Η νεολαία ακούει λαϊκά, συχνάζει σε στέκια, πάει στα πανηγύρια, μαθαίνει χορό σε παραδοσιακές σχολές, στρέφεται ολοένα και περισσότερο στην εκμάθηση λαϊκών οργάνων, τρώει σουβλάκια, παθιάζεται με το ποδόσφαιρο, αγοράζει βιβλία για όλα αυτά και για άλλα πολλά και διάφορα, κινείται σε ρυθμούς και δρόμους που οι φερόμενοι αναλυτές, με τα σκονάκια τους από τις αγορές του εξωτερικού, δεν μπήκαν στον κόπο -ορισμένοι δεν έχουν καν τις ικανότητες- να αναλύσουν.
Οι τελευταίοι το μόνο που ξέρουν να διατυμπανίζουν είναι ότι «Φταίει η πειρατεία. Φταίνε τα κατεβάσματα από το Διαδίκτυο.» Αυτές είναι οι απαντήσεις των "αρμοδίων" για την κατακόρυφη πτώση των πωλήσεων των δίσκων. Για την ταμπακέρα δεν ακούς κουβέντα. Όλοι σαν Πόντιοι Πιλάτοι νίπτουν τας χείρας των. Τότε, γιατί κάποιοι δίσκοι πρώτης γραμμής, καθώς και εναλλακτικές εκδόσεις, εξακολουθούν να σημειώνουν ακόμη και σήμερα υψηλές πωλήσεις μέσα από τους δίαυλους που υπάρχουν;
Να το θέσω διαφορετικά. Στα πρώτα χρόνια του ’60, την εποχή της αυτοκρατορίας του Στέλιου Καζαντζίδη στο ελληνικό τραγούδι, όταν οι πωλήσεις δίσκων του αντιστοιχούσαν στο ¼ των συνολικών εισπράξεων της Columbia, την ίδια ακριβώς περίοδο υπήρχαν δισκάκια των 45 στροφών που έφταναν τις 25 χιλιάδες αντίτυπα, κι άλλα που ξεπερνούσαν με γοργά βήματα τις 100 χιλιάδες. Γιατί; Διότι όλα δεν είναι το ίδιο, και όλοι δεν είναι ίδιοι.
Με πεπατημένες, ηλικιακές ομάδες αγοραστών, πανομοιότυπες τακτικές προώθησης, καταλήξαμε όσοι ξέρουν από δίσκους να είναι εκτός δισκογραφίας. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, και συχνά αναγκασμένες να συμβιβαστούν σε ένα γενικότερο κλίμα που δεν ευνοεί τους γνώστες αλλά τους τυχάρπαστους, καταλήγουν να λειτουργούν χωρίς όραμα και έμπνευση. Όλοι αυτοί που κόπτονται ως σύγχρονοι μάγοι να διαλαλούν: «αυτό αρέσει στον κόσμο, εκείνο όχι», ρίξαν το καράβι σε ξέρα. Μανατζαραίοι που είτε προωθούν καλλιτέχνες και πονήματα είτε πλυντήρια ή κιλότες είναι γι’ αυτούς το ίδιο και το αυτό.
Το τραγούδι είναι τέχνη• απαιτεί ένστικτο, αντίληψη, ειδική παιδεία των λεπτομερειών, της ιστορίας του, των ανθρώπων που το υπηρετούν, της πιάτσας. Καταντήσαμε, σύγχρονοι πρωταγωνιστές αλλά και ιστορικά ονόματα που μπορούν να φέρουν τα δέοντα να πωλούν μερικές εκατοντάδες δίσκους.
Όχι ότι δεν βγαίνουν πια καλά τραγούδια. Τουναντίον. Απλώς, πλασάρονται μετά μανίας τα πολλά τον αριθμόν και λίγα την ουσία, και μέσα στη μαζικότητα χάνεται καμιά φορά η ιδιαιτερότητα.
Το τραγούδι θέλει αίμα, αλήθεια, νταλγκά• να θέλεις κάτι να πεις απ’ την ψυχή σου για να αγγίξεις τις ψυχές των άλλων. Οι καλές προθέσεις και ο επαγγελματισμός δεν φτάνουν. Από ένα ατάλαντο golden boy προτιμώ ένα καθίκι με ταλέντο• από τα τυποποιημένα και κοινότοπα επιλέγω αυτά που υστερούν στο αμπαλάζ αλλά έχουν ταυτότητα και δικό τους DNA.
