Ήταν Μάης του 2009. Ο Ολυμπιακός κατακτούσε ένα ακόμη πρωτάθλημα με τον αρχηγό του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, τον περίφημο «Τζόλε» να ολοκληρώνει την καριέρα του στο ποδόσφαιρο, έχοντας φορέσει μετά τιμής και δόξας την ερυθρόλευκη φανέλα για 13 συνεχόμενα χρόνια.
Ο Γιώργος Νταλάρας, τότε, άλλαζε δισκογραφικό στρατόπεδο, και ερχόταν στη Legend του Κώστα Γιαννίκου.
Ο γράφων, διευθυντής σύνταξης εκείνη την εποχή στο περιοδικό Όασις (του οποίου υπήρξε εμπνευστής και πρωτεργάτης) όπου ανήκε στον πάλαι ποτέ κραταιό όμιλο Γιαννίκου, είχε την ιδέα να τους σμίξει σε ένα εξώφυλλο.
Ο μιντιάρχης όχι μόνο δεν καλοδέχθηκε την ιδέα αλλά απέτρεψε διακριτικά τον «ιδεολόγο» λέγοντάς του πως η περίπτωση του Γιώργου Νταλάρα αποτελούσε στοίχημα για την εταιρεία του και ήθελε να την αξιοποιήσει με ξεκάθαρους και σίγουρους τρόπους και όχι να την μπλέξει με ποδόσφαιρα και ομάδες και τα τοιαύτα.
Όταν όμως του εξήγησα τα κοινά στοιχεία των δύο πρωταγωνιστών (συνέπεια, εργατικότητα, μη κολακεία της κερκίδας και των ακροατών, αναγνώριση από μέρους των αντιπάλων, λαϊκή καταγωγή, μεγάλος κύκλος παρουσίας, τιμημένη φανέλα και άλλα «τρελλά») και το εκτόπισμα που θα είχε ένα τέτοιο εξώφυλλο ο Κώστας Γιαννίκος μου είπε: «Άμα ψήσεις τον Γιώργο, κάντο. Αν και είμαι σίγουρος πως δεν θα δεχτεί».
Ο Γιώργος Νταλάρας, σαν έξυπνος και δεκτικός άνθρωπος που είναι αντιλήφθηκε το πρωτότυπο του εγχειρήματος και γρήγορα πείστηκε. Ο Γιαννίκκος δεν πίστευε στ’ αυτιά του. Το επόμενο βήμα ήταν να ψήσω τον «Τζόλε».
Ο φωτογράφος φίλος και συνοδοιπόρος Θωμάς Χρυσοχοΐδης με τον οποίο στο Όασις -αλλά και στο Δίφωνο- μοιραστήκαμε πολλά απρόσμενα και ευρηματικά εξώφυλλα, μεσολάβησε και ήρθα σε επαφή μαζί του. Ο «Τζόλε» ήθελε κι εκείνος δουλειά για να πάρει χαμπάρι τι είχα στο μυαλό μου, ενώ ήταν και λάτρης της πιο veritable, να το πούμε έτσι, λαϊκής μουσικής. «Γάτος» όμως, όπως και στο γήπεδο, είπε το ναι.
Κανονίστηκε η ημερομηνία της φωτογράφησης, αλλά παραμονές, ένα πρόβλημα στα υδραυλικά του σπιτιού του Γιώργου Νταλάρα στη Σύρο, οδήγησε το ραντεβού για την φωτογράφηση λίγες μέρες αργότερα.
Παραμονές της νέας συνάντησης, ο «Τζόλε» έπρεπε να τιμηθεί στη Σερβία, κι ανέβαλλε με τη σειρά του το σμίξιμο, που λόγω και των απαιτητικών υποχρεώσεών του με την ομάδα και τις τιμητικές που του έκαναν -από Πύργο μέχρι Πειραιά- καταντούσε μάλλον αδύνατο.
Δεν μου αρέσει να εγκαταλείπω όνειρα, δε λυγίζω εύκολα στις στραβές… Τότε σκέφτηκα τον γίγαντα Παναγιώτη Γιαννάκη, προπονητή εκείνους τους καιρούς του Ολυμπιακού.
