Γέλασα ειρωνικά και ένα κομμάτι μου θύμωσε όταν κάποια στιγμή την προηγούμενη εβδομάδα με ρώτησαν αν είδα το «νέο Big Brother», αφενός γιατί δεν έχω χρόνο για σκουπίδια, αφετέρου γιατί νόμιζα πως το επίπεδο των πραγμάτων που με ψυχαγωγούν μπορεί να γίνει πολύ εύκολα αντιληπτό από τον περίγυρο (και το Big Brother δεν θα μπορούσε να χωράει στη λίστα μου).
Η αλήθεια είναι πως δεν πήρα γραμμή την πρεμιέρα του, δεν ήμουν σίγουρη αν είχα ακούσει σωστά πως θα προβαλλόταν ξανά αυτή η παραγωγή μέσα στη χρονιά. Αλλά και όταν το έμαθα, δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να μάθω τίποτα περισσότερο, πέρα από τις βασικές πληροφορίες που έδιναν διάφορα ειδησεογραφικά είτε το ήθελα, είτε όχι, γιατί έπεφτα πάνω στους παχυλούς τίτλους των διψασμένων για κλικ άρθρων τους. Έτσι, έμαθα για την επιστροφή του Μικρούτσικου, για την εισαγωγή στο σπίτι μιας «χοντρής» (χωρίς τα εισαγωγικά), για την εισαγωγή στο σπίτι κάποιων ομοφυλόφιλων, κάποιων νταήδων, κάποιων γυναικών με εμφάνιση μπουζουκλαρίας. Και η ζωή άρχισε να κυλά ομαλά για δεδομένα της τρασίλας στο σπίτι του Big Brother…
Μέχρι που χθες φαίνεται πως ξεχείλισε το ποτήρι με τα αισχρά λεγόμενα ενός παίκτη ονόματι Αντώνης Αλεξανδρίδης, του πιο μάτσο άντρα του σπιτιού, ενός A male που μη σου τύχει, μια κινητή ντροπή όσων εκπροσωπεί με τον ανδρισμό του -ο θεός να τον κάνει, τέτοιος ανδρισμός να μας λείπει-. Δεν έφταναν τα διάφορα άλλα ευτράπελα μέσα στο σπίτι (ομοφοβικές συμπεριφορές, ρατσιστικά ύπουλα ξεσπάσματα και ένα σωρό αηδίες), ο Αλεξανδρίδης ήρθε να βάλει το κερασάκι στην τούρτα του εμετού που αντικατοπτρίζει το μεγάλο «θέλω» της γενιάς μας για δημοσιότητα με όποιο τίμημα, μιας γενιάς που δεν ξεθύμανε αυτή της η λύσσα από το 2000 και το πρώτο Big Brother, και όσα αδέρφια του ξεπήδησαν αργότερα.
Και αναρωτιέμαι, είσαι κι εσύ από αυτούς που έπεσαν από τα σύννεφα με την ξεφτίλα του Big Brother; Ανήκεις κι εσύ σε αυτούς που δεν περίμεναν να αντικρίσουν τέτοιες σκηνές στη μικρή τους οθόνη; Είσαι κι εσύ από αυτούς που περιμένουν να εισπράξουν ποιότητα από τέτοιου είδους ψυχαγωγικά προγράμματα, τα λεγόμενα reality; Και αναρωτιέμαι, πόσα σκουπίδια χωράνε σε αυτό το τόσο μικρό πλαίσιο που πιάνει χώρο στο σαλόνι μας;
Γιατί έχουμε ανάγκη να αναπαράγουμε οι μεν και να παρακολουθούμε οι δε άτομα του κοινωνικού υποκόσμου να συμπεριφέρονται με πράξεις και λεγόμενα που προκαλούν αηδία και μας γυρνάνε πίσω αντί να μας πάνε μπροστά;
Ποια ακριβώς είναι η διορατικότητα των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από αυτή την τηλεοπτική παραγωγή; Μήπως τελικά παίρνουμε αυτό που μας αξίζει ως κοινό στο σύνολο του; Και μια τελευταία απορία, στ’ αλήθεια, χρειαζόμασταν μια άνοστη ξαναζεσταμένη συνταγή της κλειδαρότρυπας είκοσι χρόνια μετά, όπου ο Τσάκας και ο Πρόδρομος αντικαταστάθηκαν από τα ζόρικα κακέκτυπα τους;
