Χαρισματικός Αλεξανδρινός μελωδός. Σταθμός (1968), Θαλασσογραφίες (1970), Να’ χαμε Τι Να’ χαμε (1973), Καλημέρα Ήλιε (1974), Τραγούδια Του Δρόμου (1975)

---

και άλλα αγαπημένα άλμπουμ και σκόρπια τραγούδια -τα περισσότερα σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου- φέρουν την εμπνευσμένη μελωδική γραφή του. Το 1979 με το LP Τα τραγούδια της Χαρούλας σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα –κι ενώ έχει λάβει τη σπίθα, το φυτίλι από την Εκδίκηση της Γυφτιάς- επιστρέφει σε ένα καθαρά λαϊκό, συναισθηματικο-κοινωνικο-πολιτικό αλλά νταλκαδιάρικο τραγούδι, το οποίο ίσως είχε αποφύγει να γράψει στην προηγούμενη πορεία του. Αξιόλογη στιγμή –αλλά «φορτισμένη» μεταπολιτευτικά- ήταν και Τα Τραγούδια Μας (1976) σε στίχους του Φώντα Λάδη, με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. Γυρνώντας ακόμα πιο πίσω, στο λυκαυγές της δεκαετίας του ’70, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο περίφημο Δε θα ξαναγαπήσω, σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου, με τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Ο Λοΐζος υπήρξε δημιουργός με προσωπική ταυτότητα και ξεχωριστό ταλέντο. Οι συνθέσεις του φαντάζουν απλοϊκές, αλλά σε δεύτερη ανάγνωση κρύβουν «μαγικές» και «πολύτιμες» λεπτομέρειες. Διαθέτουν το σπάνιο προσόν της αμεσότητας, με αποτέλεσμα να μπαίνουν με ευκολία στις ψυχές και τα χείλη των ακροατών. Έσβησε στη Μόσχα, στα 44 του χρόνια, σε γόνιμη καλλιτεχνική φάση κι ενώ είχε τόσα πολλά ακόμη διαμάντια να μας προσφέρει.