Ψυχολογικό θρίλερ γράφει το εξώφυλλο του βιβλίου, αλλά πιο πολύ το «Μακρύ, φωτεινό ποτάμι», είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για το τι συμβαίνει πίσω από τα αναμμένα φώτα της λεωφόρου Κένσινγκτον, στην Φιλαδέλφεια της Αμερικής.
Φτώχεια, δρόμος, πορνεία, ναρκωτικά, εξαθλίωση. Κι όλα αυτά μέσα από την ιστορία δύο αδελφών, της Κέισι και της Μίκι, που βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά του δρόμου.
Η Μίκι, καταφέρνει να βγάλει το κεφάλι της έξω από το περιβάλλον που μεγάλωσε, μεγαλώνοντας χωρίς γονείς, μόνο με τη γιαγιά της, και έστω κι αν ακόμα το στενό περιβάλλον της θεωρεί «μεγαλομανία» την πρόθεσή της να σπουδάσει για να ξεφύγει, καταφέρνει και γίνεται αστυνομικός.
Η Κέισι, από την άλλη πλευρά, δεν τα καταφέρνει, και την καταπίνει η εξαθλίωση που κυριαρχεί στο Κένσινγκτον. Χρήση και εμπόριο ναρκωτικών, πεζοδρόμιο, μια ζωή έξω από οτιδήποτε νόμιμο. Ερχονται σε ρήξη εξαιτίας αυτού και απομακρύνεται η μία από την άλλη. Όμως, τα συναισθήματα μεταξύ τους υπάρχουν, ακόμα κι αν έχουν χρόνια να μιλήσουν.
Για να μπούμε καλύτερα στο κλίμα του βιβλίου αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: «Σε μια γειτονιά της Φιλαδέλφειας που μαστίζεται από την κρίση των οπιοειδών, δύο κάποτε αχώριστες αδελφές κινούνται πλέον σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια. Η μία, η Κέισι, ζεί στους δρόμους εγκλωβισμένη στη μέγγενη των ναρκωτικών. Η άλλη, η Μίκι, κάνει περιπολίες για το 24ο αστυνομικό τμήμα με το περιπολικό της. Η Μίκι έχει χρόνια να μιλήσει με την αδελφή της, όμως ποτέ δεν έχει πάψει να ανησυχεί γι' αυτήν.
Όταν στη Λεωφόρο αρχίζουν να εμφανίζονται οι σωροί δολοφονημένων ιερόδουλων, ο αρχηγός της αστυνομίας θέλει να θάψει την είδηση. Όμως, καθώς η μυστηριώδης σειρά από φόνους παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, η Μίκι είναι αποφασισμένη να ανακαλύψει τον ένοχο και να βρεί την αδελφή της προτού να είναι αργά και γίνει η Κέισι το επόμενο θύμα».
Η Λίζ Μούρ κάτω από την αστυνομική φόρμα, βρίσκει τις αφορμές για να μιλήσει για τους λιγότερο προνομιούχους της σημερινής αμερικάνικης κοινωνίας. Διαφθορά, σήψη, ναρκωτικά, φτώχεια, πορνεία, ανθρώπινη εξαθλίωση είναι τα συστατικά του βιβλίου της. Και από την άλλη οι δοκιμαζόμενοι δεσμοί της οικογένειας που μέσα από τον τρόπο που μεγάλωσε η γιαγιά τις δύο αδελφές, και αργότερα στην μεταξύ τους σχέση δοκιμάζονται και φτάνουν στα άκρα. Ο μοναχικός αγώνας που δίνει η Μίκι για να σώσει την αδελφή της, μας δείχνει πως κάποιοι δεσμοί εξακολουθούν να υπάρχουν παρά το γεγονός ότι όλες οι κοινωνικές συνθήκες είναι εναντίον τους.
«Μπορώ να επιστρατεύσω κάποια μορφή κατανόησης σχεδόν για κάθε τύπο εγκληματία, εκτός απ' αυτούς που πάνε με πόρνες», σκέφτεται η Μίκι. «Με αυτούς δεν είμαι αμερόληπτη ή αντικειμενική. Πολύ απλά τους μισώ: τα φυσικά τους χαρακτηριστικά με απωθούν, η απληστία τους , η προθυμία τους να εκμεταλλευτούν, η ανικανότητά τους να ελέγξουν το πιο βασικό από τα ένστικτά τους. Η συχνότητα με την οποία είναι βίαιοι ή ανειλικρινείς. Έχω λάθος; Μπορεί να είναι αδυναμία μου ως αστυνομικού.
Αλλά, υπάρχει διαφορά , πιστεύω, ανάμεσα σε δύο ενήλικες που συναινούν να έχουν μια δοσοληψία η οποία λαμβάνει υπόψη τον άλλον και στο είδος του παζαριού που γίνεται στη Λεωφόρο, όπου ορισμένες γυναίκες θα έκαναν τα πάντα για οποιονδήποτε, όπου ορισμένες γυναίκες χρειάζονται τόσο απεγνωσμένα μια δόση, που δεν μπορούν να πουν όχι ή ναι. Άνθρωποι που βάζουν στο μάτι αυτές τις γυναίκες μου ανεβάζουν στο άψε σβήσε το αίμα στο κεφάλι, έτσι που δυσκολεύομαι να τους κοιτάξω στα μάτια όταν πρέπει να έρθω σε επαφή μαζί τους. Πολλές φορές έχω υπάρξει πιο σκληρή απ' ότι χρειάζεται, όταν τους περνάω χειροπέδες. Το παραδέχομαι».
