΄΄Οι Αρχοντες του χρόνου΄΄ είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας της ΄΄Λευκής πόλης΄΄, μιας τριλογίας που έγινε εκδοτικό φαινόμενο στην Ισπανία, όπου πούλησε πάνω από ένα εκατομύριο αντίτυπα, μόνο στην Ισπανία, ενώ μεταφράστηκε σε 30 γλώσσες σε όλο τον κόσμο.
Οπως είχα γράψει στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της σειράς που έχει τίτλο ΄΄Η σιωπή της Λευκής πόλης΄, δυό χρόνια πρίν,΄΄ Η Λευκή πόλη του τίτλου είναι η Βιτόρια, η γοητευτική πρωτεύουσα της Χώρας των Βάσκων. Και στο συγκεκριμένο αστυνομικό μυθιστόρημα η Βιτόρια είναι η πρωταγωνίστρια. Οχι μόνο γιατί η υπόθεση διαδραματίζεται εκεί αλλά γιατί κάθε τι που γίνεται έχει σχέση μέ κάποιο από τα ιστορικά της μνημεία που διατρέχουν τα τελευταία 600 χρόνια.
Η συγγραφέας γεννήθηκε μεγάλωσε και σπούδασε εκεί. Έτσι, όχι μόνο αγαπάει τον τόπο της, αλλά γνωρίζει και όλη την ιστορική του εξέλιξη από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας μέχρι σήμερα. Και μέσα σε αυτό το γοητευτικό σκηνικό, στήνει το μυθιστόρημά της. Χρησιμοποιεί όχι μόνο τα ιστορικά κτίρια της Βιτόρια, αλλά και τους θρύλους και τις παραδόσεις όπως αυτές μεταφέρθηκαν προφορικά από γενιά σε γενιά, γράφοντας ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα της χρονιάς. Η σιωπή της λευκής πόλης είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία του πολύ γνωστού διεθνώς Ισπανού σκηνοθέτη Daniel Calparsoro.΄΄
Το ίδιο συνέβη και στο δεύτερο βιβλίο που έχει τίτλο ΄΄Οι τελετουργίες του νερού΄΄.Τα κτίρια και τα μνημεία της Βιτόρια πρωταγωνιστούσαν, μαζί με τις κέλτικες παραδόσεις που υπάρχουν, μέσα στην ιστορική παράδοση που υπάρχει ζωντανή μέχρι τις μέρες μας στη Χώρα των Βάσκων. Βασικός πρωταγωνιστής ο επιθεωρητής Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα, γνωστός και ως Κράκεν,που όχι μόνο έχει λύσει τους τελετουργικούς μυστήριους φόνους, αλλά κινδύνεψε σοβαρά και την ίδια του τη ζωή στην προσπάθεια του αυτή.
Και εκεί που, ως αναγνώστης, λές μέσα σου,΄΄ως πότε η συγγραφέας θα μας περιγράφει τα μνημεία της Βιτόρια και της κέλτικης παράδοσης που συνδέονται με αυτά, στους ΄΄Αρχοντες του Χρόνου΄΄ έχουμε την ανατροπή. Η ιστορία που διατρέχει το βιβλίο έχει να κάνει με ένα μυστηριώδες ιστορικό μυθιστόρημα που κάνει πάταγο και αναφέρεται στην ιστορία του θρυλικού κόμη δον Ντιάγο Βέλα που επιστρέφει στον τόπο του ύστερα από δύο χρόνια, καθώς έλειπε σε μιά επικίνδυνη αποστολή που του είχε αναθέσει ο βασιλιάς της Ναβάρας Σάντσο ΣΤ΄,γνωστός και ως Σάντσο ο Σοφός. Με έκπληξη όμως θα διαπιστώσει ΄ότι ο αδελφός του ,Ναγόρνο, έχει παντρευτεί τη γυναίκα που προοριζόταν για τον ίδιο, τη γοητευτική Ονέκα ντε Μαεστού. Η υπόθεση του μυθιστορήματος γυρνάει τον αναγνώστη στην Βιτόρια και στο 1192 μ.Χ.
