Απλώς ο μεγάλος καλλιτέχνης, «διευθυντής ορχήστρας» και «σολίστας» ταυτόχρονα, δε μένει πια εδώ! «Επαιζε μπάλα» με τον καρκίνο, που νομίζει πως τον νίκησε σε νοσοκομείο της Βαρκελώνης στα 68 του χρόνια.
Tο γεγονός, τότε, λανθασμένα επιβεβαιώθηκε και από την επίσημη σελίδα του Ολλανδού «μαέστρου» στο facebook, που ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Ο Γιόχαν Κρόιφ έφυγε ήσυχα από τη ζωή στην Βαρκελώνη, έχοντας στο πλευρό του την οικογένεια του μετά από σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Με μεγάλη μας λύπη ζητούμε να σεβαστείτε την επιθυμία της οικογένειας να παραμείνει ήρεμη σε αυτές τις δύσκολες ώρες».
Αγιαξ, Εθνική Ολλανδίας, Μπαρτσελόνα οι «βολές» του, μέσα από τις οποίες δίδαξε τα «θεία» και «ιερά» της τέχνης του, που απόλαυσαν οι ευλογημένοι και τυχεροί που μπορούσαν να καταλάβουν.
Θυμάμαι πιτσιρίκι πως ξεροστάλιαζα για να τον χαρώ, μέσα απ’ τις κόντρες, κυρίως με τη Μπάγερν. Αυτά έδειχνε τότε η… μία τηλεόραση! Το «Ιπτάμενος Ολλανδός» είναι λίγο, γιατί εκφράζει μόνο μια πτυχή του. Πραγματικά όμως τόσο αυτός όσο και οι ακριβοί συνοδοιπόροι του, κυριολεκτικά πετούσαν πάνω στο χορτάρι, και μαζί μάγευαν με τις τρελές φιγούρες τους τη στρογγυλή Θεά και τους αντιπάλους τους. Ηταν καλλιτέχνες πηγαίοι, χορευταράδες τρανοί…. που όμως δεν τραβούσαν στο κουτουρού γιατί υπήρχαν μπαγκέτες ακριβείας, αυτές του Μίχελς, του Κόβατς και όχι μόνο. Ο αυτοσχεδιασμός υπηρετούσε στην ουσία το «σύστημα» γιατί γίνονταν στα περιθώρια που είχαν σχεδιασθεί από πριν για χάρη του.
Νομίζω πως ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ποδοσφαίρου το «ομαδικό» δεν ενώθηκε τόσο ταιριαστά με το «ατομικό». Στα «παραπάνω» του Κρόιφ, πέρα από τα ευλογημένα εφόδιά του, η προσωπικότητα… Όλα, όσο πρέπει, όπως πρέπει, εκεί που πρέπει, όταν πρέπει… και μερικά εξτρά αφού ένα τέτοιο χάρισμα -τόσο πηγαίο, ατόφιο και αβέρτο- ούτε περιγράφεται με λόγια ούτε περιχαρακώνεται σε «στεγνά» όρια. Θα ήταν έγκλημα.
Θα πουν ορισμένοι, ναι μεν αλλά, γιατί η Εθνική Ολλανδίας δεν κέρδισε και πολλά… Πρόκειται για αχάριστους, για όσους δεν μπορούν να αντιληφθούν τη θεία προσφορά και μετρούν τα «δώρα» με λογικές «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι κι έξι το λαδόξιδο». Απιστοι Θωμάδες που το μόνο που τους νοιάζει είναι οι… πληγές. Σαν κι αυτούς που επιζητούν απ’ τον Μέσι και το χέρι… του Θεού. Δεν κοιτάν τι κάνει με τα πόδια, την καρδιά και το μυαλό του στο γήπεδο. Λες κι ο Χατζηπαναγής… έπρεπε να κερδίσει το πρωτάθλημα για να νιώθουμε ευγνώμονες για όσα «κοινώνησε» στο γρασίδι.
«Μάγκες μου συμμορφωθείτε», που λέει κι ένα παλιό σέρτικο τραγούδι. Η ομορφιά δεν έχει πατρίδα… ούτε χρώμα, ούτε ομάδα. Είναι το «αλάτι και το πιπέρι», η πανδαισία και η… ουσία.
