*Γράφτηκε τον Αύγουστο του 2021. Το μεδούλι του του παραμένει απαράλλαχτο...
Θυμάμαι, πριν κάμποσες δεκαετίες, θα ‘μουν 7-8 ετών, όταν καλοκαίρι, που ως συνήθως καίγεται η Ελλάδα, άκουσα τον πατέρα μου να λέει: «Είναι λίγα τ’ αεροπλάνα… που να πρωτοπάνε…».
Και τότε τον ρώτησα: «Μα γιατί δεν αγοράζουν…». Μου μίλησε για μια χώρα φτωχή, που έβγαινε απ’ τη δικτατορία, για τους αμυντικούς εξοπλισμούς που τρώγανε την μερίδα του λέοντος των δαπανών, για την ανικανότητα ορισμένων, βλαστήμισε και κάποιους.
Το επόμενο καλοκαίρι η ίδια συζήτηση επανήλθε.
Ξαναρώτησα: «Γιατί δεν αγοράζουν ένα κάθε χρόνο».
Τα χρόνια πέρασαν, το ερώτημα μένει αναπάντητο, όχι απ’ τον πατέρα μου, αλλά από εκείνους που πρέπει ν’ απαντήσουν.
Ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο, έχουν τα μέρτικά στις καμένες μας ζωές
Το περιβάλλον του τόπου μας, είναι το κόσμημά μας.
Η Ελλάδα ίσως και να ‘ναι ο πιο ευλογημένος τόπος της γης.
Άλλωστε ο τουρισμός, πέρα απ’ τα «κακά» του όταν τον διαχειριζόμαστε άρπα-κόλλα και χωρίς γνώση και αισθητική, είναι πηγή επιβίωσης για πολλούς από εμάς.
Δεν είναι μόνο τα αεροπλάνα που αριθμητικά μείναν πάνω-κάτω ίδια στο διάβα των καιρών.
Δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας της περιουσίας μας.
Όσοι πήγαιναν στην Πάρνηθα, το… βλέπαμε. Το ίδιο και στους Θρακομακεδόνες.
Και στέκομαι μόνο ως παράδειγμα στην Αττική, γιατί εδώ κατοικεί η μισή χώρα.
Σκεφτείτε τι γίνεται στα άλλες περιοχές μας.
Και το θέμα δεν είναι μόνο το καταστροφικό πριν.
Το ζήτημα είναι η επόμενη μέρα.
Κάτι βέβαια μου λέει πως το ερώτημα θα συνεχίσει να μένει ορφανό…
Κρίμα και άδικο!
Θυμάμαι, πριν κάμποσες δεκαετίες, θα ‘μουν 7-8 ετών, όταν καλοκαίρι, που ως συνήθως καίγεται η Ελλάδα, άκουσα τον πατέρα μου να λέει: «Είναι λίγα τ’ αεροπλάνα… που να πρωτοπάνε…».
Και τότε τον ρώτησα: «Μα γιατί δεν αγοράζουν…». Μου μίλησε για μια χώρα φτωχή, που έβγαινε απ’ τη δικτατορία, για τους αμυντικούς εξοπλισμούς που τρώγανε την μερίδα του λέοντος των δαπανών, για την ανικανότητα ορισμένων, βλαστήμισε και κάποιους.
Το επόμενο καλοκαίρι η ίδια συζήτηση επανήλθε.
Ξαναρώτησα: «Γιατί δεν αγοράζουν ένα κάθε χρόνο».
Τα χρόνια πέρασαν, το ερώτημα μένει αναπάντητο, όχι απ’ τον πατέρα μου, αλλά από εκείνους που πρέπει ν’ απαντήσουν.
Ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο, έχουν τα μέρτικά στις καμένες μας ζωές
Το περιβάλλον του τόπου μας, είναι το κόσμημά μας.
Η Ελλάδα ίσως και να ‘ναι ο πιο ευλογημένος τόπος της γης.
Άλλωστε ο τουρισμός, πέρα απ’ τα «κακά» του όταν τον διαχειριζόμαστε άρπα-κόλλα και χωρίς γνώση και αισθητική, είναι πηγή επιβίωσης για πολλούς από εμάς.
Δεν είναι μόνο τα αεροπλάνα που αριθμητικά μείναν πάνω-κάτω ίδια στο διάβα των καιρών.
Δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας της περιουσίας μας.
Όσοι πήγαιναν στην Πάρνηθα, το… βλέπαμε. Το ίδιο και στους Θρακομακεδόνες.
Και στέκομαι μόνο ως παράδειγμα στην Αττική, γιατί εδώ κατοικεί η μισή χώρα.
Σκεφτείτε τι γίνεται στα άλλες περιοχές μας.
Και το θέμα δεν είναι μόνο το καταστροφικό πριν.
Το ζήτημα είναι η επόμενη μέρα.
Κάτι βέβαια μου λέει πως το ερώτημα θα συνεχίσει να μένει ορφανό…
Κρίμα και άδικο!
