Κανείς δε μπορεί να το αρνηθεί, ούτε και να το αμφισβητήσει. Τα «γιατί» πολλά και ιδιαίτερα. Συνοψίζονται σε μια βιογραφία που -πρώτα ο Θεός- θα εκδοθεί το φθινόπωρο.
Κοντά τέσσερα χρόνια βάσταξε η προσπάθειά μας. Γνώρισα αρκετά καλά τον καλλιτέχνη και τον άνθρωπο. Είχαμε και νωρίτερα μια καλή επαφή, αλλά όλο αυτό το διάστημα ήρθαμε πιο κοντά.
Δεν συμφωνούμε σε όλα ή, αν θέλετε, συμβαίνει κάποιες στιγμές να διαφωνούμε συμφωνώντας. Μας ενώνουν αρκετά… τραγουδιστικά και ιδιοσυγκρασιακά.
Κοινές αγάπες και αξίες, ματιά και στάση ζωής.
Στη δουλειά όμως μεταμορφώνεται σε κέρβερο. Δεν το φωνάζει, αλλά απαιτεί με τον τρόπο του σοβαρότητα, επαγγελματισμό, αφοσίωση. Όσοι είναι στην ομάδα του πρέπει να λειτουργούν αναλόγως… Πολλοί σημερινοί συνεργάτες του είναι φιλαράκια απ’ τα παλιά.
Δεν μεγαλοπιάνεται, ούτε παραμυθιάζεται. Αποδέχεται τους άξιους και τους τιμά. Ακούει, αλλά στο τέλος επιλέγει αυτό που πιστεύει εκείνος πως του ταιριάζει. Τολμά, αλλά… με μέτρο. Πριν ξανοιχτεί στο πέλαγος, έχει μελετήσει τους χάρτες και έχει φροντίσει για τις προμήθειες και τις αντοχές του σκάφους και των επιβατών του.
Στην παρέα, με αυτούς που εμπιστεύεται, λύνεται. Είναι χιουμορίστας μέχρι και πειραχτήρι κάποιες στιγμές. Θα γελάσει, θα σχολιάσει, θα διαφωνήσει… και θα κεράσει. Το τελευταίο χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Νοιάζεται να μάθει για ένα σωρό πράγματα… απ’ την πολιτική μέχρι την τεχνολογία. Πάμπολλα τα ενδιαφέροντά του και οι ανησυχίες του. Γνωρίζοντας πως η μοίρα στάθηκε καλή απέναντί του -μάλλον εκείνος την ανάγκασε-, συμπάσχει με τον ξένο πόνο. Έτσι θα τον δεις να συμπαρίσταται σε συνοδοιπόρους, μέχρι και σε αγνώστους. Κάποια μεσημέρια, μπορεί να τον δεις να μοιράζει γλυκά και σάντουιτς στα παιδιά των φαναριών. Αυτά, λέει, δεν τους τα παίρνουν…
Στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του υπάρχει πάντα σκυλοτροφή για τα αδέσποτα… Τα σκυλιά είναι η αδυναμία του. Η μεγάλη του λατρεία όμως είναι τα εγγόνια του… Η οικογένεια ήταν-είναι πάντα το «οχυρό» του.
Ο χρόνος που περνάει… τον μελαγχολεί. Συνειδητοποιεί τα γηρατειά κι ας είναι ακόμη «μαμούνι» και στη ζήση και στην εργασία.
Φαντάζομαι πώς θα λειτουργούσε όταν ήταν νέος… Στη συμπεριφορά και την τέχνη του εμπεριέχονται όσα το λαϊκό τραγούδι προϋποθέτει.
Συνάμα στα κύτταρά του αχνοφέγγουν καρβουνάκια φλογισμένα, ικανά να θεριέψουν φωτιές… Το δέντρο υπάρχει. Τρανό κι αγέρωχο, δείχνει να μην έχει ανάγκη τη φροντίδα κανενός. Όμως αν συναντήσει τα κατάλληλα μπολιάσματα, όχι μόνο δεν θα αρνηθεί το «ένωμα» μαζί τους, αλλά «πατρικά», με αγκαλιά και θέρμη, είναι σε θέση να δώσει ολόδροσα, γόνιμα κλαριά έκφρασης που με τη σειρά τους θα «γεννήσουν» νέα δέντρα.
Κάπως έτσι, κάποτε θέριεψε το δάσος του καλού μας τραγουδιού.
Η «ευλογημένη» αυτή βιογραφία με βρίσκει κι εμένα σε μια ώριμη στιγμή, με τη φλόγα να «κεντράρω» με ουσία και ζέση, αποτελεσματικά και «μεστά» σε θέματα που με καίνε και με στοιχειώνουν σαν συγγραφέα και ερευνητή και νομίζω έχουν να προσφέρουν τη δική τους μαρτυρία και «σκοπιά» στο τραγούδι και γενικότερα την πολιτισμική ζωή του τόπου, αλλά και το «πεπρωμένο» μας.
Γιατί όπως έγραψε και ο «δικός» πια Ναζίμ Χικμέτ: «Πιότερο κι απ’ τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα. Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω, όμως ποτέ χωρίς και τραγούδια…»
Κοντά τέσσερα χρόνια βάσταξε η προσπάθειά μας. Γνώρισα αρκετά καλά τον καλλιτέχνη και τον άνθρωπο. Είχαμε και νωρίτερα μια καλή επαφή, αλλά όλο αυτό το διάστημα ήρθαμε πιο κοντά.
Δεν συμφωνούμε σε όλα ή, αν θέλετε, συμβαίνει κάποιες στιγμές να διαφωνούμε συμφωνώντας. Μας ενώνουν αρκετά… τραγουδιστικά και ιδιοσυγκρασιακά.
