Συνεχίζουμε την ιεραρχική παρουσίαση των καλύτερων -κατά την υποκειμενική μου γνώμη κι απ’ όσες μπόρεσα να παρακολουθήσω- συναυλιών του Σεπτεμβρίου που συμπτωματικά λάβανε χώρα -και οι τέσσερεις- στο Ηρώδειο.
Μετά το Χρήστο Λεοντή σειρά έχει η Άννα Βίσση με το Νίκο Καρβέλα στο πλευρό της.
Η Άννα Βίσση γεννήθηκε στην Κύπρο το 1957 και ο Νίκος Καρβέλας στα Ταμπούρια του Πειραιά το 1951.
Η παρουσία της Άννας Βίσση στο Ηρώδειο στις 3 Οκτωβρίου, ήταν σίγουρα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Από την καλοστημένη παράσταση, τις ξεχωριστές πράγματι ενορχηστρώσεις του Αλέξιου Πρίφτη που ήταν κι ο μαέστρος επί σκηνής με την μεγάλη ορχήστρα, θύμισε τους παλιούς άξιους ομότεχνούς του, αλλά κυρίως από την ψύχραιμη και ξέγνοιαστη αντιμετώπιση από την ίδια την τραγουδίστρια που μας αποκάλυψε την ερμηνευτική και εκφραστική της δεινότητα χωρίς ίχνος αυταρέσκειας και «απολογητικότητας».
Θυμήθηκε μοναδικά το ξεκίνημα της με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, ακόμα κι αν δεν είχε βρει ακόμα την προσωπική της ταυτότητα, τραγούδησε το «Γιασεμί» παραδοσιακό της Κύπρου, την «Μεθυσμένη Πολιτεία» του Μανώλη Μικέλη, το «Όσο έχω φωνή» του Φίλιππου Νικολάου ενώ όλα τα υπόλοιπα τραγούδια αφορούσαν την, σχεδόν αποκλειστική, συνεργασία της με τον Νίκο Καρβέλα
Το καλό είναι πως η παράσταση αυτή ηχογραφήθηκε και θα κυκλοφορήσει προσεχώς.
Ανεξάρτητα από τον φιλανθρωπικό χαρακτήρα της συναυλίας, το μεγάλο στοίχημα μοιάζει να ήταν αν και κατά πόσο μπορεί να σταθεί η μουσική του Καρβέλα στο Ηρώδειο... Με όχημα την φωνή και την φλογερή παρουσία της Άννας Βίσση, η απάντηση είναι πανηγυρικά ΝΑΙ!
Χάριν στην ποπ ευελιξία της και στις ευφάνταστες (χωρίς υπερβολές) ενορχηστρώσεις, η μουσική πολυπραγμοσύνη του Καρβέλα ταιριάζει παντού, γιατί όχι και στο Ηρώδειο λοιπόν;
Σε αυτούς που λένε ότι θα όφειλε να εμφανιστεί εδώ και χρόνια αντιπαραθέτω ότι η φωνή της όπως και η όψη της παραμένουν νεανικές έστω και αν και βρίσκεται στην 6η δεκαετία της ζωής της και στην 5η της καλλιτεχνικής της διαδρομής.
Μπορεί ο Νίκος Καρβέλας να μην κατάφερε να στείλει τα πρώτα του τραγούδια στους Beatles όπως ονειρευόταν, στο ξεκίνημά του, αλλά στα 50 και πλέον χρόνια ενεργούς τραγουδοποιοίας του, μας έδωσε αμέτρητα όμορφα τραγούδια σε διαφορετικά είδη, από λαΐκά, ελαφρολαϊκά, ποπ, πρωτοποριακά ροκ μέχρι ροκ όπερες κι ανάμεσα σε αυτά μεγάλο ποσοστό πετυχημένων «σουξέ» που τα τραγούδησαν σπουδαίες φωνές, ο ίδιος και φυσικά τα περισσότερα η «μούσα» του Άννα Βίσση
Πολλά είναι τα κρυμμένα διαμάντια από την πολύχρονη κοινή τους δισκογραφία. Αυτό δε που σίγουρα πιστώνεται και στους δύο είναι το θάρρος τους να παρουσιάσουν το δικό τους έργο, χωρίς να κρύβονται πίσω από αφιερώματα και ύποπτες νοσταλγίες του παρελθόντος. Μας απόδειξαν ότι και σήμερα και πάντα γράφονται ωραία τραγούδια, τώρα το ότι δεν τα παίζουν τα ραδιόφωνα είναι άλλη συζήτηση (δεν εννοώ πριμοδοτημένα δικά τους, αλλά… γενικώς).
Η συμμετοχή του Νίκου Καρβέλα καταλυτική μέσα στη παράσταση ζωγράφισε τις συγκινητικές στιγμές αλλά παράλληλα «προσγείωσε» το κοινό με χιούμορ συναισθηματισμό και αμεσότητά.
