Όλα δεν είναι ίδια. Το τσουβάλιασμα δηλώνει άγνοια και… ευκολία προσέγγισης. Χώστα όλα εκεί να ξεμπερδεύουμε.
Δεν είναι όλη η τραπ σκουπίδι. Ούτε εδώ ούτε εκτός συνόρων. Υπάρχει μπόλικη σαβούρα αλλά κρύβονται και αληθινά διαμάντια.
Επίσης το σημερινό, πιτσιρικάτο σε αρκετό βαθμό ακροατήριο, αύριο δεν ξεχάσει ξαφνικά να ακούει την κατηγορία. Δηλαδή το όποιο τωρινό ποσοστό θα… αυγατίσει στα χρόνια.
Το «Γιατί οι πιτσιρικάδες ακούνε τραπ;» θα μπορούσε να τροποποιηθεί σε… «γιατί ν’ ακούσουνε τους… άλλους;».
Χωρίς να γνωρίζω την απάντηση, νομίζω πως ακούνε ότι ακούνε γιατί δεν βρίσκουν άλλους να τους πουν τα «θέλω» τους με τη δική τους «γλώσσα».
Το κοινωνικοπολιτικό καθημερινό τραγούδι στις μέρες μας… δεν είναι στις ακμές του, ούτε ποσοτικά, ούτε καλλιτεχνικά. Το αντίθετο θα έλεγα. Κι όταν αυτό συμβαίνει, σε πολλές περιπτώσεις πραγματοποιείται άνευρα, εσωστρεφικά και κακο-ποιητικά.
Πολλοί καταξιωμένοι δημιουργοί και ερμηνευτές δεν έχουν «σύνδεση» με το καζάνι της κοινωνίας και τους… καημούς της γειτονιάς. Ακόμα κι όταν κάνουν δηλώσεις το «αφήγημα» τους είναι «ξένο». Μιλάνε για το «ζήτημα» χωρίς να το γνωρίζουν νομίζοντας πως το κατέχουν, με τις συντεταγμένες του μακρινού χθες.
Η καλή τραπ έχει… πολλά από αυτά τα στοιχεία που λείπουν ή σπανίζουν στο υπόλοιπο σώμα του τραγουδιού.
Βετεράνοι αλλά και νεότεροι «ανάβουν» στίχο… φωτιά και λαύρα. Οι ιστορίες τους είναι αληθινές, στάζουν αίμα. Οι μαχαιριές που περιγράφουν είναι νωπά ρεαλιστικές κι όχι… περικοκλάδες ή ψευτοπίνακες ζωγραφικής. Και η φωνή τους είναι απόγνωση ψυχής κι όχι… ασκήσεις φωνητικής.
Θα μου πεις, γιατί περνάνε κάργα και τα… παρατράγουδα, στο κοινό.
Μα σ’ όλα τα «είδη» της ζωής τα «κακά λιπαρά» πάντα είναι τραβηκτικά. Κι ας σκοτώνουν. Ειδικά όταν δεν υπάρχει... ουσιαστική αντιπρόταση και... εμπεριστατωμένη ενημέρωση.
Δυστυχώς εδώ παίζει ρόλο η «παιδεία» που στον «ακρωτηριασμό» της έχουν βάλει το αρπακτικό χεράκι τους πολλοί από εκείνοι που «ομογενοποιούν» την τραπ -και όχι μόνο- και μετά δήθεν απορούν: Γιατί οι πιτσιρικάδες ακούνε τραπ;
Δεν είναι όλη η τραπ σκουπίδι. Ούτε εδώ ούτε εκτός συνόρων. Υπάρχει μπόλικη σαβούρα αλλά κρύβονται και αληθινά διαμάντια.
Επίσης το σημερινό, πιτσιρικάτο σε αρκετό βαθμό ακροατήριο, αύριο δεν ξεχάσει ξαφνικά να ακούει την κατηγορία. Δηλαδή το όποιο τωρινό ποσοστό θα… αυγατίσει στα χρόνια.
Το «Γιατί οι πιτσιρικάδες ακούνε τραπ;» θα μπορούσε να τροποποιηθεί σε… «γιατί ν’ ακούσουνε τους… άλλους;».
Χωρίς να γνωρίζω την απάντηση, νομίζω πως ακούνε ότι ακούνε γιατί δεν βρίσκουν άλλους να τους πουν τα «θέλω» τους με τη δική τους «γλώσσα».
Το κοινωνικοπολιτικό καθημερινό τραγούδι στις μέρες μας… δεν είναι στις ακμές του, ούτε ποσοτικά, ούτε καλλιτεχνικά. Το αντίθετο θα έλεγα. Κι όταν αυτό συμβαίνει, σε πολλές περιπτώσεις πραγματοποιείται άνευρα, εσωστρεφικά και κακο-ποιητικά.
Πολλοί καταξιωμένοι δημιουργοί και ερμηνευτές δεν έχουν «σύνδεση» με το καζάνι της κοινωνίας και τους… καημούς της γειτονιάς. Ακόμα κι όταν κάνουν δηλώσεις το «αφήγημα» τους είναι «ξένο». Μιλάνε για το «ζήτημα» χωρίς να το γνωρίζουν νομίζοντας πως το κατέχουν, με τις συντεταγμένες του μακρινού χθες.
Η καλή τραπ έχει… πολλά από αυτά τα στοιχεία που λείπουν ή σπανίζουν στο υπόλοιπο σώμα του τραγουδιού.
Βετεράνοι αλλά και νεότεροι «ανάβουν» στίχο… φωτιά και λαύρα. Οι ιστορίες τους είναι αληθινές, στάζουν αίμα. Οι μαχαιριές που περιγράφουν είναι νωπά ρεαλιστικές κι όχι… περικοκλάδες ή ψευτοπίνακες ζωγραφικής. Και η φωνή τους είναι απόγνωση ψυχής κι όχι… ασκήσεις φωνητικής.
Θα μου πεις, γιατί περνάνε κάργα και τα… παρατράγουδα, στο κοινό.
Μα σ’ όλα τα «είδη» της ζωής τα «κακά λιπαρά» πάντα είναι τραβηκτικά. Κι ας σκοτώνουν. Ειδικά όταν δεν υπάρχει... ουσιαστική αντιπρόταση και... εμπεριστατωμένη ενημέρωση.
Δυστυχώς εδώ παίζει ρόλο η «παιδεία» που στον «ακρωτηριασμό» της έχουν βάλει το αρπακτικό χεράκι τους πολλοί από εκείνοι που «ομογενοποιούν» την τραπ -και όχι μόνο- και μετά δήθεν απορούν: Γιατί οι πιτσιρικάδες ακούνε τραπ;
