Αυτές τις μουνταλιακές μέρες ξεκίνησα το διάβασμα του βιβλίου του Θανάση Σκρουμπέλου «1969 – Το Μπαράζ / Καλλιθέα, αγάπη μου» (εκδόσεις Τόπος).
Θυμάμαι πόσο είχα απολαύσει το βιβλίο του πολυτάλαντου συγγραφέα, σεναριογράφου, σκηνοθέτη για τον θρυλικό «Μπούκοβι».
Τα «ποδοσφαιρικά» αυτά βιβλία του Σκρουμπέλου παίζουν μπάλα και εκτός γηπέδου καθώς στέκονται στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που περιβάλλει και επιδρά καταλυτικά στο «παιχνίδι» των ηρώων του.
Πριν παρουσιάσω εκτενέστερα το πόνημά του σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα για… την ηδονή του ποδοσφαίρου! Ενδεικτικό ταυτόχρονα της πολυδιάστατης και διεισδυτικής ματιάς του Σκρουμπέλου.
«Κυριακή κοντή γιορτή, ιερή γιορτή για τις γειτονιές. Ξέσκασμα, ξεκούραση. Όσο και να είχε κουμπωθεί ο κόσμος και να είχε χάσει τη χαρά του από το γύψο των χουνταίων, το ποδόσφαιρο παρέμενε η ιερή τελετή για τη γιορτή της Κυριακής.
Κυριακή πρωί και στις δύο πόλεις (Καλλιθέα και Κορωπί) οι πλατείες γεμίζουν κόσμο. Πούλμαν, ιδιωτικά αυτοκίνητα, παρέες προς το τρένο, πλήθος ασύλληπτα μεγάλο, παρά τις απαγορεύσεις, ετοιμάζονται για το ταξίδι στην Χαλκίδα, για τον αγώνα, για την τελετή. Να σταθούν δίπλα στην ομάδα τους, να εμψυχώσουν, να ζητωκραυγάσουν, να βιώσουν ως μέτοχοι το παιχνίδι κι ας στέκονται στην εξέδρα.
Αυτό είναι το μεγαλείο του ποδοσφαίρου, προσφέρει απλόχερα την ταύτιση, το συμπάσχω κατά την αριστοτελική «οικείαν ηδονή».
Το παιχνίδι δεν είναι μόνο θέαμα, αλλά και μαγική τελετή. Ο θεατής συμπάσχει. Παίκτες, ομάδα, αγώνας είναι και δική του μάχη, μάχη του καθενός ανάμεσα στο πλήθος της εξέδρας και η νίκη δική του νίκη, που θα τον κρατήσει όρθιο τις υπόλοιπες «μίζερες» ημέρες, στο μαγγανοπήγαδο της καθημερινότητας, ένα αφανές γρανάζι της μεγάλης μηχανής.
Στην εξέδρα ο ένας είναι όσο όλοι. Στην ιερή τελετή της Κυριακής, αγωνιστικός χώρος και κερκίδα γίνονται ένα. Κι αυτό η κάθε εξουσία το γνωρίζει. Γι’ αυτό το ποδόσφαιρο δεν έχει ανάγκη την εξουσία, ωφελείται από αυτήν, μα δεν την έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη από θεσμούς, για να εξασφαλίζεται η ισονομία. Κι εκείνη την εποχή οι θεσμοί ήταν λάστιχο στα χέρια των χουνταίων.
Η εξουσία που κατείχαν δια των όπλων είχαν και αυτή ανάγκη το ποδόσφαιρο. Το είχαν ανάγκη ως όχημα προς τον κόσμο, μα κερδίσουν τη λαοφιλία που δεν είχαν…»
Θυμάμαι πόσο είχα απολαύσει το βιβλίο του πολυτάλαντου συγγραφέα, σεναριογράφου, σκηνοθέτη για τον θρυλικό «Μπούκοβι».
Τα «ποδοσφαιρικά» αυτά βιβλία του Σκρουμπέλου παίζουν μπάλα και εκτός γηπέδου καθώς στέκονται στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που περιβάλλει και επιδρά καταλυτικά στο «παιχνίδι» των ηρώων του.
Πριν παρουσιάσω εκτενέστερα το πόνημά του σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα για… την ηδονή του ποδοσφαίρου! Ενδεικτικό ταυτόχρονα της πολυδιάστατης και διεισδυτικής ματιάς του Σκρουμπέλου.
«Κυριακή κοντή γιορτή, ιερή γιορτή για τις γειτονιές. Ξέσκασμα, ξεκούραση. Όσο και να είχε κουμπωθεί ο κόσμος και να είχε χάσει τη χαρά του από το γύψο των χουνταίων, το ποδόσφαιρο παρέμενε η ιερή τελετή για τη γιορτή της Κυριακής.
Κυριακή πρωί και στις δύο πόλεις (Καλλιθέα και Κορωπί) οι πλατείες γεμίζουν κόσμο. Πούλμαν, ιδιωτικά αυτοκίνητα, παρέες προς το τρένο, πλήθος ασύλληπτα μεγάλο, παρά τις απαγορεύσεις, ετοιμάζονται για το ταξίδι στην Χαλκίδα, για τον αγώνα, για την τελετή. Να σταθούν δίπλα στην ομάδα τους, να εμψυχώσουν, να ζητωκραυγάσουν, να βιώσουν ως μέτοχοι το παιχνίδι κι ας στέκονται στην εξέδρα.
Αυτό είναι το μεγαλείο του ποδοσφαίρου, προσφέρει απλόχερα την ταύτιση, το συμπάσχω κατά την αριστοτελική «οικείαν ηδονή».
Το παιχνίδι δεν είναι μόνο θέαμα, αλλά και μαγική τελετή. Ο θεατής συμπάσχει. Παίκτες, ομάδα, αγώνας είναι και δική του μάχη, μάχη του καθενός ανάμεσα στο πλήθος της εξέδρας και η νίκη δική του νίκη, που θα τον κρατήσει όρθιο τις υπόλοιπες «μίζερες» ημέρες, στο μαγγανοπήγαδο της καθημερινότητας, ένα αφανές γρανάζι της μεγάλης μηχανής.
Στην εξέδρα ο ένας είναι όσο όλοι. Στην ιερή τελετή της Κυριακής, αγωνιστικός χώρος και κερκίδα γίνονται ένα. Κι αυτό η κάθε εξουσία το γνωρίζει. Γι’ αυτό το ποδόσφαιρο δεν έχει ανάγκη την εξουσία, ωφελείται από αυτήν, μα δεν την έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη από θεσμούς, για να εξασφαλίζεται η ισονομία. Κι εκείνη την εποχή οι θεσμοί ήταν λάστιχο στα χέρια των χουνταίων.
Η εξουσία που κατείχαν δια των όπλων είχαν και αυτή ανάγκη το ποδόσφαιρο. Το είχαν ανάγκη ως όχημα προς τον κόσμο, μα κερδίσουν τη λαοφιλία που δεν είχαν…»
