Παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες το θέμα που έχει προκύψει με την διευθύντρια δημοτικού σχολείου που απαγόρευσε στην δασκάλα μουσικής να διδάξει στα παιδιά το τραγούδι «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου, άρχισα να αναρωτιέμαι κατά πόσο ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της μουσικής μας μπορεί να δηλητηριάσει τα μυαλά των δωδεκάχρονων παιδιών. Ψάχνω μέρες την απάντηση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να καταλήξω κάπου. Το θέμα ξεκίνησε από έναν πατέρα, όπως άκουσα στις ειδήσεις, που έκανε παράπονα στη διευθύντρια ότι το τραγούδι κάνει ισλαμική προπαγάνδα στα παιδιά. Ίσως να έχει δίκιο… ίσως το τραγούδι να είναι «ένοχο» και να πρέπει να λογοκριθεί. Μάλλον γιατί φέρει τον τίτλο «Κεμάλ» που τυγχάνει να ήτανε το όνομα Τούρκου αξιωματούχου. Δεν έχει σημασία τι λένε οι στίχοι ή αν μπήκαμε στη διαδικασία να τους διαβάσουμε και να τους κατανοήσουμε. Το λένε «Κεμάλ…».
Μας ενοχλεί ο Χατζιδάκις αλλά δεν μας πειράζει ο Σουλεϊμάν, ο «συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης» ή ο χορός του Ζαλόγγου που κατάντησε τσάμικο σε Κυριακάτικο τραπέζι. Δεν μας πειράζει ο Αθανάσιος Διάκος που τον κάνανε σουβλατζή ούτε και οι κουρελήδες του 1821. Δεν μας πειράζουν όλες οι ιστορικές ανακρίβειες που έχουν γραφτεί στα σύγχρονα βιβλία ιστορίας των παιδιών. Δυστυχώς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ που θα φτάναμε αν η δασκάλα προσπαθούσε να τους μάθει το «Γιάννη το φονιά» . Θα μιλούσαμε για εκκολαπτήριο μελλοντικών εγκληματιών; Έλεος πια. Αφήστε τη μουσική να μιλήσει στις ψυχές των παιδιών και αν ο Χατζιδάκις είναι το «δηλητήριο», θα είναι ευτυχία να περάσει στις φλέβες τους…