Γιαννάκης και Νταλάρας, έχουν γεννηθεί και περπατήσει στα ίδια μέρη. Ο «Δράκος» με εξέπληξε και για τις γνώσεις αλλά και για τον χαρακτήρα του. Η συνέντευξή μας στο ΣΕΦ, παρά τις πολλές και απαιτητικές υποχρεώσεις του, κράτησε ώρες πολλές…
Η φωτογράφηση έγινε στις γειτονιές του Κεραμεικού και σ’ ένα κεραμοποιείο. Γιαννάκης και Νταλάρας το απόλαυσαν με την ψυχή τους, το ίδιο κι εμείς… Θυμήθηκαν πρόσωπα, ιστορίες, καταστάσεις, γέλασαν…
Μάστορας και μέγας τεχνίτης ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης ξέρει να λύνει τους πρωταγωνιστές του και να αποσπά μοναδικά ομιλούντα πλάνα και στιγμές.
Στο τέλος της συνάντησης, όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες, ο Γιώργος Νταλάρας μας χάρισε πολύτιμα κεράσματα…
Για την ιστορία να πω πως και δύο στο ραντεβού μας, τόσο για την φωτογράφηση όσο και για τις συνεντεύξεις, ήταν τυπικότατοι, Εγγλέζοι σωστοί!
Ο Γιώργος Νταλάρας αν ήταν καλοθοσφαιριστής μάλλον θα λειτουργούσε πανομοιότυπα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Αντιστοίχως, ο Γιαννάκης αν ασχολιόταν με το τραγούδι θα κινείτο όπως ο Γιώργος Νταλάρας. Λαμπεροί πρωταγωνιστές, ο καθένας στο μετερίζι του, κάναν το μεράκι και το πάθος τους δουλειά και στη συνέχεια επιστήμη. Δεν ξεκίνησαν να γίνουν μεγάλοι και τρανοί. Κάθε άλλο! Απλώς, δεν μπορούσε να συμβεί διαφορετικά… Ταγμένοι στον σκοπό τους, έφτασαν με πολύ μόχθο αλλά με γοργά βήματα στην κορυφή. Εργασιομανείς, λάτρεις της λεπτομέρειας, μερακλήδες αληθινοί. Άνθρωποι, αθλητές, καλλιτέχνες και οι δύο, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν τη ζήση σαν μια διαρκή πρόκληση να γίνουν καλύτεροι σε όλα τα επίπεδα. Γεννημένοι μαχητές και σολίστες, αλλά και ταυτοχρόνως πεπεισμένοι ότι μέσα από τη συλλογική προσπάθεια προκύπτουν, ουσιαστικά, τα ατομικά οφέλη.
Ο Γιώργος Νταλάρας, τότε, άλλαζε δισκογραφικό στρατόπεδο, και ερχόταν στη Legend του Κώστα Γιαννίκου.
Ο γράφων, διευθυντής σύνταξης εκείνη την εποχή στο περιοδικό Όασις (του οποίου υπήρξε εμπνευστής και πρωτεργάτης) όπου ανήκε στον πάλαι ποτέ κραταιό όμιλο Γιαννίκου, είχε την ιδέα να τους σμίξει σε ένα εξώφυλλο.
Ο μιντιάρχης όχι μόνο δεν καλοδέχθηκε την ιδέα αλλά απέτρεψε διακριτικά τον «ιδεολόγο» λέγοντάς του πως η περίπτωση του Γιώργου Νταλάρα αποτελούσε στοίχημα για την εταιρεία του και ήθελε να την αξιοποιήσει με ξεκάθαρους και σίγουρους τρόπους και όχι να την μπλέξει με ποδόσφαιρα και ομάδες και τα τοιαύτα.
Όταν όμως του εξήγησα τα κοινά στοιχεία των δύο πρωταγωνιστών (συνέπεια, εργατικότητα, μη κολακεία της κερκίδας και των ακροατών, αναγνώριση από μέρους των αντιπάλων, λαϊκή καταγωγή, μεγάλος κύκλος παρουσίας, τιμημένη φανέλα και άλλα «τρελλά») και το εκτόπισμα που θα είχε ένα τέτοιο εξώφυλλο ο Κώστας Γιαννίκος μου είπε: «Άμα ψήσεις τον Γιώργο, κάντο. Αν και είμαι σίγουρος πως δεν θα δεχτεί».