Το ίδιο πρόγραμμα της βραδιάς, που τα εισιτήριά της εξαντλήθηκαν μέσα λίγα λεπτά, επαναλήφθηκε στις 6 Οκτωβρίου με έναν ακόμη sold out
Μετά το Χρήστο Λεοντή σειρά έχει η Άννα Βίσση με το Νίκο Καρβέλα στο πλευρό της.
Η Άννα Βίσση γεννήθηκε στην Κύπρο το 1957 και ο Νίκος Καρβέλας στα Ταμπούρια του Πειραιά το 1951.
Η παρουσία της Άννας Βίσση στο Ηρώδειο στις 3 Οκτωβρίου, ήταν σίγουρα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Από την καλοστημένη παράσταση, τις ξεχωριστές πράγματι ενορχηστρώσεις του Αλέξιου Πρίφτη που ήταν κι ο μαέστρος επί σκηνής με την μεγάλη ορχήστρα, θύμισε τους παλιούς άξιους ομότεχνούς του, αλλά κυρίως από την ψύχραιμη και ξέγνοιαστη αντιμετώπιση από την ίδια την τραγουδίστρια που μας αποκάλυψε την ερμηνευτική και εκφραστική της δεινότητα χωρίς ίχνος αυταρέσκειας και «απολογητικότητας».
Θυμήθηκε μοναδικά το ξεκίνημα της με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, ακόμα κι αν δεν είχε βρει ακόμα την προσωπική της ταυτότητα, τραγούδησε το «Γιασεμί» παραδοσιακό της Κύπρου, την «Μεθυσμένη Πολιτεία» του Μανώλη Μικέλη, το «Όσο έχω φωνή» του Φίλιππου Νικολάου ενώ όλα τα υπόλοιπα τραγούδια αφορούσαν την, σχεδόν αποκλειστική, συνεργασία της με τον Νίκο Καρβέλα
Το καλό είναι πως η παράσταση αυτή ηχογραφήθηκε και θα κυκλοφορήσει προσεχώς.
Ανεξάρτητα από τον φιλανθρωπικό χαρακτήρα της συναυλίας, το μεγάλο στοίχημα μοιάζει να ήταν αν και κατά πόσο μπορεί να σταθεί η μουσική του Καρβέλα στο Ηρώδειο... Με όχημα την φωνή και την φλογερή παρουσία της Άννας Βίσση, η απάντηση είναι πανηγυρικά ΝΑΙ!
Χάριν στην ποπ ευελιξία της και στις ευφάνταστες (χωρίς υπερβολές) ενορχηστρώσεις, η μουσική πολυπραγμοσύνη του Καρβέλα ταιριάζει παντού, γιατί όχι και στο Ηρώδειο λοιπόν;
Σε αυτούς που λένε ότι θα όφειλε να εμφανιστεί εδώ και χρόνια αντιπαραθέτω ότι η φωνή της όπως και η όψη της παραμένουν νεανικές έστω και αν και βρίσκεται στην 6η δεκαετία της ζωής της και στην 5η της καλλιτεχνικής της διαδρομής.
Μπορεί ο Νίκος Καρβέλας να μην κατάφερε να στείλει τα πρώτα του τραγούδια στους Beatles όπως ονειρευόταν, στο ξεκίνημά του, αλλά στα 50 και πλέον χρόνια ενεργούς τραγουδοποιοίας του, μας έδωσε αμέτρητα όμορφα τραγούδια σε διαφορετικά είδη, από λαΐκά, ελαφρολαϊκά, ποπ, πρωτοποριακά ροκ μέχρι ροκ όπερες κι ανάμεσα σε αυτά μεγάλο ποσοστό πετυχημένων «σουξέ» που τα τραγούδησαν σπουδαίες φωνές, ο ίδιος και φυσικά τα περισσότερα η «μούσα» του Άννα Βίσση
Πολλά είναι τα κρυμμένα διαμάντια από την πολύχρονη κοινή τους δισκογραφία. Αυτό δε που σίγουρα πιστώνεται και στους δύο είναι το θάρρος τους να παρουσιάσουν το δικό τους έργο, χωρίς να κρύβονται πίσω από αφιερώματα και ύποπτες νοσταλγίες του παρελθόντος. Μας απόδειξαν ότι και σήμερα και πάντα γράφονται ωραία τραγούδια, τώρα το ότι δεν τα παίζουν τα ραδιόφωνα είναι άλλη συζήτηση (δεν εννοώ πριμοδοτημένα δικά τους, αλλά… γενικώς).
Η συμμετοχή του Νίκου Καρβέλα καταλυτική μέσα στη παράσταση ζωγράφισε τις συγκινητικές στιγμές αλλά παράλληλα «προσγείωσε» το κοινό με χιούμορ συναισθηματισμό και αμεσότητά.
Το ίδιο πρόγραμμα της βραδιάς, που τα εισιτήριά της εξαντλήθηκαν μέσα λίγα λεπτά, επαναλήφθηκε στις 6 Οκτωβρίου με έναν ακόμη sold out
