Είχε γεννηθεί στον Πειραιά στις 16 Απριλίου 1927. Ο μόνος ίσως που μπορεί να συγκριθεί στη δεξιοτεχνία με τον Χιώτη.

---

Σύμφωνα με μαρτυρίες (Καζαντζίδη, Περπινιάδη, Ζαγοραίου, Δερβενιώτη, Γκρέυ) ο Μπέμπης «παικτικά» ήταν εφάμιλλος του Χιώτη. Βέβαια όλοι όσοι αναφέρθηκαν παραπάνω, μέσα από την ακρόαση αντιπροσωπευτικού ηχητικού υλικού, δίνουν ένα μικρό προβάδισμα στο Χιώτη. Ο Μπέμπης, αν και περιζήτητος από τους συνθέτες και τις δισκογραφικές εταιρείες, έπαιξε σε λιγοστά τραγούδια στην Ελλάδα και την Αμερική. Λέγεται ότι η άποψή του ήταν: «Εγώ δεν γίνομαι γραμμόφωνο κανενός. Όποιος θέλει να με ακούσει, να έρθει στα μαγαζιά που εμφανίζομαι».

Υπήρξε μουσικός πάλκου για δεκαετίες. Στο Πίγκαλς, στην Πατησίων, γύρω στα 1950, θα μείνουν ιστορικές οι κόντρες ταχύτητας που έκαναν με τον Χιώτη στο μπουζούκι και την κιθάρα. Το 1956 ηχογράφησε στην Columbia το περίφημο σόλο του Πενιές του Μπέμπη και συμμετείχε στις ηχογραφήσεις των τραγουδιών Καταραμένη χαραυγή, Τύρανε μαύρε τύρανε, Κλάψτε με, φίλοι κλάψτε με, που ερμήνευσαν η Καίτη Γκρέυ, η Γιώτα Λύδια και ο Βαγγέλης Περπινιάδης. Μοναδικό είναι το παίξιμο του Μπέμπη στις φωνοληψίες των τραγουδιών Ποιος μπορεί αν με γλιτώσει, Γεια σου Περαία αθάνατε, Έλα μανούλα γρήγορα συνοδεύοντας τον Καζαντζίδη. Από το 1955 έως και το 1965 ταξίδεψε συχνά στην Αμερική, όπου παρέμενε για μεγάλα διαστήματα εμφανιζόμενος στα κέντρα και «περνώντας» ορισμένες χαρακτηριστικές ηχογραφήσεις. Οι ευαισθησίες του χαρακτήρα του και η μεγάλη αδυναμία που είχε στο αλκοόλ, κατέστρεψαν τη ζωή και την καριέρα του.