Και, παρότι τα τελευταία χρόνια στα αυτιά και τις συνειδήσεις μας έχει κυριαρχήσει μια ατελείωτη «καψούρα» - λες και λύσαμε όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας - υπήρχαν, και πάντοτε θα υπάρχουν, τα τραγούδια εκείνα που αφυπνίζουν (ή σκαλίζουν συνειδήσεις - αν προτιμάτε).
Τραγούδια επίκαιρα και ταιριαστά, τραγούδια που αποφεύγουν την εύκολη θεματολογία του έρωτα, τραγούδια που επίτηδες παραμερίζουμε ή ξεχνάμε γιατί: «ωχ, τι θες και με σκοτίζεις τώρα;» ή «θέλω να διασκεδάσω λιγουλάκι» ή «θέλω να ακούσω κάτι χαρούμενο».
Συχνά, τα τραγούδια αυτά φέρουν την ταμπέλα «κοινωνικά» ή «πολιτικά» και απαιτούν μια σχετική προσήλωση (ή ακόμα και αυταπάρνηση) κατά την ακρόασή τους.
Είναι τα τραγούδια εκείνα που, συνήθως, σε αναγκάζουν να σωπάσεις ή να σταματήσεις να κινείσαι. Είναι τα τραγούδια εκείνα που, συχνά, σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, σε κάνουν να θέλεις να σταματήσεις να τα ακούς, ακόμα - ακόμα σου προκαλούν κι εκνευρισμό.
Είναι σημαντική αυτή η σύντομη, αλλά τόσο περιεκτική και συμπυκνωτική, μορφή λαϊκής τέχνης, γεγονός που αποδεικνύεται και από την λειτουργικότητά της σε όλες τις προαναφερθείσες εκφάνσεις.
Προσωπικά, και λόγω επαγγέλματος (διαστροφής - αν προτιμάτε), εύκολα βρίσκω ένα (ή και περισσότερα) τραγούδι(α) να συνοδεύσει(ουν) κάθε γεγονός της καθημερινότητας, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα και σημαντικά.
Έτσι, αυτό τον καιρό επιλέγω πιο εσωστρεφή και αυτοαναφορικά τραγούδια. Τραγούδια που προσφέρουν ένα «προστατευμένο» περιβάλλον στο χρήστη τους. Τραγούδια που είναι γραμμένα για να «χαλυβδώνουν» τον ακροατή τους. Ρωμαλέα τραγούδια, ενίοτε μελαγχολικά, που όμως παρέχουν καταφύγιο και παρηγοριά. Ή και αυτοάμυνα. Ή και «ταμπούρι». Τραγούδια όπως τα «Πάγια» του Μάλαμα, ή το «Μονάχα εγώ» των Καραμουρατίδη - Ευαγγελάτου, ή το «Δεν μου αρέσει να μιλώ» των Περίδη - Κατσούλη, ή το «Ξημερώνει» των Βαρδή - Αλεξίου και, βέβαια, σταθερά το «Γουώκμαν» του Μούτση (εδώ και ένα - δυο χρόνια).
Θα μπορούσα να συνεχίσω αυτό το κείμενο παραθέτοντας τραγούδια το ένα μετά το άλλο, δίχως σταματημό. Αυτό, όμως, θα μπορούσε (και θα ήταν ωραίο) να συμβεί και στα σχόλια των αναγνωστών του παρόντος. Γιατί «τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια, ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω» (σ.σ. στίχοι της Μαριανίνας Κριεζή που μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός και πρωτοτραγούδησε η Ελένη Δήμου το 1988).
Τραγούδια επίκαιρα και ταιριαστά, τραγούδια που αποφεύγουν την εύκολη θεματολογία του έρωτα, τραγούδια που επίτηδες παραμερίζουμε ή ξεχνάμε γιατί: «ωχ, τι θες και με σκοτίζεις τώρα;» ή «θέλω να διασκεδάσω λιγουλάκι» ή «θέλω να ακούσω κάτι χαρούμενο».
Συχνά, τα τραγούδια αυτά φέρουν την ταμπέλα «κοινωνικά» ή «πολιτικά» και απαιτούν μια σχετική προσήλωση (ή ακόμα και αυταπάρνηση) κατά την ακρόασή τους.
Είναι τα τραγούδια εκείνα που, συνήθως, σε αναγκάζουν να σωπάσεις ή να σταματήσεις να κινείσαι. Είναι τα τραγούδια εκείνα που, συχνά, σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, σε κάνουν να θέλεις να σταματήσεις να τα ακούς, ακόμα - ακόμα σου προκαλούν κι εκνευρισμό.
Είναι σημαντική αυτή η σύντομη, αλλά τόσο περιεκτική και συμπυκνωτική, μορφή λαϊκής τέχνης, γεγονός που αποδεικνύεται και από την λειτουργικότητά της σε όλες τις προαναφερθείσες εκφάνσεις.
Προσωπικά, και λόγω επαγγέλματος (διαστροφής - αν προτιμάτε), εύκολα βρίσκω ένα (ή και περισσότερα) τραγούδι(α) να συνοδεύσει(ουν) κάθε γεγονός της καθημερινότητας, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα και σημαντικά.
Έτσι, αυτό τον καιρό επιλέγω πιο εσωστρεφή και αυτοαναφορικά τραγούδια. Τραγούδια που προσφέρουν ένα «προστατευμένο» περιβάλλον στο χρήστη τους. Τραγούδια που είναι γραμμένα για να «χαλυβδώνουν» τον ακροατή τους. Ρωμαλέα τραγούδια, ενίοτε μελαγχολικά, που όμως παρέχουν καταφύγιο και παρηγοριά. Ή και αυτοάμυνα. Ή και «ταμπούρι». Τραγούδια όπως τα «Πάγια» του Μάλαμα, ή το «Μονάχα εγώ» των Καραμουρατίδη - Ευαγγελάτου, ή το «Δεν μου αρέσει να μιλώ» των Περίδη - Κατσούλη, ή το «Ξημερώνει» των Βαρδή - Αλεξίου και, βέβαια, σταθερά το «Γουώκμαν» του Μούτση (εδώ και ένα - δυο χρόνια).
Θα μπορούσα να συνεχίσω αυτό το κείμενο παραθέτοντας τραγούδια το ένα μετά το άλλο, δίχως σταματημό. Αυτό, όμως, θα μπορούσε (και θα ήταν ωραίο) να συμβεί και στα σχόλια των αναγνωστών του παρόντος. Γιατί «τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια, ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω» (σ.σ. στίχοι της Μαριανίνας Κριεζή που μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός και πρωτοτραγούδησε η Ελένη Δήμου το 1988).
