Εκεί η Γλυκερία θα παρουσιάσει τις καλύτερες στιγμές της καλλιτεχνικής της πορείας, αλλά και αγαπημένα της τραγούδια από όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής. «Η βραδιά -αντιγράφω πάντα μέσα απ’ το δελτίο τύπου- θα πραγματοποιηθεί με αφορμή αφιέρωμα του ραδιοφώνου του BBC στην ελληνική μουσική και θα ηχογραφηθεί. Δημιούργησε λοιπόν με τους συνεργάτες της ένα πρόγραμμα που θα μας ταξιδέψει σε όλα τα μήκη της ελληνικής μουσικής με παραδοσιακά, σμυρναίικα, ρεμπέτικα, λαϊκά αλλά και σύγχρονα τραγούδια που αγαπάμε και μας υπόσχεται ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι.»
Δεν ξέρω ακριβώς περί τίνος πρόκειται, το πλαίσιο και τη δομή του αφιερώματος. Σήμερα το διάβασα, όπως σήμερα με πληροφόρησαν οι συνεργάτες μου στο ogdoo.gr πως έχει γενέθλια η σπουδαία Φεϊρούζ, που στο τραγούδισμα της υποκλίνονταν και εξακολουθεί υποκλίνεται ο -«απαιτητικός» μουσικά- αραβικός κόσμος.
Στην Ελλάς του 2000 η Γλυκερία χαίρει αγάπης και εκτίμησης από μέρος του κόσμου. Όχι όμως στο βαθμό που «αναλογεί» στο ταλέντο, τη γενικότερη στάση και παρουσία της στη δισκογραφία και τη διασκέδαση. Κι αν κάποιοι -δικαίως ενδεχομένως- προβάλλουν ενστάσεις για ορισμένες δισκογραφικές επιλογές της, δε μπορούμε να παραγνωρίζουμε τη συνέπεια, την επάρκεια και ακεραιότητα μια διαδρομής που ξεπερνά τις 3 δεκαετίες.
Η Γλυκερία δεν διέθετε επικοινωνιακό σπρώξιμο, τερτίπια και «έντεχνα» παράσημα. Δεν χρησιμοποίησε «ιερούς» σκοπούς και οράματα για να στηρίξει την καριέρα και το προφίλ της. Ακόμα και σαν θηλυκό κινήθηκε με αξιοπρέπεια, ευγένεια, «καλαισθησία». Το μόνο που είχε -και έχει- «μπόλικο» και «άφθονο» ήταν φωνή και τραγουδιστική κουλτούρα. Τάχθηκε στο «λαϊκό» τραγούδι -δίχως να αλληθωρίζει δεξιά και αριστερά αναζητώντας αγωνιωδώς την αναγνώριση και την πρόσκαιρη επιτυχία- και βοήθησε πολλούς νεότερους και παλαιότερους της. Τα «ανοίγματα» της σε άλλους χώρους είναι πολύ σημαντικά και δεν έχουν «κεντραριστεί» ακόμα όσο «πρέπει» και ταιριάζει στο καλλιτεχνικό ανάστημά της.
Στο φινάλε, αν στο Γιώργο Νταλάρα χρεώνουμε το focus των νεότερων ακροατών στο «ρεμπέτικο» και στο Γιάννη Πάριο το αντίστοιχο πέρασμα στα «νησιώτικα», τότε στη Γλυκερία χρωστάμε τα σμυρνέικα που λόγω της «δυσκολίας», αλλά και του χαμηλού «φωτισμού» τους είναι ακόμα πιο δύσκολα στον «επαναπροσδιορισμό» τους. Κι όμως η Γλυκερία το κατάφερε και μάλιστα με εμβληματικό τρόπο. Όπως άλλωστε αναβίωσε στη συνέχεια πολλά απ’ τα παρεξηγημένα λαϊκά του ’60, δίνοντας στους καρσιλαμάδες, τα τσιφτετέλια -και όχι μόνο- σύγχρονη υπόσταση, φρεσκάδα, νεύρο, πάντα με ερμηνευτικές αξιώσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι άραβες πίνουν νερό στο όνομά της.
Δεν ξέρω ακριβώς περί τίνος πρόκειται, το πλαίσιο και τη δομή του αφιερώματος. Σήμερα το διάβασα, όπως σήμερα με πληροφόρησαν οι συνεργάτες μου στο ogdoo.gr πως έχει γενέθλια η σπουδαία Φεϊρούζ, που στο τραγούδισμα της υποκλίνονταν και εξακολουθεί υποκλίνεται ο -«απαιτητικός» μουσικά- αραβικός κόσμος.
Στην Ελλάς του 2000 η Γλυκερία χαίρει αγάπης και εκτίμησης από μέρος του κόσμου. Όχι όμως στο βαθμό που «αναλογεί» στο ταλέντο, τη γενικότερη στάση και παρουσία της στη δισκογραφία και τη διασκέδαση. Κι αν κάποιοι -δικαίως ενδεχομένως- προβάλλουν ενστάσεις για ορισμένες δισκογραφικές επιλογές της, δε μπορούμε να παραγνωρίζουμε τη συνέπεια, την επάρκεια και ακεραιότητα μια διαδρομής που ξεπερνά τις 3 δεκαετίες.
Η Γλυκερία δεν διέθετε επικοινωνιακό σπρώξιμο, τερτίπια και «έντεχνα» παράσημα. Δεν χρησιμοποίησε «ιερούς» σκοπούς και οράματα για να στηρίξει την καριέρα και το προφίλ της. Ακόμα και σαν θηλυκό κινήθηκε με αξιοπρέπεια, ευγένεια, «καλαισθησία». Το μόνο που είχε -και έχει- «μπόλικο» και «άφθονο» ήταν φωνή και τραγουδιστική κουλτούρα. Τάχθηκε στο «λαϊκό» τραγούδι -δίχως να αλληθωρίζει δεξιά και αριστερά αναζητώντας αγωνιωδώς την αναγνώριση και την πρόσκαιρη επιτυχία- και βοήθησε πολλούς νεότερους και παλαιότερους της. Τα «ανοίγματα» της σε άλλους χώρους είναι πολύ σημαντικά και δεν έχουν «κεντραριστεί» ακόμα όσο «πρέπει» και ταιριάζει στο καλλιτεχνικό ανάστημά της.
Στο φινάλε, αν στο Γιώργο Νταλάρα χρεώνουμε το focus των νεότερων ακροατών στο «ρεμπέτικο» και στο Γιάννη Πάριο το αντίστοιχο πέρασμα στα «νησιώτικα», τότε στη Γλυκερία χρωστάμε τα σμυρνέικα που λόγω της «δυσκολίας», αλλά και του χαμηλού «φωτισμού» τους είναι ακόμα πιο δύσκολα στον «επαναπροσδιορισμό» τους. Κι όμως η Γλυκερία το κατάφερε και μάλιστα με εμβληματικό τρόπο. Όπως άλλωστε αναβίωσε στη συνέχεια πολλά απ’ τα παρεξηγημένα λαϊκά του ’60, δίνοντας στους καρσιλαμάδες, τα τσιφτετέλια -και όχι μόνο- σύγχρονη υπόσταση, φρεσκάδα, νεύρο, πάντα με ερμηνευτικές αξιώσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι άραβες πίνουν νερό στο όνομά της.
