Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου Αἵματι- τῷ Σταυρῷπροσηλωθείς, καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις-»
(Κάθισμα Μεγάλης Πέμπτης)
Δεν είναι που λείπουν από τις μέρες μας οι αίροντες τον σταυρό της προσπάθειας και του αγώνα- για το αυριανό κοινό ανθρώπινο καλό.
Δεν είναι που λείπουν από τις μέρες μας οι ως αμνοί λογχιζόμενοι και ως αιρετικοί λοιδωρούμενοι- πάσχοντες μικροί Χριστοί για τα της δικής μας ζωής την ζωή.
Και τέλος, δεν είναι που δεν φυτρώνουν, Μεγαλοβδόμαδο, πασχαλιές μέσα από την μικρή, νεκρή μας γη.
Είναι που εμείς, Υποκριτές, Φαρισαίοι, δεν θέλουμε να βλέπουμε. Και να ακούμε. Ψευτοβολεμένοι και άθλιοι, όμηροι μιας αρρωστημένης ατομικότητας απομονώνουμε το εμείς προσχωρούντες ηλιθίως, (ναι, με το συμπάθιο, αλλά είναι ξεκάθαρα ο άκρατος ο -καπιταλισμός, το αίτιο), στο ο «σώζων εαυτόν σωθήτω».
Μακράν διλημμάτων. Ως ο εκ Συρίας Καβαφικός «νέος και με υγείαν αρίστην» που αναζητώντας «την τακτοποίησήν του» εδικαιολογείτο εις εμαυτόν.
«Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
..................
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο»*
Ελαστικές συνειδήσεις, χαλαρές ηθικές, ατομικές αποδράσεις, ιδιοτέλειες... Ανά τους αιώνες, πλήθος και καθοριστικές. Το Θείον Δράμα, η επαναλαμβανόμενη, καθημερινή, Θυσία του Πάσχοντος, όπου γης, Θεού δεν παραδειγματίζει. Το δρώμενο αρχίζει και τελειώνει στο τελετουργικό. Η χρεία πρόσθετων «μαρτύρων» περισσεύει.
Η πολυπόθητη Ανάσταση φυτών και λουλουδιών, η Ανάταση ψυχών και συνειδήσεων, φαίνεται να καθεύδει. Στην Αχερουσία...
Ομως, όμως η Ελπιδοφόρος Περσεφόνη καταφθάνει. Ανοιξη (ανοίγνημι, ανοίγω δρόμο...) Κραταιά. Κρατούσα καρπόν –σίτον, οίνον και ρόδι- ζωής.
Το θειάφι στο τέλος υποχωρεί... μπροστά στην πανανθρώπινη ευχή και ελπίδα. Την ανάγκη και το θυμό. «Tήνελλα, ω Καλλίνικε»**. Ακόμα και σε ένα βαμμένο κόκκινο, ουρανό.
Καλό Πάσχα – Καλή «Ανάσταση»
* Από το ποίημα «Ας φρόντιζαν» του Κ. Καβάφη. Έτος 2013 –Έτος Καβάφη
** «Πήγαινε και να γυρίσεις με μια καλή νίκη» (από τους Ολυμπιακούς αγώνες, από την μάχη)
(Κάθισμα Μεγάλης Πέμπτης)
Δεν είναι που λείπουν από τις μέρες μας οι αίροντες τον σταυρό της προσπάθειας και του αγώνα- για το αυριανό κοινό ανθρώπινο καλό.
Δεν είναι που λείπουν από τις μέρες μας οι ως αμνοί λογχιζόμενοι και ως αιρετικοί λοιδωρούμενοι- πάσχοντες μικροί Χριστοί για τα της δικής μας ζωής την ζωή.
Και τέλος, δεν είναι που δεν φυτρώνουν, Μεγαλοβδόμαδο, πασχαλιές μέσα από την μικρή, νεκρή μας γη.
Είναι που εμείς, Υποκριτές, Φαρισαίοι, δεν θέλουμε να βλέπουμε. Και να ακούμε. Ψευτοβολεμένοι και άθλιοι, όμηροι μιας αρρωστημένης ατομικότητας απομονώνουμε το εμείς προσχωρούντες ηλιθίως, (ναι, με το συμπάθιο, αλλά είναι ξεκάθαρα ο άκρατος ο -καπιταλισμός, το αίτιο), στο ο «σώζων εαυτόν σωθήτω».
Μακράν διλημμάτων. Ως ο εκ Συρίας Καβαφικός «νέος και με υγείαν αρίστην» που αναζητώντας «την τακτοποίησήν του» εδικαιολογείτο εις εμαυτόν.
«Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
..................
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο»*
Ελαστικές συνειδήσεις, χαλαρές ηθικές, ατομικές αποδράσεις, ιδιοτέλειες... Ανά τους αιώνες, πλήθος και καθοριστικές. Το Θείον Δράμα, η επαναλαμβανόμενη, καθημερινή, Θυσία του Πάσχοντος, όπου γης, Θεού δεν παραδειγματίζει. Το δρώμενο αρχίζει και τελειώνει στο τελετουργικό. Η χρεία πρόσθετων «μαρτύρων» περισσεύει.
Η πολυπόθητη Ανάσταση φυτών και λουλουδιών, η Ανάταση ψυχών και συνειδήσεων, φαίνεται να καθεύδει. Στην Αχερουσία...
Ομως, όμως η Ελπιδοφόρος Περσεφόνη καταφθάνει. Ανοιξη (ανοίγνημι, ανοίγω δρόμο...) Κραταιά. Κρατούσα καρπόν –σίτον, οίνον και ρόδι- ζωής.
Το θειάφι στο τέλος υποχωρεί... μπροστά στην πανανθρώπινη ευχή και ελπίδα. Την ανάγκη και το θυμό. «Tήνελλα, ω Καλλίνικε»**. Ακόμα και σε ένα βαμμένο κόκκινο, ουρανό.
Καλό Πάσχα – Καλή «Ανάσταση»
* Από το ποίημα «Ας φρόντιζαν» του Κ. Καβάφη. Έτος 2013 –Έτος Καβάφη
** «Πήγαινε και να γυρίσεις με μια καλή νίκη» (από τους Ολυμπιακούς αγώνες, από την μάχη)
Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι Συνταξιούχος, Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI.
Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
Πρώτη δημοσίευση 2/5/13 στον Παρατηρητή Αγίων Αναργύρων