Κοινές αγάπες και αξίες, ματιά και στάση ζωής.
Ο άνθρωπος Χρήστος Νικολόπουλος
Ο Χρήστος Νικολόπουλος δεν έχει μεγάλα λόγια, κινείται αθόρυβα, αλλά με τη στόφα του πρωταγωνιστή. Τιμάει τους φίλους του και τους καλούς γνωστούς του και «συντρέχει» όταν υπάρχει ανάγκη. Γήινος, ευγενής, ταπεινός, αλλά με επίγνωση των δυνατοτήτων του στην καθημερινότητά του.Στη δουλειά όμως μεταμορφώνεται σε κέρβερο. Δεν το φωνάζει, αλλά απαιτεί με τον τρόπο του σοβαρότητα, επαγγελματισμό, αφοσίωση. Όσοι είναι στην ομάδα του πρέπει να λειτουργούν αναλόγως… Πολλοί σημερινοί συνεργάτες του είναι φιλαράκια απ’ τα παλιά.
Δεν μεγαλοπιάνεται, ούτε παραμυθιάζεται. Αποδέχεται τους άξιους και τους τιμά. Ακούει, αλλά στο τέλος επιλέγει αυτό που πιστεύει εκείνος πως του ταιριάζει. Τολμά, αλλά… με μέτρο. Πριν ξανοιχτεί στο πέλαγος, έχει μελετήσει τους χάρτες και έχει φροντίσει για τις προμήθειες και τις αντοχές του σκάφους και των επιβατών του.
Στην παρέα, με αυτούς που εμπιστεύεται, λύνεται. Είναι χιουμορίστας μέχρι και πειραχτήρι κάποιες στιγμές. Θα γελάσει, θα σχολιάσει, θα διαφωνήσει… και θα κεράσει. Το τελευταίο χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Νοιάζεται να μάθει για ένα σωρό πράγματα… απ’ την πολιτική μέχρι την τεχνολογία. Πάμπολλα τα ενδιαφέροντά του και οι ανησυχίες του. Γνωρίζοντας πως η μοίρα στάθηκε καλή απέναντί του -μάλλον εκείνος την ανάγκασε-, συμπάσχει με τον ξένο πόνο. Έτσι θα τον δεις να συμπαρίσταται σε συνοδοιπόρους, μέχρι και σε αγνώστους. Κάποια μεσημέρια, μπορεί να τον δεις να μοιράζει γλυκά και σάντουιτς στα παιδιά των φαναριών. Αυτά, λέει, δεν τους τα παίρνουν…
Στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του υπάρχει πάντα σκυλοτροφή για τα αδέσποτα… Τα σκυλιά είναι η αδυναμία του. Η μεγάλη του λατρεία όμως είναι τα εγγόνια του… Η οικογένεια ήταν-είναι πάντα το «οχυρό» του.
Ο χρόνος που περνάει… τον μελαγχολεί. Συνειδητοποιεί τα γηρατειά κι ας είναι ακόμη «μαμούνι» και στη ζήση και στην εργασία.
Φαντάζομαι πώς θα λειτουργούσε όταν ήταν νέος… Στη συμπεριφορά και την τέχνη του εμπεριέχονται όσα το λαϊκό τραγούδι προϋποθέτει.
Η βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου
Ο Νικολόπουλος πρόφτασε τους «παλιούς», ζυμώθηκε με τους μεγάλους του ’60, λειτούργησε ισότιμα και στη συνέχεια ηγετικά με συνοδοιπόρους και νεότερους, παραμένοντας μέχρι σήμερα αειθαλής και «φρέσκος». Είναι η επιτομή τού κλασικού με το μοντέρνο. Οι μαρτυρίες του είναι πολύτιμα πετράδια, κεχριμπαρένιες χάντρες στο κομπολόι του μπουζουκιού και του τραγουδιού που γέννησε η μήτρα του. Και ο Νικολόπουλος εξομολογείται με συνέπεια των λόγων του και του ειδικού του βάρους, αλλά και της ωριμότητάς του. Με σοβαρότητα, ειλικρίνεια, νοσταλγία.Συνάμα στα κύτταρά του αχνοφέγγουν καρβουνάκια φλογισμένα, ικανά να θεριέψουν φωτιές… Το δέντρο υπάρχει. Τρανό κι αγέρωχο, δείχνει να μην έχει ανάγκη τη φροντίδα κανενός. Όμως αν συναντήσει τα κατάλληλα μπολιάσματα, όχι μόνο δεν θα αρνηθεί το «ένωμα» μαζί τους, αλλά «πατρικά», με αγκαλιά και θέρμη, είναι σε θέση να δώσει ολόδροσα, γόνιμα κλαριά έκφρασης που με τη σειρά τους θα «γεννήσουν» νέα δέντρα.
Κάπως έτσι, κάποτε θέριεψε το δάσος του καλού μας τραγουδιού.
Η «ευλογημένη» αυτή βιογραφία με βρίσκει κι εμένα σε μια ώριμη στιγμή, με τη φλόγα να «κεντράρω» με ουσία και ζέση, αποτελεσματικά και «μεστά» σε θέματα που με καίνε και με στοιχειώνουν σαν συγγραφέα και ερευνητή και νομίζω έχουν να προσφέρουν τη δική τους μαρτυρία και «σκοπιά» στο τραγούδι και γενικότερα την πολιτισμική ζωή του τόπου, αλλά και το «πεπρωμένο» μας.
Γιατί όπως έγραψε και ο «δικός» πια Ναζίμ Χικμέτ: «Πιότερο κι απ’ τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα. Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω, όμως ποτέ χωρίς και τραγούδια…»