Το «Μακρύ, φωτεινό ποτάμι» - που είναι η Λεωφόρος που διασχίζει το Κένσινγκτον – είναι ένα μυθιστόρημα που κρατάει την αστυνομική φόρμα, με σασπένς και ανατροπές και έντονη κριτική ματιά στην σημερινή αμερικάνικη κοινωνία.
Διεφθαρμένοι αστυνομικοί, σκληρός τρόπος ανατροφής των παιδιών, από τη φτώχεια, σκληρές συμπεριφορές που λαμβάνουν χώρα στα λιγότερα φωτισμένα σημεία της περιοχής. Η συγγραφέας καταφέρνει να τα εξισορροπήσει όλα αυτά, αφήνοντας το καλό να νικήσει στο τέλος.
Ένα βιβλίο καλογραμμένο, που διαβάζεται εύκολα και σε μεταφέρει στον τόπο του εγκλήματος.
Η μετάφραση είναι της Μαρίας Φακίνου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Ένα αξιοσημείωτο , βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για τους οικογενειακούς δεσμούς που ενώνουν και τις ανεξίτηλες πληγές της παιδικής ηλικίας, αλλά και ένα καθηλωτικό μυστήριο με τέλειο ρυθμό. Λάτρεψα κάθε σελίδα του» . Dennis Lehane, συγγραφέας.
«Ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα» . Paula Hawkins, συγγραφέας.
«Ένα δυνατό οικογενειακό θρίλερ. Η έξυπνη πλοκή και οι χαρακτήρες που εμπλέκονται βάζουν ψηλά τον πήχη γι' αυτή τη νέα χρονιά». Daily Mail.
«Ένα δυναμικό αστυνομικό μυθιστόρημα και ένα σπαρακτικό οικογενειακό έπος». Time Magazine.
«Το μακρύ, φωτεινό ποτάμι της Λιζ Μουρ διαβάζεται μονορούφι. Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με έξοχη πλοκή, ναι, αλλά και μια ιστορία για την περίπλοκη διελκυστίνδα που είναι η οικογένεια, αναδεικνύοντας πόσο πολύ κουβαλάμε τα παιδικά μας τραύματα όσο προχωράμε στη ζωή μας». Μary Beth Keane, συγγραφέας.
Φτώχεια, δρόμος, πορνεία, ναρκωτικά, εξαθλίωση. Κι όλα αυτά μέσα από την ιστορία δύο αδελφών, της Κέισι και της Μίκι, που βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά του δρόμου.
Η Μίκι, καταφέρνει να βγάλει το κεφάλι της έξω από το περιβάλλον που μεγάλωσε, μεγαλώνοντας χωρίς γονείς, μόνο με τη γιαγιά της, και έστω κι αν ακόμα το στενό περιβάλλον της θεωρεί «μεγαλομανία» την πρόθεσή της να σπουδάσει για να ξεφύγει, καταφέρνει και γίνεται αστυνομικός.
Η Κέισι, από την άλλη πλευρά, δεν τα καταφέρνει, και την καταπίνει η εξαθλίωση που κυριαρχεί στο Κένσινγκτον. Χρήση και εμπόριο ναρκωτικών, πεζοδρόμιο, μια ζωή έξω από οτιδήποτε νόμιμο. Ερχονται σε ρήξη εξαιτίας αυτού και απομακρύνεται η μία από την άλλη. Όμως, τα συναισθήματα μεταξύ τους υπάρχουν, ακόμα κι αν έχουν χρόνια να μιλήσουν.
Για να μπούμε καλύτερα στο κλίμα του βιβλίου αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: «Σε μια γειτονιά της Φιλαδέλφειας που μαστίζεται από την κρίση των οπιοειδών, δύο κάποτε αχώριστες αδελφές κινούνται πλέον σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια. Η μία, η Κέισι, ζεί στους δρόμους εγκλωβισμένη στη μέγγενη των ναρκωτικών. Η άλλη, η Μίκι, κάνει περιπολίες για το 24ο αστυνομικό τμήμα με το περιπολικό της. Η Μίκι έχει χρόνια να μιλήσει με την αδελφή της, όμως ποτέ δεν έχει πάψει να ανησυχεί γι' αυτήν.
Όταν στη Λεωφόρο αρχίζουν να εμφανίζονται οι σωροί δολοφονημένων ιερόδουλων, ο αρχηγός της αστυνομίας θέλει να θάψει την είδηση. Όμως, καθώς η μυστηριώδης σειρά από φόνους παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, η Μίκι είναι αποφασισμένη να ανακαλύψει τον ένοχο και να βρεί την αδελφή της προτού να είναι αργά και γίνει η Κέισι το επόμενο θύμα».