Σε πείσμα αυτών που κάνουν τις λίστες σχετικά με το τι αγοράζουν οι άνθρωποι μεταξύ 15 και 45 ετών, η νεολαία ακούει λαϊκά εκτιμά τους λαϊκούς ήρωες, παλαιότερους αλλά και σύγχρονους - όπως ο Μάλαμας, ο Χαρούλης και άλλοι συνοδοιπόροι, συχνάζει σε στέκια, πάει στα μπουζούκια, στα δημοτικάδικα, στα πανηγύρια, μαθαίνει χορό σε παραδοσιακές σχολές, στρέφεται ολοένα και περισσότερο στην εκμάθηση λαϊκών οργάνων, τρώει σουβλάκια, παθιάζεται με το ποδόσφαιρο, αγοράζει βιβλία για όλα αυτά και για άλλα πολλά και διάφορα, κινείται σε ρυθμούς και δρόμους που οι φερόμενοι αναλυτές, με τα σκονάκια τους από τις αγορές του εξωτερικού, δεν μπήκαν στον κόπο -ορισμένοι δεν έχουν καν τις ικανότητες- να αναλύσουν.
Το θέμα είναι ποιος θα ενεργοποιήσει τους απανταχού μερακλήδες από 5 έως 105 χρόνων, που οι πονηροί τούς βάζουν εντέχνως στη γωνία, στο περιθώριο, για να κάνουν ευκολότερα τα τερτίπια τους. Για να κλείνουν θετικούς ετήσιους πλαστούς ισολογισμούς, γκρεμίζοντας το αύριο, χωρίς να χτίζουν, χωρίς να επενδύουν. Για εκείνους μετράει το εδώ και τώρα, και πάντα για την πάρτη τους.
Πιστεύω πως στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ο τροχός μπορεί να γυρίσει κι αλλιώς, αφού το «πλαστικό» χάνει συνεχώς την απατηλή λάμψη και τα πρόσωπα και πράγματα που έχουν αξία, τινάζουν την σκόνη με την οποία τους σκέπασαν οι κάποτε «Θεοί» -στην ουσία λαμόγια- που πλέον βρίσκονται εκτός πιάτσας.
Το «λαϊκό» -με την έννοια του αυθεντικού, ουσιαστικού και καλοσμιλεμένου- παίρνει την εκδίκησή του.
Οι τελευταίοι το μόνο που ξέρουν να διατυμπανίζουν είναι ότι «Φταίει η πειρατεία. Φταίνε τα κατεβάσματα από το Διαδίκτυο.» Αυτές είναι οι απαντήσεις των "αρμοδίων" για την κατακόρυφη πτώση των πωλήσεων των δίσκων. Για την ταμπακέρα δεν ακούς κουβέντα. Όλοι σαν Πόντιοι Πιλάτοι νίπτουν τας χείρας των. Τότε, γιατί κάποιοι δίσκοι πρώτης γραμμής, καθώς και εναλλακτικές εκδόσεις, εξακολουθούν να σημειώνουν ακόμη και σήμερα υψηλές πωλήσεις μέσα από τους δίαυλους που υπάρχουν;
Να το θέσω διαφορετικά. Στα πρώτα χρόνια του ’60, την εποχή της αυτοκρατορίας του Στέλιου Καζαντζίδη στο ελληνικό τραγούδι, όταν οι πωλήσεις δίσκων του αντιστοιχούσαν στο ¼ των συνολικών εισπράξεων της Columbia, την ίδια ακριβώς περίοδο υπήρχαν δισκάκια των 45 στροφών που έφταναν τις 25 χιλιάδες αντίτυπα, κι άλλα που ξεπερνούσαν με γοργά βήματα τις 100 χιλιάδες. Γιατί; Διότι όλα δεν είναι το ίδιο, και όλοι δεν είναι ίδιοι.
