Ήταν το 1980, όταν μαθητής ακόμη του Γυμνασίου, έτρεξα στο δισκάδικο για να αγοράσω τον νέο δίσκο του Κώστα Τουρνά. Τίτλος του «Τώρα». Ο τραγουδοποιός μετά τους Poll ακολουθούσε την ιδιαίτερη προσωπική του διαδρομή και θα έλεγα πως με αυτή τη δουλειά έφτανε στο κορύφωμα της εμπορικής επιτυχίας του, πάντα όμως με τραγούδια που είχαν ψυχή, αλήθεια, κέντημα…
Θυμάμαι τα ραδιόφωνα, με τις διαφημιστικές εκπομπές των εταιρειών, μας είχαν πάρει τα μυαλά και μας είχαν κλέψει την καρδιά με τα: Μην της το πεις, Αυτή που έφυγε, Δεν μετανιώνω, Μη με τυραννάς…
Με το που έβαλε το δίσκο στο πικάπ αιχμαλωτίστηκα. Το ένα τραγούδι καλύτερο απ’ το άλλο, σε όλα τα επίπεδα, στίχο, μουσική, ερμηνεία. Πέρα απ’ τα σουξέ που ανέφερα, το Γεφύρι της ζωής σου, το Πίσω μην ξαναγυρνάς γύρισαν τη βελόνα, ξανά απ’ την αρχή και ξανά…
Και τα υπόλοιπα είχαν το ενδιαφέρον τους: U.F.O., Τώρα, Κάνε ότι σου αρέσει, Πες πως φταίω εγώ, Όλη μου η ζωή.
Εκείνο που με γοήτευσε αλλά και με ξένισε όμορφα στην αρχή, ήταν εκεί προς το τέλος της δεύτερης πλευράς του δίσκου, το τέταρτο κομμάτι, που μιλούσε για έναν «Αχιλλέα απ’ το Κάιρο» και που ανήκε σε κάτι «άλλα» παιδιά.
Θα έλεγα πως το τραγούδι αυτό, θα έπρεπε να το ακούσουν, ξανά, σήμερα όλοι…
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα
σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
γωνιακό κάπου στην Σίνα
Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς
γι’ αυτούς τους δυο και τι δεν λένε
οι πιο σεμνοί της γειτονιάς
ξέρουν επίθετα που καίνε
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Ποτέ δε βγαίνουνε μαζί
κανείς δεν ξέρει πώς περνάνε
υπόγεια κάνουνε ζωή
κι όλοι οι αργόσχολοι ρωτάνε
Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά
στην αμαρτία λέει βουλιάζουν
και διώχνει τα μικρά παιδιά
όταν στο υπόγειο πλησιάζουν
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Τα βράδια απ’ έξω σαν περνάς
μια μουσική ακούς και γέλια
και στο υπόγειο αν κοιτάς
βλέπεις μια ολάνθιστη καμέλια
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
ας είναι χρόνια στην Αθήνα
η μάνα του δεν τον ξεχνά
κι ας είναι απ’ τα παιδιά εκείνα...
Θυμάμαι τα ραδιόφωνα, με τις διαφημιστικές εκπομπές των εταιρειών, μας είχαν πάρει τα μυαλά και μας είχαν κλέψει την καρδιά με τα: Μην της το πεις, Αυτή που έφυγε, Δεν μετανιώνω, Μη με τυραννάς…
Με το που έβαλε το δίσκο στο πικάπ αιχμαλωτίστηκα. Το ένα τραγούδι καλύτερο απ’ το άλλο, σε όλα τα επίπεδα, στίχο, μουσική, ερμηνεία. Πέρα απ’ τα σουξέ που ανέφερα, το Γεφύρι της ζωής σου, το Πίσω μην ξαναγυρνάς γύρισαν τη βελόνα, ξανά απ’ την αρχή και ξανά…
Και τα υπόλοιπα είχαν το ενδιαφέρον τους: U.F.O., Τώρα, Κάνε ότι σου αρέσει, Πες πως φταίω εγώ, Όλη μου η ζωή.
Εκείνο που με γοήτευσε αλλά και με ξένισε όμορφα στην αρχή, ήταν εκεί προς το τέλος της δεύτερης πλευράς του δίσκου, το τέταρτο κομμάτι, που μιλούσε για έναν «Αχιλλέα απ’ το Κάιρο» και που ανήκε σε κάτι «άλλα» παιδιά.
Θα έλεγα πως το τραγούδι αυτό, θα έπρεπε να το ακούσουν, ξανά, σήμερα όλοι…
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα
σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
γωνιακό κάπου στην Σίνα
Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς
γι’ αυτούς τους δυο και τι δεν λένε
οι πιο σεμνοί της γειτονιάς
ξέρουν επίθετα που καίνε
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Ποτέ δε βγαίνουνε μαζί
κανείς δεν ξέρει πώς περνάνε
υπόγεια κάνουνε ζωή
κι όλοι οι αργόσχολοι ρωτάνε
Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά
στην αμαρτία λέει βουλιάζουν
και διώχνει τα μικρά παιδιά
όταν στο υπόγειο πλησιάζουν
Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου
Τα βράδια απ’ έξω σαν περνάς
μια μουσική ακούς και γέλια
και στο υπόγειο αν κοιτάς
βλέπεις μια ολάνθιστη καμέλια
Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
ας είναι χρόνια στην Αθήνα
η μάνα του δεν τον ξεχνά
κι ας είναι απ’ τα παιδιά εκείνα...