Και επιστρέφω στην αφετηρία… Ο Κρόιφ δεν πέθανε, απλώς δε μένει πια εδώ! Ακόμη και τα video, για τους άτυχους και «καταραμένους», που δεν τον πρόλαβαν μιλούν από μόνα τους για την Αθανασία του.
Tο γεγονός, τότε, λανθασμένα επιβεβαιώθηκε και από την επίσημη σελίδα του Ολλανδού «μαέστρου» στο facebook, που ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Ο Γιόχαν Κρόιφ έφυγε ήσυχα από τη ζωή στην Βαρκελώνη, έχοντας στο πλευρό του την οικογένεια του μετά από σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Με μεγάλη μας λύπη ζητούμε να σεβαστείτε την επιθυμία της οικογένειας να παραμείνει ήρεμη σε αυτές τις δύσκολες ώρες».
Αγιαξ, Εθνική Ολλανδίας, Μπαρτσελόνα οι «βολές» του, μέσα από τις οποίες δίδαξε τα «θεία» και «ιερά» της τέχνης του, που απόλαυσαν οι ευλογημένοι και τυχεροί που μπορούσαν να καταλάβουν.
Θυμάμαι πιτσιρίκι πως ξεροστάλιαζα για να τον χαρώ, μέσα απ’ τις κόντρες, κυρίως με τη Μπάγερν. Αυτά έδειχνε τότε η… μία τηλεόραση! Το «Ιπτάμενος Ολλανδός» είναι λίγο, γιατί εκφράζει μόνο μια πτυχή του. Πραγματικά όμως τόσο αυτός όσο και οι ακριβοί συνοδοιπόροι του, κυριολεκτικά πετούσαν πάνω στο χορτάρι, και μαζί μάγευαν με τις τρελές φιγούρες τους τη στρογγυλή Θεά και τους αντιπάλους τους. Ηταν καλλιτέχνες πηγαίοι, χορευταράδες τρανοί…. που όμως δεν τραβούσαν στο κουτουρού γιατί υπήρχαν μπαγκέτες ακριβείας, αυτές του Μίχελς, του Κόβατς και όχι μόνο. Ο αυτοσχεδιασμός υπηρετούσε στην ουσία το «σύστημα» γιατί γίνονταν στα περιθώρια που είχαν σχεδιασθεί από πριν για χάρη του.
Νομίζω πως ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ποδοσφαίρου το «ομαδικό» δεν ενώθηκε τόσο ταιριαστά με το «ατομικό». Στα «παραπάνω» του Κρόιφ, πέρα από τα ευλογημένα εφόδιά του, η προσωπικότητα… Όλα, όσο πρέπει, όπως πρέπει, εκεί που πρέπει, όταν πρέπει… και μερικά εξτρά αφού ένα τέτοιο χάρισμα -τόσο πηγαίο, ατόφιο και αβέρτο- ούτε περιγράφεται με λόγια ούτε περιχαρακώνεται σε «στεγνά» όρια. Θα ήταν έγκλημα.
Θα πουν ορισμένοι, ναι μεν αλλά, γιατί η Εθνική Ολλανδίας δεν κέρδισε και πολλά… Πρόκειται για αχάριστους, για όσους δεν μπορούν να αντιληφθούν τη θεία προσφορά και μετρούν τα «δώρα» με λογικές «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι κι έξι το λαδόξιδο». Απιστοι Θωμάδες που το μόνο που τους νοιάζει είναι οι… πληγές. Σαν κι αυτούς που επιζητούν απ’ τον Μέσι και το χέρι… του Θεού. Δεν κοιτάν τι κάνει με τα πόδια, την καρδιά και το μυαλό του στο γήπεδο. Λες κι ο Χατζηπαναγής… έπρεπε να κερδίσει το πρωτάθλημα για να νιώθουμε ευγνώμονες για όσα «κοινώνησε» στο γρασίδι.
«Μάγκες μου συμμορφωθείτε», που λέει κι ένα παλιό σέρτικο τραγούδι. Η ομορφιά δεν έχει πατρίδα… ούτε χρώμα, ούτε ομάδα. Είναι το «αλάτι και το πιπέρι», η πανδαισία και η… ουσία.
Και επιστρέφω στην αφετηρία… Ο Κρόιφ δεν πέθανε, απλώς δε μένει πια εδώ! Ακόμη και τα video, για τους άτυχους και «καταραμένους», που δεν τον πρόλαβαν μιλούν από μόνα τους για την Αθανασία του.