Ας δούμε πως περιγράφει το μυστηριώδες μυθιστόρημα και την επίδρασή του ο επιθεωρητής Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα, καθώς ξεκινά το βιβλίο που έχουμε στα χέρια μας:
΄΄Θα ξεκινούσα την ιστορία μου με τη συνταρακτική είδηση του θανάτου ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας, ιδιοκτήτη μιας αυτοκρατορίας μόδας χαμηλού κόστους, δηλητηριασμένου με κανθαρίδα- το θρυλικό viagra του Μεσαίωνα-, στο παλάτι Βίγια Σούσο. Μα δεν πρόκειται να το κάνω.
Αντ’ αυτού, θα διηγηθώ τι συνέβη τη βραδιά που παραβρεθήκαμε στην ιδιόρρυθμη παρουσίαση του μυθιστορήματος για το οποίο μιλούσαν οι πάντες: λεγόταν ΄΄Οι Αρχοντες του χρόνου΄΄.
Η αλήθεια είναι ότι μας είχε συναρπάσει τούτο το ιστορικό μυθιστόρημα. Και πρώτα απ’ όλους εμένα, το ομολογώ. Αυτή η υποβλητική γραφή, που ένα αόρατο χέρι σε αρπάζει από τον λαιμό από την πρώτη παράγραφο και σε βάζει στην ιστορία και, τραβώντας σε σαν μαγνήτης, σε παρασύρει αμαχητί στο σκοτεινό μεσαιωνικό της σύμπαν χωρίς να θες να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις.
Γιατί δεν ήταν ένα απλό βιβλίο, αλλά μια χάρτινη παγίδα, μιά ενέδρα λέξεων...απ’ όπου κάθε διαφυγή ήταν αδύνατη.
Ο αδελφός μου ο Χερμάν, το alter ego μου, η Εστίμπαλιθ, τα παιδιά της παρέας...κανείς δεν μιλούσε για τίποτε άλλο. Και παρά τις τετρακόσιες εβδομήντα τόσες σελίδες του, πολλοί ήταν αυτοί που είχαν ξεκοκαλίσει το βιβλίο μέσα σε τρία βράδια. Ενώ κάποιοι άλλοι το διαβάζαμε σε δόσεις, σαν δηλητήριο που σταλάζει στο αίμα ηδονικά, προκειμένου να παρατείνουμε την παραμονή μας, νοερά, στο 1192 μ.Χ. Με είχε τόσο απορροφήσει η ανάγνωσή του που ξεχνιόμουν, και, καθώς γλώσσες αχόρταγες μάχονταν αξημέρωτα με μακριές γάμπες μες στα σεντόνια, αποκαλούσα την Αλμπα ΄΄Δέσποινά μου΄΄.
Ενυπήρχε όμως και μιά νοσηρή περιέργεια σε όλο αυτό, ένας γρίφος: η ταυτότητα του άγνωστου συγγραφέα. Μιάμισυ βδομάδα τώρα, και ενώ το βιβλίο του έκανε θραύση στα βιβλιοπωλεία, δεν υπήρχε μήτε μία φωτογραφία του στις εφημερίδες, ούτε στο αυτί του βιβλίου. Ούτε έδινε συνεντεύξεις. Δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε κάποια ιστοσελίδα. Λες και επρόκειτο για κάποιον παρία του παρόντος, παγιδευμένο στο αναχρονιστικό, αναλογικό παρελθόν.