Η Λίζ Μούρ κάτω από την αστυνομική φόρμα, βρίσκει τις αφορμές για να μιλήσει για τους λιγότερο προνομιούχους της σημερινής αμερικάνικης κοινωνίας. Διαφθορά, σήψη, ναρκωτικά, φτώχεια, πορνεία, ανθρώπινη εξαθλίωση είναι τα συστατικά του βιβλίου της. Και από την άλλη οι δοκιμαζόμενοι δεσμοί της οικογένειας που μέσα από τον τρόπο που μεγάλωσε η γιαγιά τις δύο αδελφές, και αργότερα στην μεταξύ τους σχέση δοκιμάζονται και φτάνουν στα άκρα. Ο μοναχικός αγώνας που δίνει η Μίκι για να σώσει την αδελφή της, μας δείχνει πως κάποιοι δεσμοί εξακολουθούν να υπάρχουν παρά το γεγονός ότι όλες οι κοινωνικές συνθήκες είναι εναντίον τους.
«Μπορώ να επιστρατεύσω κάποια μορφή κατανόησης σχεδόν για κάθε τύπο εγκληματία, εκτός απ' αυτούς που πάνε με πόρνες», σκέφτεται η Μίκι. «Με αυτούς δεν είμαι αμερόληπτη ή αντικειμενική. Πολύ απλά τους μισώ: τα φυσικά τους χαρακτηριστικά με απωθούν, η απληστία τους , η προθυμία τους να εκμεταλλευτούν, η ανικανότητά τους να ελέγξουν το πιο βασικό από τα ένστικτά τους. Η συχνότητα με την οποία είναι βίαιοι ή ανειλικρινείς. Έχω λάθος; Μπορεί να είναι αδυναμία μου ως αστυνομικού.
Αλλά, υπάρχει διαφορά , πιστεύω, ανάμεσα σε δύο ενήλικες που συναινούν να έχουν μια δοσοληψία η οποία λαμβάνει υπόψη τον άλλον και στο είδος του παζαριού που γίνεται στη Λεωφόρο, όπου ορισμένες γυναίκες θα έκαναν τα πάντα για οποιονδήποτε, όπου ορισμένες γυναίκες χρειάζονται τόσο απεγνωσμένα μια δόση, που δεν μπορούν να πουν όχι ή ναι. Άνθρωποι που βάζουν στο μάτι αυτές τις γυναίκες μου ανεβάζουν στο άψε σβήσε το αίμα στο κεφάλι, έτσι που δυσκολεύομαι να τους κοιτάξω στα μάτια όταν πρέπει να έρθω σε επαφή μαζί τους. Πολλές φορές έχω υπάρξει πιο σκληρή απ' ότι χρειάζεται, όταν τους περνάω χειροπέδες. Το παραδέχομαι».
Το «Μακρύ, φωτεινό ποτάμι» - που είναι η Λεωφόρος που διασχίζει το Κένσινγκτον – είναι ένα μυθιστόρημα που κρατάει την αστυνομική φόρμα, με σασπένς και ανατροπές και έντονη κριτική ματιά στην σημερινή αμερικάνικη κοινωνία.
Διεφθαρμένοι αστυνομικοί, σκληρός τρόπος ανατροφής των παιδιών, από τη φτώχεια, σκληρές συμπεριφορές που λαμβάνουν χώρα στα λιγότερα φωτισμένα σημεία της περιοχής. Η συγγραφέας καταφέρνει να τα εξισορροπήσει όλα αυτά, αφήνοντας το καλό να νικήσει στο τέλος.
Ένα βιβλίο καλογραμμένο, που διαβάζεται εύκολα και σε μεταφέρει στον τόπο του εγκλήματος.
Η μετάφραση είναι της Μαρίας Φακίνου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Ένα αξιοσημείωτο , βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για τους οικογενειακούς δεσμούς που ενώνουν και τις ανεξίτηλες πληγές της παιδικής ηλικίας, αλλά και ένα καθηλωτικό μυστήριο με τέλειο ρυθμό. Λάτρεψα κάθε σελίδα του» . Dennis Lehane, συγγραφέας.
«Ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα» . Paula Hawkins, συγγραφέας.
«Ένα δυνατό οικογενειακό θρίλερ. Η έξυπνη πλοκή και οι χαρακτήρες που εμπλέκονται βάζουν ψηλά τον πήχη γι' αυτή τη νέα χρονιά». Daily Mail.
«Ένα δυναμικό αστυνομικό μυθιστόρημα και ένα σπαρακτικό οικογενειακό έπος». Time Magazine.
«Το μακρύ, φωτεινό ποτάμι της Λιζ Μουρ διαβάζεται μονορούφι. Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με έξοχη πλοκή, ναι, αλλά και μια ιστορία για την περίπλοκη διελκυστίνδα που είναι η οικογένεια, αναδεικνύοντας πόσο πολύ κουβαλάμε τα παιδικά μας τραύματα όσο προχωράμε στη ζωή μας». Μary Beth Keane, συγγραφέας.
