Βλέπω το απόσπασμα στο video, ζυγίζω τα ετερόκλητα σχόλια των φίλων και κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν πήγα να παρακολουθήσω τον πηγαίο Διονύση Σαββόπουλο στην «Ταράτσα» του ξεχωριστού Φοίβου.
Μα ο Σαββόπουλος να τραγουδά Βέρτη, αναφωνούν έκπληκτοι και επικριτικά ορισμένοι…
Πρώτον δεν το δισκογράφησε, το τραγούδησε σε μια παράσταση…
Δεύτερον το «Πες το μου ξανά» του Κυριάκου Παπαδόπουλου και του Ηλία Φιλίππου είναι όμορφο τραγούδι. Και με τα μελωδικά ανατολίτικα χρώματα του και με τα άμεσα λόγια του.
Και οι δύο δημιουργοί, παρά την απόλυτη ένταξή τους στην «εργολαβία» του τραγουδιού, έχουν δώσει, ανάμεσα στ’ άλλα, και ιδιαίτερα δείγματα γραφής.
Τρίτον, οι εκπλήξεις σε ένα live, ειδικά όταν μιλάμε για καλλιτέχνες με τόσα πολλά χρόνια παρουσίας είναι απαραίτητες. Ακόμα κι ο αυτοσαρκασμός ή η ειρωνεία έχουν θέση… Και το λέει και τόσο ωραία ο Νιόνιος!
Κλείνω όπως άρχισα: Ο Σαββόπουλος ποτέ δεν είχε συμπλέγματα και πάντα κοίταγε μπροστά.
Μα ο Σαββόπουλος να τραγουδά Βέρτη, αναφωνούν έκπληκτοι και επικριτικά ορισμένοι…
Πρώτον δεν το δισκογράφησε, το τραγούδησε σε μια παράσταση…
Δεύτερον το «Πες το μου ξανά» του Κυριάκου Παπαδόπουλου και του Ηλία Φιλίππου είναι όμορφο τραγούδι. Και με τα μελωδικά ανατολίτικα χρώματα του και με τα άμεσα λόγια του.
Και οι δύο δημιουργοί, παρά την απόλυτη ένταξή τους στην «εργολαβία» του τραγουδιού, έχουν δώσει, ανάμεσα στ’ άλλα, και ιδιαίτερα δείγματα γραφής.
Τρίτον, οι εκπλήξεις σε ένα live, ειδικά όταν μιλάμε για καλλιτέχνες με τόσα πολλά χρόνια παρουσίας είναι απαραίτητες. Ακόμα κι ο αυτοσαρκασμός ή η ειρωνεία έχουν θέση… Και το λέει και τόσο ωραία ο Νιόνιος!
Κλείνω όπως άρχισα: Ο Σαββόπουλος ποτέ δεν είχε συμπλέγματα και πάντα κοίταγε μπροστά.
