Ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι ένας από τους ελάχιστους πρωταγωνιστές του ελληνικού τραγουδιού που ευτύχησε να δικαιωθεί τόσο όσο βρισκόταν στη ζωή όσο…και μετά την φυγή του. Προσωπικότητες από όλα το φάσμα της τέχνης και της κοινωνικοπολιτικής ζωής του τόπου αλλά και ειδικοί, ιστορικοί του πολιτισμού τον τοποθέτησαν στην πρωτοκαθεδρία των ελλήνων συνθετών. Δεν αναφέρομαι στο κοινό αφού, στις καρδιές του κόσμου ο Τσιτσάνης έχει αδιαμφισβήτητα περίοπτη θέση, όπως και άλλοι τρανοί ομότεχνοί του αλλά και ελάσσονες που τα ΜΜΕ αγνοούν ή δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με την αξία και το έργο τους. Οι όποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν την παραπάνω παραδοχή.
Ο Τσιτσάνης είναι ο πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης σχολής των δημιουργών που θεσμοθέτησαν το λαϊκό τραγούδι. Δηλαδή το τραγούδι που χαρακτηρίζεται από άμεσο και περιεκτικό στίχο που περιγράφει καθημερινές στιγμές αλλά και αγωνίες όνειρα, προβληματισμούς πάνω στα ανθρώπινα, στη γέννηση και το τέλος, ακόμα και με μεταφυσική ματιά. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και μελωδία, σε ομορφιά, μέγεθος, απλότητα και αισθητική ώστε να υπογραμμίσει αλλά και να προεκτείνει τον λόγο. Συγχρόνως θα πρέπει να αποδίδεται αναλόγως από τους μουσικούς που καλούνται να πλουτίσουν με την τεχνική αλλά και την ψυχή τους το σώμα και το πνεύμα του τραγουδιού. Ο ερμηνευτής καλείται να απογειώσει όλα αυτά τα συστατικά, να τα κάνει κτήμα του για να μπορέσει να περάσει το τραγούδι στα χείλη του κόσμου.
Ο Τσιτσάνης σε όλα αυτά ήταν μέγας μάστορας. Ανυπέρβλητος μελωδός, σπουδαίος μπουζουξής, αξεπέραστος ενορχηστρωτής, ικανός στιχουργός, χαρακτηριστικός ερμηνευτής αλλά και πρύτανης στην διδασκαλία του τραγουδιού. Και πάνω όλα ήταν επιμελής και ακάματος. Δούλευε καθημερινά μετουσιώνοντας το ταλέντο σου σε πρώτες ύλες, είχε επίγνωση των δυνατοτήτων αλλά και του ειδικού ρόλου του, ενδιαφερόταν για την υστεροφημία και τις καταθέσεις του, νοιαζόταν να αφήσει πίσω του παρακαταθήκες για τους επόμενους. Είχε μεράκι αλλά και όραμα. Μέχρι και το φινάλε του συνέχισε μα αδιάκοπους ρυθμούς την πολυσχιδή δραστηριότητά του. Γλένταγε κόσμο και ντουνιά στο Χάραμα, στηρίζοντας το λαϊκό τραγούδι και δίνοντας το μέτρο σε μπερδεμένους καιρούς, έγραφε τραγούδια, έδινε καίριες συνεντεύξεις, εξέδιδε αυτοβιογραφικά πονήματα, υπερασπιζόταν την ιδιότητά του και μαζί το είδος που εκπροσωπούσε καθώς και τους άξιους νεότερους συνοδοιπόρους του. Γι’ όλα τα παραπάνω αλλά και για άλλα πολλά που δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα σημείωμα ενός δίσκου, ο Τσιτσάνης δικαίως θεωρείται ως ο αναμορφωτής του λαϊκού μας τραγουδιού. Χωρίς αυτόν το ελληνικό τραγούδι θα ήταν διαφορετικό. Λιγότερο φωτεινό και γάργαρο, λιγότερο πολύτιμο.
Ο Τσιτσάνης είναι ο πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης σχολής των δημιουργών που θεσμοθέτησαν το λαϊκό τραγούδι. Δηλαδή το τραγούδι που χαρακτηρίζεται από άμεσο και περιεκτικό στίχο που περιγράφει καθημερινές στιγμές αλλά και αγωνίες όνειρα, προβληματισμούς πάνω στα ανθρώπινα, στη γέννηση και το τέλος, ακόμα και με μεταφυσική ματιά. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και μελωδία, σε ομορφιά, μέγεθος, απλότητα και αισθητική ώστε να υπογραμμίσει αλλά και να προεκτείνει τον λόγο. Συγχρόνως θα πρέπει να αποδίδεται αναλόγως από τους μουσικούς που καλούνται να πλουτίσουν με την τεχνική αλλά και την ψυχή τους το σώμα και το πνεύμα του τραγουδιού. Ο ερμηνευτής καλείται να απογειώσει όλα αυτά τα συστατικά, να τα κάνει κτήμα του για να μπορέσει να περάσει το τραγούδι στα χείλη του κόσμου.
Ο Τσιτσάνης σε όλα αυτά ήταν μέγας μάστορας. Ανυπέρβλητος μελωδός, σπουδαίος μπουζουξής, αξεπέραστος ενορχηστρωτής, ικανός στιχουργός, χαρακτηριστικός ερμηνευτής αλλά και πρύτανης στην διδασκαλία του τραγουδιού. Και πάνω όλα ήταν επιμελής και ακάματος. Δούλευε καθημερινά μετουσιώνοντας το ταλέντο σου σε πρώτες ύλες, είχε επίγνωση των δυνατοτήτων αλλά και του ειδικού ρόλου του, ενδιαφερόταν για την υστεροφημία και τις καταθέσεις του, νοιαζόταν να αφήσει πίσω του παρακαταθήκες για τους επόμενους. Είχε μεράκι αλλά και όραμα. Μέχρι και το φινάλε του συνέχισε μα αδιάκοπους ρυθμούς την πολυσχιδή δραστηριότητά του. Γλένταγε κόσμο και ντουνιά στο Χάραμα, στηρίζοντας το λαϊκό τραγούδι και δίνοντας το μέτρο σε μπερδεμένους καιρούς, έγραφε τραγούδια, έδινε καίριες συνεντεύξεις, εξέδιδε αυτοβιογραφικά πονήματα, υπερασπιζόταν την ιδιότητά του και μαζί το είδος που εκπροσωπούσε καθώς και τους άξιους νεότερους συνοδοιπόρους του. Γι’ όλα τα παραπάνω αλλά και για άλλα πολλά που δεν μπορούν να χωρέσουν σε ένα σημείωμα ενός δίσκου, ο Τσιτσάνης δικαίως θεωρείται ως ο αναμορφωτής του λαϊκού μας τραγουδιού. Χωρίς αυτόν το ελληνικό τραγούδι θα ήταν διαφορετικό. Λιγότερο φωτεινό και γάργαρο, λιγότερο πολύτιμο.
