«Δε συμφωνώ ούτε με μία λέξη απ’ όσα λες αλλά θα υπερασπίζομαι και με τη ζωή μου ακόμα το δικαίωμά σου να λες όσα πρεσβεύεις» Βολταίρος
Με αφορμή την πρόσφατη δολοφονική επίθεση στα γραφεία της σατυρικής εφημερίδας Charlie Hedbo δε μπορώ παρά να προβληματίζομαι για τη γενικότερη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελευθερία λόγου και έκφρασης…
Όχι δεν θα μιλήσω για τους χθεσινούς δολοφόνους οι οποίοι αφαίρεσαν ανθρώπινες ζωές στο όνομα του Θεού τους. Και δεν θα το κάνω γιατί πολύ απλά δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η ιστορία ζει τέτοια θρησκευτική μισαλλοδοξία. Πρώτοι διδάξαντες ήταν οι Σταυροφόροι.
Το θέμα είναι να μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα μας, ο καθένας από εμάς, και να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας προσωπικά ίχνη μίσους και φανατισμού κάθε είδους. Μας σοκάρει, και δικαιολογημένα, μια τόσο ειδεχθής επίθεση όσο η χθεσινή ωστόσο καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες - αν όχι πρωταγωνιστές - αντίστοιχων αισθημάτων τα οποία προς το παρόν τουλάχιστον δεν εκφράζονται με όπλα και αίμα. Για το μέλλον όμως ποιος μπορεί να είναι σίγουρος;
Ζώντας καθημερινά αυτό που ονομάζεται διαδίκτυο και δει στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης γίνομαι καθημερινά μάρτυρας «ανάλογου» μίσους και φανατισμού! Ανάμεσα σε ποιους; Τι λέτε τώρα; Οι πάντες κατά πάντων:
Οι φιλόζωοι κατά αυτών που δε δηλώνουν φιλόζωοι, οι ομοφοβικοί κατά των ομοφυλόφιλων και αντίθετα, οι Συριζαίοι κατά όλων των υπόλοιπων κομμάτων και εννοείται πως όλα τα υπόλοιπα κόμματα κατά του Σύριζα, οι εθνικιστές για τους μετανάστες, οι Ολυμπιακοί κατά των Παναθηναϊκών, οι Αεκτζήδες κατά του δημάρχου της Νέας Φιλαδέλφειας, οι έντεχνοι κατά των mainstream και… γενικότερα, δυστυχώς, η λίστα αυτή θα μπορούσε να συνεχίζεται για πολλές σελίδες.
Τελικά μήπως αυτό που μας ενοχλεί είναι όταν γίνεται ένα σχόλιο, μια κριτική ή διατυπώνεται και εκφράζεται κάτι «αρνητικό» σε βάρος της ομάδας στην οποία ανήκουμε εμείς και τίποτε άλλο; Μήπως κατά βάθος χαιρόμαστε όταν βλέπουμε τις «αντίθετες ομάδες» να ταπεινώνονται αλλά θυμόμαστε την ελευθερία λόγου και έκφρασης μόνο όταν θίγονται τα δικά μας πιστεύω;
Πριν από 2 χρόνια στο facebook και όντας φίλη με γνωστό στιχουργό, έβλεπα καθημερινά πολλές αναρτήσεις εκ μέρους του που υπεραμύνονταν την ελευθερία έκφρασης για όλους, μέχρι τη στιγμή που κάπου διάβασε δηλώσεις ακόμα γνωστότερου τραγουδιστή ο οποίος μίλησε για τη Χρυσή Αυγή χωρίς να την εξυβρίσει (όχι όμως και να την υποστηρίξει) και ξαφνικά ο «φιλελεύθερος στιχουργός» άρχισε να εξαπολύει μύδρους εναντίον του τραγουδιστή οι οποίοι ήταν ακραία φασιστικοί ενδεδυμένοι με κόκκινο σκουφί! Είχα τολμήσει τότε να σχολιάσω την εν λόγω ανάρτηση λέγοντας πως δε μπορούμε να κατακρίνουμε την ακροδεξιά φερόμενοι εμείς σαν φασίστες ωστόσο η απάντηση που πήρα είναι ότι: Σε αυτούς έτσι αξίζει!!!
