Σπάνια πολύ, αλλά συμβαίνει. Να ψάχνεις να βρεις χαρακτηρισμούς, λόγια και εκφράσεις υπερβολής. Που απεχθάνεσαι. Πολύ. Όσο το κατσίκι, τον Απρίλη, το χασάπη. Και πιο πολύ που δεν γίνεται.
Για να «αποδώσεις» σε κάποιον ή σε κάποιο γεγονός ή πρόσωπο. Και σπανιότερο, στα όρια της διαστροφής αυτό, όταν αυτό το πρόσωπο (ιδέα είπατε;) δεν το γνωρίζεις, με την πρακτική του όρου έννοια.
Έτσι, που να είναι πολύ, μα πολύ εύκολο να πέσεις στις γνωστές κενολογίες, τα συνηθισμένα ωραία και συγκινητικά που λέγονται και γράφονται σε ανοιξιάτιες εκδημίες. Λέγεται και λούμπα αυτό. Ποτέ όμως αυτό, η υπερβολή δηλαδή αυτή, δεν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή, όταν το πρόσωπο αυτό, (ιδέα είπατε; ναι, και καλά το λέω...) είναι ο Περικλής Κοροβέσης (20.7.1941-11.4.2020). Ο διανοούμενος; Ο συγγραφέας; Ο αριστερός -πλεονασμός- αγωνιστής. Ο Πο-λί-της.
Όταν γεννήθηκε, το θανατικό της πείνας θέριζε. Όταν, «αποδήμησε» το θανατικό του κορονοϊού θερίζει. Στο διάμεσο (περίπου) Δικτατορία. Οι Ανθρωποφύλακες. Ζωή να σου λάχει κι αυτή. Που του ’λαχε. Και να επαναλαμβάνει. «Τίποτα δεν θ’ άλλαζα. Τα ίδια θα ‘θελα να ζούσα, αν ξαναζούσα». Το κάρο το σέρνει ένας πάντα. Κι ακολουθούν οι χιλιάδες.
Δεν σε γνώρισα. Έχασα από χέρι. Το ξέρω. Ένιωνα, όμως, τον αγώνα σου. Για να εξανθρωπίσεις τον άνθρωπο. Τίμημα. Το χάλκεον χέρι επί του σβέρκου σου. Και των πλευρών σου. Σε διάβασα, όμως.
Και πιο πολύ σε κατάλαβα. ‘Η, τουλάχιστον, τόσο – όσο, που λένε. Όλα με τον τρόπο σου. Τον ιδιαίτερο.
Που όλος, όμως, ήτανε μια ευαισθησία, μια ελευθερία, μια ισότητα. Ένα κομμάτι ψωμί κι ένα βιβλίο για όλους. Κι ένα, πάντα, ποτήρι καλό κρασί. Για τις ώρες τις μικρές. Που το λένε –καραμέλα- οι άσπονδοί σου, αυτοχαρακτηριζόμενοι, φίλοι. Με χαλαρή αγάπη, αυτοί.
Και να ‘ναι αρκετά, όλα αυτά, για να σε λιανίσουνε οι Ανθρωποφύλακές σου.
Και επειδή, διαισθάνομαι –το νιώνω που λένε- πως είναι κοντά, τώρα, η στιγμή που θα αρχίσουν να μου βγαίνουν γλυκανάλατες επαναλήψεις, αντιγραφές και ξεπατικοτούρες και τα λοιπά και τα λοιπά μη ηχηρά, αλλά παρόμοια και βαρετά, εδώ κλείνω. Απότομα, έστω. «Περιθώριο» εξάλλου. Κλείνω, λοιπόν, και λέω ή μάλλον –τι να πούμε- γράφω, για να μένει, πως ο Περικλής Κοροβέσης θα ξαναματανακαλυφθεί. Ξανά και ξανά μανά και πολύ πιο γρήγορα μάλιστα, και από πολλούς άλλους. Ηχηρούς και γυαλιστερούς και «αποδεκτούς». Και αυτά που έλεγε και που έγραφε και που ζούσε –για τον Περικλή, μιλάμε, ντε- θα είναι η παρακαταθήκη και η βοήθεια η μεγάλη του, για να πάει ένα βήμα (σσσ... μην το λέτε, ακολουθεί ο γκρεμός) πιο μπροστά –«να σου δώσω μια να σπάσεις»- το σύστημα.
