ενδεχομένως στο άμεσο ή λιγότερο κοντινό μέλλον να δώσουν μεστούς καρπούς. Δίχως να θέλω να αδικήσω άλλα μουσικά όργανα καθώς και τους χειριστές του, το μπουζούκι είναι κατ’ εξοχήν σολιστικό όργανο του ελληνικού μουσικού τοπίου, ταυτισμένο με την έννοια λαϊκό τραγούδι. Ξεκινώντας την πορεία του, τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, στον απόηχο του δημοτικού και στην «σκιά» του σμυρνέικου, τιμήθηκε από σολίστες και δημιουργούς, που έδωσαν αξεπέραστα δείγματα γραφής τα οποία συνεχίζουν να αποτελούν «ζύγια» και σημείο αναφοράς για το τραγούδι των ημερών μας.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια ο ρόλος των μπουζουξήδων αλλά και του ίδιου του οργάνου, τόσο στην δισκογραφία όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις, φθίνει. Το νέο τραγούδι δεν είναι απαραίτητο να έχει σαν κύριο φορέα έκφρασης τους μπουζουκομπαγλαμάδες, όμως το «κακό» είναι ότι το μπουζουκοκεντρικό «μέλος» τείνει να συνταιριαστεί με το τυποποιημένο και σε αρκετές περιπτώσεις «φτηνό» άκουσμα. Το παράδοξο είναι ότι την ίδια ώρα έχουμε σπουδαίους σύγχρονους μελετημένους μπουζουξήδες και ποικίλες δράσεις γύρω από το συγκεκριμένο μουσικό όργανο, που για διάφορους λόγους, δε βγαίνουν μπροστά. Αναμφίβολα το επικοινωνιακό «κατεστημένο» δεν βοηθάει προς αυτήν την κατεύθυνση, απ’ την άλλη όμως λείπουν η «χαντακώνονται» και οι εμπνευσμένες και φωτεινέ προσωπικότητες που θα «γκρεμίσουν» ή «ραγίσουν» τα στεγανά.
Γι’ αυτό και η απόπειρα του Πολυκανδριώτη –που μαζί με τον Νικολόπουλο αποτελούν και τους τελευταίους των «Μοϊκανών» της μεγάλης σχολής των δεξιοτεχνών και συνθετών μπουζουξήδων- χρίζει ξεχωριστής μνείας αφού πέρα από την καλλιτεχνική επιτυχία και τη λαοπλημμύρα που σημείωσε, «έσμιξε» για πρώτη φορά –σε τέτοιο βαθμό, έκταση, «ποιότητα» και «όγκο»- θεωρητικούς, δημοσιογράφους, ερευνητές, μελετητές, συνθέτες, μουσικούς, στιχουργούς, οργανοποιούς και «εραστές» του τραγουδιού και του μπουζουκιού με αίτημα την «αναγνώριση» από μέρους της πολιτείας των ιδιαιτεροτήτων του οργάνου και των χειριστών του και της πιστοποίησής τους σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο.
Ο Πολυκανδριώτης και το «επιτελείο» του κατόρθωσαν να διοργανώσουν μια άρτια εκδήλωση, με προσοχή στις λεπτές ισορροπίες και τις «δύσκολες» λεπτομέρειες που συχνά κάνουν τη διαφορά.
Και μόνο γι’ αυτό του-τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.