Όλοι εμείς λοιπόν, που θα αμπελοφιλοσοφούμε για μέρες για την ελευθερία του λόγου, καλά θα κάνουμε να σταθούμε δέκα λεπτά και να αναλογιστούμε όλες τις φορές που ο δικός μας θυμός και η δική μας «μισαλλοδοξία» έπληξαν έστω και λεκτικά κάποιους άλλους ανθρώπους που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι διαφωνούν μαζί μας. Μόνο αν ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας έχουμε πραγματικά ελπίδα να γίνουμε κάτι καλύτερο τόσο για μας όσο και για τους άλλους. Εδώ όμως είναι τα δύσκολα: Πως λογοκρίνεις τον εαυτό σου;
Με αφορμή την πρόσφατη δολοφονική επίθεση στα γραφεία της σατυρικής εφημερίδας Charlie Hedbo δε μπορώ παρά να προβληματίζομαι για τη γενικότερη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελευθερία λόγου και έκφρασης…
Όχι δεν θα μιλήσω για τους χθεσινούς δολοφόνους οι οποίοι αφαίρεσαν ανθρώπινες ζωές στο όνομα του Θεού τους. Και δεν θα το κάνω γιατί πολύ απλά δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η ιστορία ζει τέτοια θρησκευτική μισαλλοδοξία. Πρώτοι διδάξαντες ήταν οι Σταυροφόροι.
Το θέμα είναι να μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα μας, ο καθένας από εμάς, και να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας προσωπικά ίχνη μίσους και φανατισμού κάθε είδους. Μας σοκάρει, και δικαιολογημένα, μια τόσο ειδεχθής επίθεση όσο η χθεσινή ωστόσο καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες - αν όχι πρωταγωνιστές - αντίστοιχων αισθημάτων τα οποία προς το παρόν τουλάχιστον δεν εκφράζονται με όπλα και αίμα. Για το μέλλον όμως ποιος μπορεί να είναι σίγουρος;
Ζώντας καθημερινά αυτό που ονομάζεται διαδίκτυο και δει στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης γίνομαι καθημερινά μάρτυρας «ανάλογου» μίσους και φανατισμού! Ανάμεσα σε ποιους; Τι λέτε τώρα; Οι πάντες κατά πάντων:
Οι φιλόζωοι κατά αυτών που δε δηλώνουν φιλόζωοι, οι ομοφοβικοί κατά των ομοφυλόφιλων και αντίθετα, οι Συριζαίοι κατά όλων των υπόλοιπων κομμάτων και εννοείται πως όλα τα υπόλοιπα κόμματα κατά του Σύριζα, οι εθνικιστές για τους μετανάστες, οι Ολυμπιακοί κατά των Παναθηναϊκών, οι Αεκτζήδες κατά του δημάρχου της Νέας Φιλαδέλφειας, οι έντεχνοι κατά των mainstream και… γενικότερα, δυστυχώς, η λίστα αυτή θα μπορούσε να συνεχίζεται για πολλές σελίδες.
Τελικά μήπως αυτό που μας ενοχλεί είναι όταν γίνεται ένα σχόλιο, μια κριτική ή διατυπώνεται και εκφράζεται κάτι «αρνητικό» σε βάρος της ομάδας στην οποία ανήκουμε εμείς και τίποτε άλλο; Μήπως κατά βάθος χαιρόμαστε όταν βλέπουμε τις «αντίθετες ομάδες» να ταπεινώνονται αλλά θυμόμαστε την ελευθερία λόγου και έκφρασης μόνο όταν θίγονται τα δικά μας πιστεύω;
Πριν από 2 χρόνια στο facebook και όντας φίλη με γνωστό στιχουργό, έβλεπα καθημερινά πολλές αναρτήσεις εκ μέρους του που υπεραμύνονταν την ελευθερία έκφρασης για όλους, μέχρι τη στιγμή που κάπου διάβασε δηλώσεις ακόμα γνωστότερου τραγουδιστή ο οποίος μίλησε για τη Χρυσή Αυγή χωρίς να την εξυβρίσει (όχι όμως και να την υποστηρίξει) και ξαφνικά ο «φιλελεύθερος στιχουργός» άρχισε να εξαπολύει μύδρους εναντίον του τραγουδιστή οι οποίοι ήταν ακραία φασιστικοί ενδεδυμένοι με κόκκινο σκουφί! Είχα τολμήσει τότε να σχολιάσω την εν λόγω ανάρτηση λέγοντας πως δε μπορούμε να κατακρίνουμε την ακροδεξιά φερόμενοι εμείς σαν φασίστες ωστόσο η απάντηση που πήρα είναι ότι: Σε αυτούς έτσι αξίζει!!!
Όλοι εμείς λοιπόν, που θα αμπελοφιλοσοφούμε για μέρες για την ελευθερία του λόγου, καλά θα κάνουμε να σταθούμε δέκα λεπτά και να αναλογιστούμε όλες τις φορές που ο δικός μας θυμός και η δική μας «μισαλλοδοξία» έπληξαν έστω και λεκτικά κάποιους άλλους ανθρώπους που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι διαφωνούν μαζί μας. Μόνο αν ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας έχουμε πραγματικά ελπίδα να γίνουμε κάτι καλύτερο τόσο για μας όσο και για τους άλλους. Εδώ όμως είναι τα δύσκολα: Πως λογοκρίνεις τον εαυτό σου;