Καλό ταξίδι
Από εμένα που δεν σε ήξερα
*Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι Συνταξιούχος, Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI.
Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
Για να «αποδώσεις» σε κάποιον ή σε κάποιο γεγονός ή πρόσωπο. Και σπανιότερο, στα όρια της διαστροφής αυτό, όταν αυτό το πρόσωπο (ιδέα είπατε;) δεν το γνωρίζεις, με την πρακτική του όρου έννοια.
Έτσι, που να είναι πολύ, μα πολύ εύκολο να πέσεις στις γνωστές κενολογίες, τα συνηθισμένα ωραία και συγκινητικά που λέγονται και γράφονται σε ανοιξιάτιες εκδημίες. Λέγεται και λούμπα αυτό. Ποτέ όμως αυτό, η υπερβολή δηλαδή αυτή, δεν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή, όταν το πρόσωπο αυτό, (ιδέα είπατε; ναι, και καλά το λέω...) είναι ο Περικλής Κοροβέσης (20.7.1941-11.4.2020). Ο διανοούμενος; Ο συγγραφέας; Ο αριστερός -πλεονασμός- αγωνιστής. Ο Πο-λί-της.
Όταν γεννήθηκε, το θανατικό της πείνας θέριζε. Όταν, «αποδήμησε» το θανατικό του κορονοϊού θερίζει. Στο διάμεσο (περίπου) Δικτατορία. Οι Ανθρωποφύλακες. Ζωή να σου λάχει κι αυτή. Που του ’λαχε. Και να επαναλαμβάνει. «Τίποτα δεν θ’ άλλαζα. Τα ίδια θα ‘θελα να ζούσα, αν ξαναζούσα». Το κάρο το σέρνει ένας πάντα. Κι ακολουθούν οι χιλιάδες.
Δεν σε γνώρισα. Έχασα από χέρι. Το ξέρω. Ένιωνα, όμως, τον αγώνα σου. Για να εξανθρωπίσεις τον άνθρωπο. Τίμημα. Το χάλκεον χέρι επί του σβέρκου σου. Και των πλευρών σου. Σε διάβασα, όμως.
Και πιο πολύ σε κατάλαβα. ‘Η, τουλάχιστον, τόσο – όσο, που λένε. Όλα με τον τρόπο σου. Τον ιδιαίτερο.
Που όλος, όμως, ήτανε μια ευαισθησία, μια ελευθερία, μια ισότητα. Ένα κομμάτι ψωμί κι ένα βιβλίο για όλους. Κι ένα, πάντα, ποτήρι καλό κρασί. Για τις ώρες τις μικρές. Που το λένε –καραμέλα- οι άσπονδοί σου, αυτοχαρακτηριζόμενοι, φίλοι. Με χαλαρή αγάπη, αυτοί.
Και να ‘ναι αρκετά, όλα αυτά, για να σε λιανίσουνε οι Ανθρωποφύλακές σου.
Και επειδή, διαισθάνομαι –το νιώνω που λένε- πως είναι κοντά, τώρα, η στιγμή που θα αρχίσουν να μου βγαίνουν γλυκανάλατες επαναλήψεις, αντιγραφές και ξεπατικοτούρες και τα λοιπά και τα λοιπά μη ηχηρά, αλλά παρόμοια και βαρετά, εδώ κλείνω. Απότομα, έστω. «Περιθώριο» εξάλλου. Κλείνω, λοιπόν, και λέω ή μάλλον –τι να πούμε- γράφω, για να μένει, πως ο Περικλής Κοροβέσης θα ξαναματανακαλυφθεί. Ξανά και ξανά μανά και πολύ πιο γρήγορα μάλιστα, και από πολλούς άλλους. Ηχηρούς και γυαλιστερούς και «αποδεκτούς». Και αυτά που έλεγε και που έγραφε και που ζούσε –για τον Περικλή, μιλάμε, ντε- θα είναι η παρακαταθήκη και η βοήθεια η μεγάλη του, για να πάει ένα βήμα (σσσ... μην το λέτε, ακολουθεί ο γκρεμός) πιο μπροστά –«να σου δώσω μια να σπάσεις»- το σύστημα.
Καλό ταξίδι
Από εμένα που δεν σε ήξερα
*Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι Συνταξιούχος, Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI.
Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