Ο Γιώργος Νταλάρας, σαν έξυπνος και δεκτικός άνθρωπος που είναι αντιλήφθηκε το πρωτότυπο του εγχειρήματος και γρήγορα πείστηκε. Ο Γιαννίκκος δεν πίστευε στ’ αυτιά του. Το επόμενο βήμα ήταν να ψήσω τον «Τζόλε».
Ο φωτογράφος φίλος και συνοδοιπόρος Θωμάς Χρυσοχοΐδης με τον οποίο στο Όασις -αλλά και στο Δίφωνο- μοιραστήκαμε πολλά απρόσμενα και ευρηματικά εξώφυλλα, μεσολάβησε και ήρθα σε επαφή μαζί του. Ο «Τζόλε» ήθελε κι εκείνος δουλειά για να πάρει χαμπάρι τι είχα στο μυαλό μου, ενώ ήταν και λάτρης της πιο veritable, να το πούμε έτσι, λαϊκής μουσικής. «Γάτος» όμως, όπως και στο γήπεδο, είπε το ναι.
Κανονίστηκε η ημερομηνία της φωτογράφησης, αλλά παραμονές, ένα πρόβλημα στα υδραυλικά του σπιτιού του Γιώργου Νταλάρα στη Σύρο, οδήγησε το ραντεβού για την φωτογράφηση λίγες μέρες αργότερα.
Παραμονές της νέας συνάντησης, ο «Τζόλε» έπρεπε να τιμηθεί στη Σερβία, κι ανέβαλλε με τη σειρά του το σμίξιμο, που λόγω και των απαιτητικών υποχρεώσεών του με την ομάδα και τις τιμητικές που του έκαναν -από Πύργο μέχρι Πειραιά- καταντούσε μάλλον αδύνατο.
Δεν μου αρέσει να εγκαταλείπω όνειρα, δε λυγίζω εύκολα στις στραβές… Τότε σκέφτηκα τον γίγαντα Παναγιώτη Γιαννάκη, προπονητή εκείνους τους καιρούς του Ολυμπιακού.
Γιαννάκης και Νταλάρας, έχουν γεννηθεί και περπατήσει στα ίδια μέρη. Ο «Δράκος» με εξέπληξε και για τις γνώσεις αλλά και για τον χαρακτήρα του. Η συνέντευξή μας στο ΣΕΦ, παρά τις πολλές και απαιτητικές υποχρεώσεις του, κράτησε ώρες πολλές…
Η φωτογράφηση έγινε στις γειτονιές του Κεραμεικού και σ’ ένα κεραμοποιείο. Γιαννάκης και Νταλάρας το απόλαυσαν με την ψυχή τους, το ίδιο κι εμείς… Θυμήθηκαν πρόσωπα, ιστορίες, καταστάσεις, γέλασαν…
Μάστορας και μέγας τεχνίτης ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης ξέρει να λύνει τους πρωταγωνιστές του και να αποσπά μοναδικά ομιλούντα πλάνα και στιγμές.
Στο τέλος της συνάντησης, όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες, ο Γιώργος Νταλάρας μας χάρισε πολύτιμα κεράσματα…
Για την ιστορία να πω πως και δύο στο ραντεβού μας, τόσο για την φωτογράφηση όσο και για τις συνεντεύξεις, ήταν τυπικότατοι, Εγγλέζοι σωστοί!
Ο Γιώργος Νταλάρας αν ήταν καλοθοσφαιριστής μάλλον θα λειτουργούσε πανομοιότυπα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Αντιστοίχως, ο Γιαννάκης αν ασχολιόταν με το τραγούδι θα κινείτο όπως ο Γιώργος Νταλάρας. Λαμπεροί πρωταγωνιστές, ο καθένας στο μετερίζι του, κάναν το μεράκι και το πάθος τους δουλειά και στη συνέχεια επιστήμη. Δεν ξεκίνησαν να γίνουν μεγάλοι και τρανοί. Κάθε άλλο! Απλώς, δεν μπορούσε να συμβεί διαφορετικά… Ταγμένοι στον σκοπό τους, έφτασαν με πολύ μόχθο αλλά με γοργά βήματα στην κορυφή. Εργασιομανείς, λάτρεις της λεπτομέρειας, μερακλήδες αληθινοί. Άνθρωποι, αθλητές, καλλιτέχνες και οι δύο, αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν τη ζήση σαν μια διαρκή πρόκληση να γίνουν καλύτεροι σε όλα τα επίπεδα. Γεννημένοι μαχητές και σολίστες, αλλά και ταυτοχρόνως πεπεισμένοι ότι μέσα από τη συλλογική προσπάθεια προκύπτουν, ουσιαστικά, τα ατομικά οφέλη.