Η αλήθεια είναι πως δεν πήρα γραμμή την πρεμιέρα του, δεν ήμουν σίγουρη αν είχα ακούσει σωστά πως θα προβαλλόταν ξανά αυτή η παραγωγή μέσα στη χρονιά. Αλλά και όταν το έμαθα, δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να μάθω τίποτα περισσότερο, πέρα από τις βασικές πληροφορίες που έδιναν διάφορα ειδησεογραφικά είτε το ήθελα, είτε όχι, γιατί έπεφτα πάνω στους παχυλούς τίτλους των διψασμένων για κλικ άρθρων τους. Έτσι, έμαθα για την επιστροφή του Μικρούτσικου, για την εισαγωγή στο σπίτι μιας «χοντρής» (χωρίς τα εισαγωγικά), για την εισαγωγή στο σπίτι κάποιων ομοφυλόφιλων, κάποιων νταήδων, κάποιων γυναικών με εμφάνιση μπουζουκλαρίας. Και η ζωή άρχισε να κυλά ομαλά για δεδομένα της τρασίλας στο σπίτι του Big Brother…
Μέχρι που χθες φαίνεται πως ξεχείλισε το ποτήρι με τα αισχρά λεγόμενα ενός παίκτη ονόματι Αντώνης Αλεξανδρίδης, του πιο μάτσο άντρα του σπιτιού, ενός A male που μη σου τύχει, μια κινητή ντροπή όσων εκπροσωπεί με τον ανδρισμό του -ο θεός να τον κάνει, τέτοιος ανδρισμός να μας λείπει-. Δεν έφταναν τα διάφορα άλλα ευτράπελα μέσα στο σπίτι (ομοφοβικές συμπεριφορές, ρατσιστικά ύπουλα ξεσπάσματα και ένα σωρό αηδίες), ο Αλεξανδρίδης ήρθε να βάλει το κερασάκι στην τούρτα του εμετού που αντικατοπτρίζει το μεγάλο «θέλω» της γενιάς μας για δημοσιότητα με όποιο τίμημα, μιας γενιάς που δεν ξεθύμανε αυτή της η λύσσα από το 2000 και το πρώτο Big Brother, και όσα αδέρφια του ξεπήδησαν αργότερα.
Και αναρωτιέμαι, είσαι κι εσύ από αυτούς που έπεσαν από τα σύννεφα με την ξεφτίλα του Big Brother; Ανήκεις κι εσύ σε αυτούς που δεν περίμεναν να αντικρίσουν τέτοιες σκηνές στη μικρή τους οθόνη; Είσαι κι εσύ από αυτούς που περιμένουν να εισπράξουν ποιότητα από τέτοιου είδους ψυχαγωγικά προγράμματα, τα λεγόμενα reality; Και αναρωτιέμαι, πόσα σκουπίδια χωράνε σε αυτό το τόσο μικρό πλαίσιο που πιάνει χώρο στο σαλόνι μας;
Γιατί έχουμε ανάγκη να αναπαράγουμε οι μεν και να παρακολουθούμε οι δε άτομα του κοινωνικού υποκόσμου να συμπεριφέρονται με πράξεις και λεγόμενα που προκαλούν αηδία και μας γυρνάνε πίσω αντί να μας πάνε μπροστά;
Ποια ακριβώς είναι η διορατικότητα των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από αυτή την τηλεοπτική παραγωγή; Μήπως τελικά παίρνουμε αυτό που μας αξίζει ως κοινό στο σύνολο του; Και μια τελευταία απορία, στ’ αλήθεια, χρειαζόμασταν μια άνοστη ξαναζεσταμένη συνταγή της κλειδαρότρυπας είκοσι χρόνια μετά, όπου ο Τσάκας και ο Πρόδρομος αντικαταστάθηκαν από τα ζόρικα κακέκτυπα τους;
