Είναι ένα από τα πιο αξιόλογα και πολυσυζητημένα σχήματα του περασμένου καλοκαιριού και του φετινού χειμώνα. Ο σπουδαίος συνθέτης με τη σημαντική ερμηνεύτρια πρωταντάμωσαν το καλοκαίρι για να συνεχίσουν τις εμφανίσεις τους και στο χειμερινό Gazarte.
Το τελευταίο νέο, μάλιστα, είναι πως οι εμφανίσεις τους, που ολοκληρώθηκαν προ ημερών (18/12), θα συνεχιστούν στον ίδιο χώρο από το νέο έτος (από 20/1) κάθε Σάββατο και Κυριακή.
Ήμουν παρών σε αυτή την πρώτη - τελευταία τους βραδιά, τη Δευτέρα που μας πέρασε, για να επιβεβαιώσω ένα αξίωμα που διέπει όλες τις συνεργασίες: όσο παίζει το σχήμα, εξελίσσεται, βελτιώνεται, αλλάζει. Όχι πάντοτε, όχι απαραίτητα, αλλά συνήθως. Ειδικά αν του σχήματος προΐσταται ένας μαέστρος σαν τον Ξαρχάκο και μια τραγουδίστρια σαν την Πρωτοψάλτη. Ακόμα περισσότερο αν σε αυτό συμπράττουν μουσικοί διαλεχτοί σαν τα μέλη της μπάντας που συνοδεύει τους προαναφερθέντες.
Στο καλοκαιρινό Ηρώδειο (25/9), που είχα παραβρεθεί, διέκρινα ένα μικρό «σφίξιμο» άνευ ιδιαίτερης σημασίας, σε όλο το πάλκο. Λαμπερά όλα, αλλά συγκρατημένα και ανιχνευτικά.
Την περασμένη Δευτέρα στο Gazarte όλα είχαν «(ξε)καθαρίσει». Η ορχήστρα είχε δέσει πολύ περισσότερο, το playlist είχε «κουμπώσει» καλύτερα, ο Ξαρχάκος το απολάμβανε ξεκάθαρα, ενώ η Πρωτοψάλτη είχε «κερδίσει» το μεγαλύτερο μέρος του ρεπερτορίου. Ειδικά τα «Ανθρωπάκια του Σωλήνα» (στίχοι: Νίκος Γκάτσος) τα λέει καλύτερα από τη Μούσχουρη της πρώτης εκτέλεσης, αν μου επιτρέπετε. Για μένα, και μόνο για το συγκεκριμένο τραγούδι, η παράσταση πρέπει να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει σε δίσκο.
Πέραν αυτού, όμως, όλα τα τραγούδια έχουν δέσει με την σύγχρονη παρουσίασή τους, αποκτώντας μια νέα ταυτότητα και ένα νέο πλαίσιο. Ακόμα και το απαιτητικό «Νυν και αεί» (στίχοι: Νίκος Γκάτσος) έχει φορέσει νέα ενδυμασία μέσα από την ερμηνευτική προσέγγιση της Πρωτοψάλτη, καθοδηγούμενη πάντοτε από τον ίδιο τον Ξαρχάκο. Ίδιο και διαφορετικό, δηλαδή. Γνώριμο και νέο ταυτόχρονα.
Προσωπικά, ακόμα με ξενίζει το «Καίγομαι - καίγομαι» (στίχοι: Νίκος Γκάτσος) και αρχίζω πλέον να πιστεύω ότι δεν της ταιριάζει, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Παράλληλα, και πάλι εξεπλάγην με την ερμηνεία του Νεοκλή Νεοφυτίδη στα «Μάτια μπλε» (στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος). Είναι και αυτός ένας λόγος που η συνεργασία αυτή πρέπει να γίνει δίσκος τελικά. Για να δούμε.