Ο Γιαννάκης ως παίκτης θα μπορούσε να μείνει ικανοποιημένος με τη χαρά και τη δόξα του σκόρερ. Αντίθετα, εκείνος έδωσε στην αμυντική διαδικασία υπόσταση, αξία, λούστρο ακριβό, και έκανε συναθλητές, αντιπάλους και κοινό να συνειδητοποιήσουν ότι μέσω αυτής έρχονται οι αληθινές νίκες.
Πρωταθλητής απ’ τους λιγοστούς και μετρημένους, πέτυχε και ως προπονητής περνώντας τα ίδια ιδανικά στους παίκτες του που, ανεξάρτητα από το χρώμα της φανέλας που φορούν, κυριολεκτικά (!) ματώνουν στο παρκέ.
Ο Νταλάρας θα μπορούσε να εξαργυρώσει από παιδί την επιτυχία με εύκολα αναγνωρίσιμα από πολλούς τραγούδια σε χώρους που θα σφάζονταν μπροστά του πιάτα, λουλούδια, καρδιές, ικανοποιώντας τις παραγγελιές των μερακλωμένων που θα ευλογούσαν το όνομά του. Κόντρα στο ρεύμα έκανε τις επαναστάσεις του, εμφανιζόμενος σε μέρη και αίθουσες πρωτόγνωρες για έναν λαϊκό τραγουδιστή, ερμηνεύοντας την άμμο, τα βότσαλα και τα βράχια της θαλάσσης. Έγινε δεξιοτέχνης μουσικός, ενορχηστρωτής, τεχνικός ήχου κι ένα σωρό άλλες ιδιότητες που σχετίζονται με το αντικείμενό του. Στην προπόνησή του, στις πρόβες δηλαδή, είναι φόβος και τρόμος για μουσικούς και συναδέλφους. Ξέρουν ότι θα κρατήσουν ώρες και ώρες. Μα μόνο έτσι προκύπτει η καταξίωση, η διαχρονικότητα, οι εμπειρίες που οδηγούν σε μία ακόμη νίκη που δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ουσία ύπαρξης.
Πρωταθλητής απ’ τους λιγοστούς και μετρημένους, πέτυχε και ως προπονητής περνώντας τα ίδια ιδανικά στους παίκτες του που, ανεξάρτητα από το χρώμα της φανέλας που φορούν, κυριολεκτικά (!) ματώνουν στο παρκέ.
Ο Νταλάρας θα μπορούσε να εξαργυρώσει από παιδί την επιτυχία με εύκολα αναγνωρίσιμα από πολλούς τραγούδια σε χώρους που θα σφάζονταν μπροστά του πιάτα, λουλούδια, καρδιές, ικανοποιώντας τις παραγγελιές των μερακλωμένων που θα ευλογούσαν το όνομά του. Κόντρα στο ρεύμα έκανε τις επαναστάσεις του, εμφανιζόμενος σε μέρη και αίθουσες πρωτόγνωρες για έναν λαϊκό τραγουδιστή, ερμηνεύοντας την άμμο, τα βότσαλα και τα βράχια της θαλάσσης. Έγινε δεξιοτέχνης μουσικός, ενορχηστρωτής, τεχνικός ήχου κι ένα σωρό άλλες ιδιότητες που σχετίζονται με το αντικείμενό του. Στην προπόνησή του, στις πρόβες δηλαδή, είναι φόβος και τρόμος για μουσικούς και συναδέλφους. Ξέρουν ότι θα κρατήσουν ώρες και ώρες. Μα μόνο έτσι προκύπτει η καταξίωση, η διαχρονικότητα, οι εμπειρίες που οδηγούν σε μία ακόμη νίκη που δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ουσία ύπαρξης.
