Επικρατούσε έντονη συγκινησιακή φόρτιση, θαρρείς και ο Νίκος Ξυλούρης ήταν μαζί μας και τραγουδούσε με την στεντόρεια και γεμάτη συναίσθημα, «ψυχωμένη» φωνή του. Στο «ζωντάνεμα» του Αρχάγγελου συνέβαλλε αποφασιστικά η παρουσία ενός νεαρού, που ανέβηκε σεμνά και ταπεινά στη σκηνή και τραγούδησε τα «Κόσμε χρυσέ» και «Πόνοι της Παναγιάς». Η ομοιότητα της πάστας του Γιάννη Χαρούλημε αυτήν του Νίκου Ξυλούρη ήταν κάτι το συγκλονιστικό, για όλους μας. Βέβαια αυτός που μιμείται στην ουσία «ακυρώνει» τον εαυτό του. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι ο πιτσιρικάς δεν κοπιάρει συνειδητά τον μεγάλο κρητίκαρο βάρδο. Έτσι είναι ο τρόπος του, η έκφρασή του, αυτά που κουβαλάει στο μυαλό και την ψυχή του.
Από τότε παρακολουθούσα τις πράξεις και τα έργα του με ενδιαφέρον και χαίρομαι πραγματικά που έφτασε εδώ που έφτασε και κυρίως για το πώς έφτασε.
Ο Γιάννης Χαρούλης θεωρείται μια ανερχόμενη δύναμη σαν ερμηνευτής και μακάρι σύντομα να βρει το υλικό που θα αναδείξει, ακόμα και σε αυτούς που δεν τον γνωρίζουν, την πλούσια γκάμα και την καλλιτεχνική του φλόγα.
Γιατί το καλό τραγούδι και όσοι διψούν για τις χάρες που δίνει διαμορφώνοντας τον πολιτισμό του τόπου, έχουν ανάγκη από αληθινούς τραγουδιστάδες, με γνώση και μεράκι για την τέχνη τους.
Γιατί ο Χαρούλης είναι και χαρακτηριστικός λαουτιέρης αλλά και μελωδός.
Γιατί δείχνει πρωτόφαντη συνέπεια στις δισκογραφικές επιλογές του.
Γιατί στις ζωντανές εμφανίσεις του ξεχωρίζει για τις επιδόσεις και την εκλεκτικότητά του.
Γιατί αποπνέει απλότητα και ταπεινότητα και δείχνει περίσσιο σεβασμό στους μεγάλους δημιουργούς και το ρεπερτόριό τους.
Γιατί διαθέτει πολλές κρυμμένες «δυνατές» πτυχές που ακόμα δεν έχουν αναδειχθεί σε όλη την έκταση, το μέγεθος και την ιδιαιτερότητά τους.
Μακάρι, όλα αυτά να βρουν στο προσκήνιο, μέσα από τη νέα δισκογραφική κατάθεσή του, με τραγούδια που υπογράφει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.