Σε κάθε περίπτωση, φαντάζομαι, στο τέλος του δεύτερου κύκλου παραστάσεων τα πράγματα θα είναι ακόμα αλλιώτικα. Και όπως καταλαβαίνετε, έχω ήδη «βάλει στο μάτι» εκείνη την τελευταία παράσταση. Θα σας δω εκεί.
Το τελευταίο νέο, μάλιστα, είναι πως οι εμφανίσεις τους, που ολοκληρώθηκαν προ ημερών (18/12), θα συνεχιστούν στον ίδιο χώρο από το νέο έτος (από 20/1) κάθε Σάββατο και Κυριακή.
Ήμουν παρών σε αυτή την πρώτη - τελευταία τους βραδιά, τη Δευτέρα που μας πέρασε, για να επιβεβαιώσω ένα αξίωμα που διέπει όλες τις συνεργασίες: όσο παίζει το σχήμα, εξελίσσεται, βελτιώνεται, αλλάζει. Όχι πάντοτε, όχι απαραίτητα, αλλά συνήθως. Ειδικά αν του σχήματος προΐσταται ένας μαέστρος σαν τον Ξαρχάκο και μια τραγουδίστρια σαν την Πρωτοψάλτη. Ακόμα περισσότερο αν σε αυτό συμπράττουν μουσικοί διαλεχτοί σαν τα μέλη της μπάντας που συνοδεύει τους προαναφερθέντες.
Στο καλοκαιρινό Ηρώδειο (25/9), που είχα παραβρεθεί, διέκρινα ένα μικρό «σφίξιμο» άνευ ιδιαίτερης σημασίας, σε όλο το πάλκο. Λαμπερά όλα, αλλά συγκρατημένα και ανιχνευτικά.
Την περασμένη Δευτέρα στο Gazarte όλα είχαν «(ξε)καθαρίσει». Η ορχήστρα είχε δέσει πολύ περισσότερο, το playlist είχε «κουμπώσει» καλύτερα, ο Ξαρχάκος το απολάμβανε ξεκάθαρα, ενώ η Πρωτοψάλτη είχε «κερδίσει» το μεγαλύτερο μέρος του ρεπερτορίου. Ειδικά τα «Ανθρωπάκια του Σωλήνα» (στίχοι: Νίκος Γκάτσος) τα λέει καλύτερα από τη Μούσχουρη της πρώτης εκτέλεσης, αν μου επιτρέπετε. Για μένα, και μόνο για το συγκεκριμένο τραγούδι, η παράσταση πρέπει να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει σε δίσκο.
Πέραν αυτού, όμως, όλα τα τραγούδια έχουν δέσει με την σύγχρονη παρουσίασή τους, αποκτώντας μια νέα ταυτότητα και ένα νέο πλαίσιο. Ακόμα και το απαιτητικό «Νυν και αεί» (στίχοι: Νίκος Γκάτσος) έχει φορέσει νέα ενδυμασία μέσα από την ερμηνευτική προσέγγιση της Πρωτοψάλτη, καθοδηγούμενη πάντοτε από τον ίδιο τον Ξαρχάκο. Ίδιο και διαφορετικό, δηλαδή. Γνώριμο και νέο ταυτόχρονα.
Προσωπικά, ακόμα με ξενίζει το «Καίγομαι - καίγομαι» (στίχοι: Νίκος Γκάτσος) και αρχίζω πλέον να πιστεύω ότι δεν της ταιριάζει, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Παράλληλα, και πάλι εξεπλάγην με την ερμηνεία του Νεοκλή Νεοφυτίδη στα «Μάτια μπλε» (στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος). Είναι και αυτός ένας λόγος που η συνεργασία αυτή πρέπει να γίνει δίσκος τελικά. Για να δούμε.
Σε κάθε περίπτωση, φαντάζομαι, στο τέλος του δεύτερου κύκλου παραστάσεων τα πράγματα θα είναι ακόμα αλλιώτικα. Και όπως καταλαβαίνετε, έχω ήδη «βάλει στο μάτι» εκείνη την τελευταία παράσταση. Θα σας δω εκεί.