Ακόμα και το όνομα με το οποίο υπέγραφε, Ντιέγο Βειλάθ, ήταν μάλλον ψευδώνυμο, ένα επιπλέον κλείσιμο του ματιού στον αφηγητή και πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον χαρισματικό κόμη δον Ντιάγο Βέλα. Πως να ξέρεις οτιδήποτε προτού η αλήθεια ξεδιπλώσει τα αβέβαια φτερά της πάνω από τα λιθόστρωτα δρομάκια της αιωνόβιας Μεσαιωνικής Βιτόρια;΄΄
Κάπως έτσι ξεκινά το βιβλίο με τον Κράκεν, την γυναίκα του την Αλμπα, την μικρή τους κόρη την Ντέμπα, παρέα με φίλους και γνωστούς να παρευρίσκονται στην παρουσίαση του βιβλίου. Ο συγγραφέας, βέβαια, δεν εμφανίζεται, και τίποτα άλλο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν πέθαινε μπροστά στα μάτια τους ένας από τους καλεσμένους.
Πολύ γρήγορα ο επιθεωρητής καταλαβαίνει ότι ο φόνος, καθώς και οι άλλοι που ακολουθούν, βασίζονται στα όσα περιγράφει ο μυστηριώδης συγγραφέας στο βιβλίο του. Μόνο που είναι αδύνατον να εντοπιστεί ο ίδιος, καθώς το χειρόγραφο έχει φτάσει στον μικρό τοπικό εκδοτικό οίκο που το εξέδωσε, μέσα από τεθλασμένους δρόμους που έχουν σβηστεί τα ίχνη τους.
Επί της ουσίας έχουμε δύο βιβλία το ένα μέσα στο άλλο: το παλιό Μεσαιωνικό χειρόγραφο του 1192 μ.Χ. , και, σε πρώτο επίπεδο τις επιπτώσεις που έχει αυτή η παλιά ιστορία στο σήμερα.
Είναι εντυπωσιακή η βιβλιογραφία που παραθέτει η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου. Εχει μελετήσει άπειρα ιστορικά βιβλία για να στήσει την ιστορία της. Ετσι , έχουμε μιά εντυπωσιακή περιγραφή της εποχής του πρώιμου Μεσσαίωνα σε όλα τα επίπεδα: από τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα και τα ιστορικά πρόσωπα, μέχρι το ύφος των ρούχων που φορούσαν ή τα φαγητά που έτρωγαν. Από την άλλη μεριά, έχουμε την σημερινή εποχή, με τον επιθεωρητή να προσπαθεί να λύσει τα μυστήρια των φόνων που βασίζονται στην μεθοδολογία του Μεσσαίωνα.
Η Εύα Γκαρθία Σαένθ ντε Ουρτούρι παίζει ένα συγκλονιστικό παιχνίδι με την ιστορία και τις επιπτώσεις που έχει στη σημερινή ζωή. Εγραψε ένα σημερινό αστυνομικό μυθιστόρημα που βασίζεται στο παρελθόν, στην ιστορία, καταγεγραμμένη ή μή. ΄΄Οι Αρχοντες του χρόνου΄΄ είναι ένα από τα βιβλία που διαβάζονται απνευστί, χωρίς να είναι υποχρεωτικό να έχει διαβάσει κανείς τα δύο προηγούμενα. Σε βάζει μέσα στο κλίμα του πρώιμου Μεσσαίωνα, στις συνήθειες και στον τρόπο που έζησαν τότε οι άνθρωποι, και ,κυρίως, στις επιπτώσεις που έχει η ιστορία στη σημερινή μας ζωή. Ο ρυθμός της αφήγησης είναι κινηματογραφικός, γρήγορος, σημερινός. Η ανάπλαση του παλιού χειρόγραφου έχει γίνει με απόλυτα πιστευτό τρόπο, καθώς η συγγραφέας έχει μελετήσει σχεδόν ότι έχει γραφτεί για την εποχή που καταπιάνεται. Ο συνδιασμός και των δύο, για άλλη μιά φορά δικαιώνει την συγγραφέα.
Αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε πως η Εύα Γκαρθία Σαένθ ντε Ουρτούρι βραβεύτηκε το 2018 με το βραβείο καλύτερου βιβλίου μυθοπλασίας στην Ισπανία και το 2019 με το βραβείο καλύτερου μεταφρασμένου μυθιστορήματος στην Νορβηγία.