Με πεπατημένες, ηλικιακές ομάδες αγοραστών, πανομοιότυπες τακτικές προώθησης, καταλήξαμε όσοι ξέρουν από δίσκους να είναι εκτός δισκογραφίας. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, και συχνά αναγκασμένες να συμβιβαστούν σε ένα γενικότερο κλίμα που δεν ευνοεί τους γνώστες αλλά τους τυχάρπαστους, καταλήγουν να λειτουργούν χωρίς όραμα και έμπνευση. Όλοι αυτοί που κόπτονται ως σύγχρονοι μάγοι να διαλαλούν: «αυτό αρέσει στον κόσμο, εκείνο όχι», ρίξαν το καράβι σε ξέρα. Μανατζαραίοι που είτε προωθούν καλλιτέχνες και πονήματα είτε πλυντήρια ή κιλότες είναι γι’ αυτούς το ίδιο και το αυτό.
Το τραγούδι είναι τέχνη• απαιτεί ένστικτο, αντίληψη, ειδική παιδεία των λεπτομερειών, της ιστορίας του, των ανθρώπων που το υπηρετούν, της πιάτσας. Καταντήσαμε, σύγχρονοι πρωταγωνιστές αλλά και ιστορικά ονόματα που μπορούν να φέρουν τα δέοντα να πωλούν μερικές εκατοντάδες δίσκους.
Όχι ότι δεν βγαίνουν πια καλά τραγούδια. Τουναντίον. Απλώς, πλασάρονται μετά μανίας τα πολλά τον αριθμόν και λίγα την ουσία, και μέσα στη μαζικότητα χάνεται καμιά φορά η ιδιαιτερότητα.
Το τραγούδι θέλει αίμα, αλήθεια, νταλγκά• να θέλεις κάτι να πεις απ’ την ψυχή σου για να αγγίξεις τις ψυχές των άλλων. Οι καλές προθέσεις και ο επαγγελματισμός δεν φτάνουν. Από ένα ατάλαντο golden boy προτιμώ ένα καθίκι με ταλέντο• από τα τυποποιημένα και κοινότοπα επιλέγω αυτά που υστερούν στο αμπαλάζ αλλά έχουν ταυτότητα και δικό τους DNA.
Σε πείσμα αυτών που κάνουν τις λίστες σχετικά με το τι αγοράζουν οι άνθρωποι μεταξύ 15 και 45 ετών, η νεολαία ακούει λαϊκά εκτιμά τους λαϊκούς ήρωες, παλαιότερους αλλά και σύγχρονους - όπως ο Μάλαμας, ο Χαρούλης και άλλοι συνοδοιπόροι, συχνάζει σε στέκια, πάει στα μπουζούκια, στα δημοτικάδικα, στα πανηγύρια, μαθαίνει χορό σε παραδοσιακές σχολές, στρέφεται ολοένα και περισσότερο στην εκμάθηση λαϊκών οργάνων, τρώει σουβλάκια, παθιάζεται με το ποδόσφαιρο, αγοράζει βιβλία για όλα αυτά και για άλλα πολλά και διάφορα, κινείται σε ρυθμούς και δρόμους που οι φερόμενοι αναλυτές, με τα σκονάκια τους από τις αγορές του εξωτερικού, δεν μπήκαν στον κόπο -ορισμένοι δεν έχουν καν τις ικανότητες- να αναλύσουν.
Το θέμα είναι ποιος θα ενεργοποιήσει τους απανταχού μερακλήδες από 5 έως 105 χρόνων, που οι πονηροί τούς βάζουν εντέχνως στη γωνία, στο περιθώριο, για να κάνουν ευκολότερα τα τερτίπια τους. Για να κλείνουν θετικούς ετήσιους πλαστούς ισολογισμούς, γκρεμίζοντας το αύριο, χωρίς να χτίζουν, χωρίς να επενδύουν. Για εκείνους μετράει το εδώ και τώρα, και πάντα για την πάρτη τους.
Πιστεύω πως στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ο τροχός μπορεί να γυρίσει κι αλλιώς, αφού το «πλαστικό» χάνει συνεχώς την απατηλή λάμψη και τα πρόσωπα και πράγματα που έχουν αξία, τινάζουν την σκόνη με την οποία τους σκέπασαν οι κάποτε «Θεοί» -στην ουσία λαμόγια- που πλέον βρίσκονται εκτός πιάτσας.
Το «λαϊκό» -με την έννοια του αυθεντικού, ουσιαστικού και καλοσμιλεμένου- παίρνει την εκδίκησή του.
