Όπως αυτό που βιώσαμε εμείς, που πήγαμε να ακούσουμε τον Γιάννη.
Ο Γιάννης Χαρούλης δεν είναι απλά ένας καλός τραγουδιστής, με ιδιαίτερη χροιά, που στάθηκε τυχερός και είναι στη μόδα. Είναι ένα ελπιδοφόρο φαινόμενο του καιρού. Κι είναι φαινόμενο, γιατί με την παρουσία του καταφέρνει να σπάσει όλα τα στερεότυπα και τους μύθους γύρω από την «καλλιτεχνία» και τους εκφραστές της. Όλη η ελιτίστικη ανοησία της ψευτοκουλτούρας και του φευγάτου των «σοβαρών» δημιουργών, θρυμματίζεται με την πρώτη νότα του λαούτου του και την πρώτη λέξη, σε βαριά κρητική προφορά, που βγαίνει απ’ το στόμα του.
Αυτό το Κρητικόπουλο, μακριά από κάθε είδους φτιασίδωμα, έπαρση, δηθενιά, ψευτοσεμνότητα, Star system, system γενικά και δεν ξέρω τι άλλο, καταφέρνει να ενώσει γενιές σε μια κοινή μοίρα, και ενεργοποιεί το πιο υγιές κομμάτι της Ελληνικής ψυχής. Ο Γιάννης Χαρούλης που ζει κανονικά, φέρεται κανονικά και ευχαριστεί τους γονείς του, τους ήρωές του, από σκηνής, το Μανώλη και τη Λένα, είναι ένα «κοπέλι», όπως αρέσκεται να μας αποκαλεί, σαν όλους μας, δίνοντας με την ιδιαίτερη φωνή του και τον ιδιότυπο τρόπο του, χώρο στα όνειρα και στις επιθυμίες όλων, γιατί τραγουδάει για όλους και για τον καθένα μας ξεχωριστά, αλλά πιο πολύ, υποψιάζομαι, πως τραγουδάει για πάρτη του, και εκεί είναι το μεγάλο μυστικό... σαρώνει τη σκηνή και χαίρεται τόσο αυτό που κάνει, με χαρά μικρού παιδιού. Και χαίρεται το ίδιο είτε είναι στο Πέτρας, είτε σε πανηγύρι στο χωριό του. Γιατί γι’ αυτόν η χαρά για τη μουσική είναι ενιαία και αδιάσπαστη.
Γι’ αυτό και το αλάνθαστο ένστικτο του κόσμου, γέμισε το Θέατρο ασφυκτικά τρεις συνεχόμενες ημέρες, δίνοντας ξανά ψήφο αγάπης και εμπιστοσύνης σ' αυτό το μοναδικής αυθεντικότητας, αμεσότητας και αλήθειας πλάσμα. Όσο υπάρχουν Χαρούληδες σ’ αυτή τη χώρα, ένα μεγάλο κομμάτι της ανθεκτικής, καλής και τίμιας ελληνικότητάς μας θα μένει ζωντανό.
Να ‘σαι καλά ρε Γιάννη…
Ο Γιάννης Χαρούλης δεν είναι απλά ένας καλός τραγουδιστής, με ιδιαίτερη χροιά, που στάθηκε τυχερός και είναι στη μόδα. Είναι ένα ελπιδοφόρο φαινόμενο του καιρού. Κι είναι φαινόμενο, γιατί με την παρουσία του καταφέρνει να σπάσει όλα τα στερεότυπα και τους μύθους γύρω από την «καλλιτεχνία» και τους εκφραστές της. Όλη η ελιτίστικη ανοησία της ψευτοκουλτούρας και του φευγάτου των «σοβαρών» δημιουργών, θρυμματίζεται με την πρώτη νότα του λαούτου του και την πρώτη λέξη, σε βαριά κρητική προφορά, που βγαίνει απ’ το στόμα του.
Αυτό το Κρητικόπουλο, μακριά από κάθε είδους φτιασίδωμα, έπαρση, δηθενιά, ψευτοσεμνότητα, Star system, system γενικά και δεν ξέρω τι άλλο, καταφέρνει να ενώσει γενιές σε μια κοινή μοίρα, και ενεργοποιεί το πιο υγιές κομμάτι της Ελληνικής ψυχής. Ο Γιάννης Χαρούλης που ζει κανονικά, φέρεται κανονικά και ευχαριστεί τους γονείς του, τους ήρωές του, από σκηνής, το Μανώλη και τη Λένα, είναι ένα «κοπέλι», όπως αρέσκεται να μας αποκαλεί, σαν όλους μας, δίνοντας με την ιδιαίτερη φωνή του και τον ιδιότυπο τρόπο του, χώρο στα όνειρα και στις επιθυμίες όλων, γιατί τραγουδάει για όλους και για τον καθένα μας ξεχωριστά, αλλά πιο πολύ, υποψιάζομαι, πως τραγουδάει για πάρτη του, και εκεί είναι το μεγάλο μυστικό... σαρώνει τη σκηνή και χαίρεται τόσο αυτό που κάνει, με χαρά μικρού παιδιού. Και χαίρεται το ίδιο είτε είναι στο Πέτρας, είτε σε πανηγύρι στο χωριό του. Γιατί γι’ αυτόν η χαρά για τη μουσική είναι ενιαία και αδιάσπαστη.
Γι’ αυτό και το αλάνθαστο ένστικτο του κόσμου, γέμισε το Θέατρο ασφυκτικά τρεις συνεχόμενες ημέρες, δίνοντας ξανά ψήφο αγάπης και εμπιστοσύνης σ' αυτό το μοναδικής αυθεντικότητας, αμεσότητας και αλήθειας πλάσμα. Όσο υπάρχουν Χαρούληδες σ’ αυτή τη χώρα, ένα μεγάλο κομμάτι της ανθεκτικής, καλής και τίμιας ελληνικότητάς μας θα μένει ζωντανό.
Να ‘σαι καλά ρε Γιάννη…