Το φθινόπωρο του 2020 τιμήθηκε με το σημαντικό ισπανικό λογοτεχνικό βραβείο Planeta de Novela.
Η μετάφραση είναι της Αγγελικής Βασιλάτου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Και μπορεί να θεωρείται δεδομένο το "πάντρεμα" παρελθόντος και παρόντος, όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως δεν είναι κάτι εύκολο, ούτε κάτι που πάντοτε καταφέρνει να δέσει με τόσο αρμονικό τρόπο όπως το πετυχαίνει η Sáenz, η οποία διαθέτει, παράλληλα, μια μοναδικότητα ως προς τον αφηγηματική παραστατικότητα και την αναβίωση των μικρών εκείνων λεπτομερειών του παρελθόντος που κάνουν τη διαφορά, ταξιδεύοντάς μας στον χώρο και στον χρόνο με μια αξιομνημόνευτη ευκολία. Όσον αφορά, λοιπόν, το "Οι άρχοντες του χρόνου", μπορώ να πω πως είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο όπου πετυχαίνει αρμονία ισορροπίας ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, προσφέροντάς μας μια σκοτεινή αφήγηση γεμάτη μυστικά. Τώρα, όσον αφορά την τριλογία συνολικά, σαφέστατα και είναι μια απ' τις καλύτερες του είδους της, με μια δικιά της, χαρακτηριστική και ξεχωριστή ταυτότητα, ενώ η συγγραφέας είναι απ' αυτές που σίγουρα θα ξανασυζητήσουμε για το έργο της στο εγγύς μέλλον.΄΄Culture21century.gr
΄΄Η τελευταία πράξη της περίφημης πια «Τριλογίας της λευκής πόλης» ολοκληρώνεται στο λογοτεχνικό landmark της Ισπανίδας συγγραφέως, την πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων, τη γεμάτη τελετουργίες, θρύλους και μυστικά Βιτόρια. Ομοίως με τα προηγούμενα έργα, ο αναγνώστης γίνεται σκιά του αστυνόμου Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα, καθώς εκείνος έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά παράξενων θανάτων οι οποίοι ακολουθούν γκροτέσκα μεσαιωνικά τελετουργικά -ανάμεσά τους, ισπανική μύγα, όρκος του σκότους, εγκιβωτισμός. Ο ακαταμάχητος Κράκεν με τις ανορθόδοξες μεθόδους δεν αργεί να ανακαλύψει τη σύνδεση ανάμεσα στα πραγματικά εγκλήματα και τους πανομοιότυπους φόνους οι οποίοι περιγράφονται στις σελίδες ενός βιβλίου, και τα υπόλοιπα είναι υπόθεση καταιγιστικού ρυθμού, ακραίας έντασης και απολαυστικής αφήγησης.΄΄Αthens Voice
Οπως είχα γράψει στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της σειράς που έχει τίτλο ΄΄Η σιωπή της Λευκής πόλης΄, δυό χρόνια πρίν,΄΄ Η Λευκή πόλη του τίτλου είναι η Βιτόρια, η γοητευτική πρωτεύουσα της Χώρας των Βάσκων. Και στο συγκεκριμένο αστυνομικό μυθιστόρημα η Βιτόρια είναι η πρωταγωνίστρια. Οχι μόνο γιατί η υπόθεση διαδραματίζεται εκεί αλλά γιατί κάθε τι που γίνεται έχει σχέση μέ κάποιο από τα ιστορικά της μνημεία που διατρέχουν τα τελευταία 600 χρόνια.
