«εξεζητημένα» ή «ξένα» για τους δικούς μου κώδικες. Παραδεχόμουν την μαστοριά τους, την «πατέντα» τους αλλά δεν με έκαιγαν όπως άλλα, που η φωτιά τους έβρισκε γοργό προσάναμμα στο τζάκι της καρδιάς και του μυαλού, εκεί που το τραγούδι, οι μελωδίες, οι στίχοι φουντώνουν και θεριεύουν σε ένα ατέλειωτο παρανάλωμα αισθήσεων, παραισθήσεων αλλά και ρεαλισμού: Τ’ ανθρώπινα, τα ζητούμενα, τα μελλούμενα, η καθημερινότητα, οι αγωνίες, τα όνειρα, οι αγάπες, οι πόθοι, τα πάθη, τα ντέρτια.
Σε κάθε δίσκο του όμως πάντα υπήρχε κάποιο «καρβουνάκι» που κρατούσε το θυμιατό του αναμμένο μέσα μου. Και καθώς κυλούσαν τα χρόνια, μαζεύτηκαν μυριάδες από αυτά, που φλόγα τη φλόγα, ο Κραουνάκης άρχισε να κάνει εντός της ψυχής μου «λιτανεία».
Προστέθηκαν και κάποια «ζόρικα» άσματα, ήρθαν κι ορισμένες «έντεχνες», δηλαδή μεστές και ουσιαστικές –παρά την προβοκατόρικη ματιά τους- αναφορές στα «λαϊκά» της Β’ Εθνικής, πλήθαιναν και οι αναφορές στο Στέλιο… κι άλλα πολλά και μαγικά, που η σούμα, έδειχνε άλλα σε σχέση με αυτά που νόμιζα ή που ήθελα, για διάφορους λόγους, να πιστεύω. Στο θέριεμα του Κραουνάκη στο «είναι» μου, σημαδιακά αλλά όχι καθοριστικά, συνέβαλλε και το ξεθώριασμα των «άλλων», παλαιότερων και νεότερων, προσώπων αλλά και «ομάδων» που με «τροφοδοτούσαν» επί μακρόν στο παρελθόν, εν αγνοία τους, με καυσόξυλα.
Την ίδια ώρα που οι περισσότεροι «δεινόσαυροι» αλλά και πάμπολλοι καινούργιοι αναμασούν με «λήθη» και «άγνοια» το χτες, ντοπαρισμένοι με πρόσκαιρες βοήθειες, ο Σταμάτης έκανε, και το σημαντικότερο εξακολουθεί να καταθέτει ευρηματικές και ανατρεπτικές προτάσεις πλατιάς γκάμας σε ποικίλα επίπεδα της τέχνης του. Και μάλιστα «μπουρλοτιασμένος» από ανάγκη «να τα πει», να επικοινωνήσει, να ευαισθητοποιήσει, να συσπειρώσει και εν τέλει να δημιουργήσει πυρήνες «γνώσης» και αντίδρασης.
Δεν του βγαίνει πάντα, ρισκάρει, εκτίθεται, ίσως και να χάνει μάχες, αλλά στον δίκαιο πόλεμό του βγαίνει νικητής. Δεν γνωριζόμαστε στενά με τον Σταμάτη. Μερικές συνεντεύξεις μέσα σε κάποια χρόνια, μέχρι εκεί. Πριν ένα χρόνο του ζήτησα ν’ ακούσει ένα τραγούδι, με δικό μου στίχο σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου, με τον τίτλο «Φίλα με». Του άρεσε και ήρθε σεμνά και ταπεινά και το ‘πε στο στούντιο. Δεν το τραγούδησε απλά, το έσκισε. Κατά τη γνώμη και σε αυτόν τον τομέα έχει εξελιχθεί πάρα πολύ. Μας τίμησε και στην παρουσίαση του άλμπουμ, του «Ξεριζωμού», όπου τραγούδησε ζωντανά το κομμάτι.
Δεν έχω πάει ακόμη να δω την παράστασή του, που όλοι υποκλίνονται στο μεγαλείο της και στα γαλόνια του. Μάλλον θα «προλάβω» λόγω των συνεχόμενων παρατάσεων.
Δεν ξέρω καλά καλά γιατί «γεννάω» αυτές τις γραμμές. Ίσως να φταίνε τα μηνύματα που μου στέλνει στο facebοok, με αφορμή το «Φίλα με», με αυτά τα «τρελά», απαράμιλλα και ευφάνταστα «σχεδιάκια» που όμοια τους δεν έχω ματαδεί. Όπως συμβαίνει και με τα τραγούδια του…
