Το πραγ­μα­τι­κό της ό­νο­μα εί­ναι Ευαγ­γε­λί­α Κοσμίδου.

---

Μα­θή­τευ­σε για χρό­νια στη «σχο­λή» του σε­γό­ντου στο πλά­ι των Πρόδρομου Τσα­ουσά­κη, Στέλιου Κα­ζα­ντζί­δη, Μπάμπη Τσε­τί­νη, Μάνου Πα­πα­δά­κη, Δημήτρη Ευ­στα­θί­ου. Μπή­κε στη δι­σκο­γρα­φί­α, σαν πρώ­τη φω­νή, το 1965, με τις Συν­νε­φιές του Γιώργου Μη­τσά­κη. Α­κο­λού­θη­σαν κι άλ­λες κα­λές στιγ­μές: Δεν υ­πάρ­χει ευ­τυ­χί­α των Γιώργου Κατσα­ρού - Πυ­θα­γό­ρα, Νύ­χτα στά­σου των Χρήστου Νι­κο­λό­που­λου - Πυ­θα­γό­ρα, Ό­ποιος δει το πα­λι­κά­ρι του Μάνου Λο­ΐ­ζου, Και τό­τε του Ά­κη Πά­νου κ.ά. Α­πό τα μι­σά του ‘70 και με­τά η υ­πέ­ρο­χη φω­νή της έδωσε υπόσταση σε σουξέ μεγάλων μαστόρων του είδους που χά­ρις την ερ­μη­νεί­α της δεν έ­χα­σαν στα χρό­νια την τσαχ­πι­νιά και τη φρεσκά­δα τους: Εί­σαι μια συ­νή­θεια των Νίκου Ι­γνα­τιά­δη - Γιάννη Πά­ριου, Α­πό σέ­να θα πά­ω των Βασίλη Βα­σι­λειά­δη - Λούλας Πα­πα­γιαννο­πού­λου, Όχι θα κάτσω να σκάσω των Λυκούργου Μαρκέα και Φίλιππου Νικολάου, Τέρμα τα παράπονα. Μέσα σε αυτούς τους χρυσούς δίσκους θα συναντήσουμε και πολλά όμορφα τραγούδια που αδικήθηκαν στη σκιά των μεγάλων επιτυχιών.