια προσωπικής σφραγίδας.
