Μέχρι δικαστήρια…
Τα δικαστήρια, είναι ένα σοβαρό ζεϊμπέκικο που αγαπήθηκε στα νεότερα χρόνια με την ερμηνεία του Γιώργου Μαργαρίτη μέσα από το δίσκο του «Κάτσε να λογαριαστούμε» του 2008.
Το τραγούδι είναι δημιούργημα δύο ξεχωριστών καλλιτεχνών. Του σπουδαίου ποιητή και συγγραφέα Μάνου Ελευθερίου και του πηγαίου μπουζουκίστα και συνθέτη Θανάση Πολυκανδριώτη.
Σε πρώτη εκτέλεση το απέδωσε ο άτυχος βορειοελλαδίτης τραγουδιστής Ντίνος Βρεττός, στο δίσκο του με τον στιχουργό και το μουσικοσυνθέτη «Τ’ ανεκτίμητα» που κυκλοφόρησε το 1995.
Ο Μαργαρίτης στην ωριμότητά του επανέφερε στην επικαιρότητα και το έκανε επιτυχία. Το τραγούδι χορεύτηκε και χορεύεται σε μαγαζιά αλλά και στην κατ’ οίκον διασκέδαση, κι αυτό λέει πολλά.
Εκείνο που προξενεί εντύπωση, είναι η πρωτόφαντη μαστοριά του Ελευθερίου. Ένας καλλιτέχνης του λόγου που τον έχουμε συνηθίσει σε άλλες στράτες, όταν καταπιάνεται με τα «καθημερινά» κατορθώνει να τους δώσει άλλη μάτια και προοπτική…
Μου ‘πανε πως θα μου κάνεις
Μέχρι δικαστήρια
Και θα βάλεις δικηγόρους
Για να περπατώ υπό όρους
Και να πάρουν οι εχθροί μας
Τα συγχαρητήρια…
Η χαρά των εχθρών του ποδοσφαίρου, ήταν, είναι και τα… δικαστήρια. Θα μου πείτε δεν πρέπει να υπάρχει αθλητική δικαιοσύνη στην οποία θα απευθύνονται όσοι θίγονται απ’ τις άδικες προσβολές και ματιές εκείνων προσπαθούν με αθέμιτα μέσα να διεκδικήσουν τα πρωτεία και όχι μόνο; Η απάντηση είναι: κάθε άλλο! Μόνο που τα δικαστήρια όταν γίνονται καραμέλα παύουν να έχουν την αξία τους και δεν υποκαθιστούν ούτε καν υπογραμμίζουν ορθώς την ουσία του αθλήματος. Κι αυτά είναι συμπεράσματα που δεν τρέχουν μόνο τώρα… καθώς κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Απλώς Τη φετινή σεζόν έχουμε την αποθέωση της ποδοσφαιρικής «δικαστικής» που καταντάει «διχαστική», βαραίνοντας δραματικά ένα ήδη υπερφορτωμένο και αδύναμο, κακόμοιρο, πρωτάθλημα.
Η ΑΕΚ, που απ’ ότι φαίνεται, είναι οπαδός ενός, άλλου σέρτικου, παλαιότερου τραγουδιού, που τόνιζε «πολλά ν’ ακούς, λίγα να λες» δείχνει να βγαίνει κερδισμένη απ’ τις συγκυρίες. Δυστυχώς όμως, την ίδια ώρα, αυτές είναι και που την αδικούν. Γιατί ή Ένωση τον τίτλο αυτό τον κέρδισε και στο γήπεδο με την γενικότερη απόδοσή της.
Αυτό δεν σημαίνει πως αν ο ΠΑΟΚ δεν είχε τάσεις αυτοκτονίας, δεν θα μπορούσε να στεφόταν εκείνος βασιλιάς, κόντρα στα προβλήματα που αντιμετώπισε, απ’ την αρχή της σεζόν, χάρις στις απόπειρες των ίδιων των ανθρώπων του.
Ευτυχώς σήμερα έχει μπάσκετ και μεγάλα σαλόνια. Και εδώ έχουμε δυο ομαδάρες που η κάθε μια με το δικό της τρόπο είναι σε θέση να κάνει τη διαφορά και μαζί να προσφέρουν θέαμα υψηλών απαιτήσεων. Λίγοι στην Ευρώπη έχουν την ευκαιρία να παρακολουθούν τέτοια διπλή πολυτέλεια.
Γι’ αυτό για λίγο, ας ξεχαστούμε, απ’ το ποδοσφαιρικό τοπίο που επιστρέφει, κι ας αγαπάμε τόσο πολύ το τόπι στο γρασίδι. Είναι νοσηρό, και κάπου μας κάνει κακό. Σαν τα ζευγάρια που φτάνουν δικαστήρια, κατά πως λέει και ο Ελευθερίου, και δήθεν ή ακόμα και από άγνοια αναρωτιούνται:
Πως εφτάσαμε ως τα άκρα
Είν’ απ’ τα μυστήρια…
