Κι αυτό γιατί η φασολάδα έχει πάψει να είναι εθνική κι έχει μπει στη γωνία της διατροφικής «επικαιρότητας» ενώ το λαϊκό/λαϊκός από τίτλος τιμής και γαλόνι κερδισμένο στις μάχες κατάντησε «καραμέλα» και τρύπια σημαία στα χείλη και τις κιτσάτες «πόζες» ερμηνευτών, δημιουργών και τραγουδιών που δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα, την ουσία και την αλήθεια του και απλώς το επικαλούνται σαν άλλοθι για να καλύψουν τη γύμνια τους.
Εδώ βέβαια φταίνε και οι «κανονικοί» λαϊκοί που αλληθώρισαν και ξεστράτισαν. Κάποιοι δε , δε δίστασαν να πουλήσουν την ψυχή τους στο διάολο. Βλέπετε τη δόξα κι αν την μίσησαν ορισμένοι, στο χρήμα οι περισσότεροι κάνουν αβέρτα τεμενάδες. Γι’ αυτό όσο και καλά να τα λένε δεν πείθουν πλέον κανένα. Το χρυσό και υγιές παρελθόν μπορεί να «ξελασπώνει» αλλά «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Τις τελευταίες δεκαετίες η πάλαι ποτέ θρυλική φασολάδα μπήκε στο περιθώριο από δήθεν πρωτοπόρους σεφ και χούγια χλιδάτα. Οι Έλληνες γίναμε ειδικοί στο σούσι, την τρούφα, τα αλά κρεμ, τους καπνιστούς σολομούς και τα t-bone… που κι εμένα μ’ αρέσουν –όταν είναι καλής ποιότητας και μαγειρεμένα με τις κατάλληλες πρώτες ύλες… αλλά δεν απαξιώνω και τη φασολάδα. Ίσα ίσα.
Όπως καλή είναι μια εξαιρετική γκράπα αλλά υπάρχουν και τσίπουρα που «κεντάνε». Καλό ένα σκοτζέζικο μαλτ για after dinner αλλά σπουδαία και η τεντούρα. Πώς να το πω αλλιώς… Πήγα στην Cesaria Evora να την ακούσω να τραγουδά με τσακισμένη φωνή τα δημοτικά τραγούδια του πράσινου ακρωτηρίου, πήγα όμως και υποκλίθηκα στο πανηγύρι με την αειθαλή Σοφία Κολλητήρη…
Αν ο Κόρος ήταν αμερικάνος τζαζίστας κάποιοι ακόμα θα γράφανε… για τη φυγή του.
Τα φασόλια λοιπόν είναι πλήρης τροφή και οικονομική (το κρέας του φτωχού). Εξαιρετική πηγή πρωτεΐνης και βιταμινών, σιδήρου, καλίου, μαγνησίου, ασβεστίου και φωσφόρου με ελάχιστα λιπαρά. Και με ψαγμένες προσθήκες μπορεί να δώσει πιάτα gourmet που λιγώνουν και τον πιο έντεχνο ουρανίσκο. Ακόμα και για το φούσκωμα αν ο μάγειρας είναι καλός «ο καρπός που τραγουδά» καταλήγει άσμα θεϊκό και… χαμηλόφωνο. Μόνο που πλέον το 70% της παραγωγής που καταναλώνεται στην Ελλάδα παράγεται σε άλλους τόπους. Τώρα πως γίνεται, όπου και να πας, από μικρομάγαζα μέχρι delicatessen μπακάλικα, όλες οι ταμπέλες να αναγράφουν «Φασόλια Ελληνικά», ένας Θεός ξέρει.
Κάπως έτσι αυτο- βαπτίστηκαν όλοι οι «άτεχνοι» και «κάθε καρυδιάς καρύδι» λαϊκοί… και μας πνίξαν με τα βλαβερά «αέρια» τους. Ευτυχώς εξακολουθούν να «Υπάρχουν» μερακλήδες και γνώστες που δεν παραμυθιάζονται. Όσο ακόμη υπάρχει Ελλάδα…