Η συγγραφέας γεννήθηκε μεγάλωσε και σπούδασε εκεί. Έτσι, όχι μόνο αγαπάει τον τόπο της, αλλά γνωρίζει και όλη την ιστορική του εξέλιξη από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας μέχρι σήμερα. Και μέσα σε αυτό το γοητευτικό σκηνικό, στήνει το μυθιστόρημά της. Χρησιμοποιεί όχι μόνο τα ιστορικά κτίρια της Βιτόρια, αλλά και τους θρύλους και τις παραδόσεις όπως αυτές μεταφέρθηκαν προφορικά από γενιά σε γενιά, γράφοντας ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα της χρονιάς. Η σιωπή της λευκής πόλης είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία του πολύ γνωστού διεθνώς Ισπανού σκηνοθέτη Daniel Calparsoro.΄΄
Το ίδιο συνέβη και στο δεύτερο βιβλίο που έχει τίτλο ΄΄Οι τελετουργίες του νερού΄΄.Τα κτίρια και τα μνημεία της Βιτόρια πρωταγωνιστούσαν, μαζί με τις κέλτικες παραδόσεις που υπάρχουν, μέσα στην ιστορική παράδοση που υπάρχει ζωντανή μέχρι τις μέρες μας στη Χώρα των Βάσκων. Βασικός πρωταγωνιστής ο επιθεωρητής Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα, γνωστός και ως Κράκεν,που όχι μόνο έχει λύσει τους τελετουργικούς μυστήριους φόνους, αλλά κινδύνεψε σοβαρά και την ίδια του τη ζωή στην προσπάθεια του αυτή.
Και εκεί που, ως αναγνώστης, λές μέσα σου,΄΄ως πότε η συγγραφέας θα μας περιγράφει τα μνημεία της Βιτόρια και της κέλτικης παράδοσης που συνδέονται με αυτά, στους ΄΄Αρχοντες του Χρόνου΄΄ έχουμε την ανατροπή. Η ιστορία που διατρέχει το βιβλίο έχει να κάνει με ένα μυστηριώδες ιστορικό μυθιστόρημα που κάνει πάταγο και αναφέρεται στην ιστορία του θρυλικού κόμη δον Ντιάγο Βέλα που επιστρέφει στον τόπο του ύστερα από δύο χρόνια, καθώς έλειπε σε μιά επικίνδυνη αποστολή που του είχε αναθέσει ο βασιλιάς της Ναβάρας Σάντσο ΣΤ΄,γνωστός και ως Σάντσο ο Σοφός. Με έκπληξη όμως θα διαπιστώσει ΄ότι ο αδελφός του ,Ναγόρνο, έχει παντρευτεί τη γυναίκα που προοριζόταν για τον ίδιο, τη γοητευτική Ονέκα ντε Μαεστού. Η υπόθεση του μυθιστορήματος γυρνάει τον αναγνώστη στην Βιτόρια και στο 1192 μ.Χ.
Ας δούμε πως περιγράφει το μυστηριώδες μυθιστόρημα και την επίδρασή του ο επιθεωρητής Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα, καθώς ξεκινά το βιβλίο που έχουμε στα χέρια μας:
΄΄Θα ξεκινούσα την ιστορία μου με τη συνταρακτική είδηση του θανάτου ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας, ιδιοκτήτη μιας αυτοκρατορίας μόδας χαμηλού κόστους, δηλητηριασμένου με κανθαρίδα- το θρυλικό viagra του Μεσαίωνα-, στο παλάτι Βίγια Σούσο. Μα δεν πρόκειται να το κάνω.
Αντ’ αυτού, θα διηγηθώ τι συνέβη τη βραδιά που παραβρεθήκαμε στην ιδιόρρυθμη παρουσίαση του μυθιστορήματος για το οποίο μιλούσαν οι πάντες: λεγόταν ΄΄Οι Αρχοντες του χρόνου΄΄.
Η αλήθεια είναι ότι μας είχε συναρπάσει τούτο το ιστορικό μυθιστόρημα. Και πρώτα απ’ όλους εμένα, το ομολογώ. Αυτή η υποβλητική γραφή, που ένα αόρατο χέρι σε αρπάζει από τον λαιμό από την πρώτη παράγραφο και σε βάζει στην ιστορία και, τραβώντας σε σαν μαγνήτης, σε παρασύρει αμαχητί στο σκοτεινό μεσαιωνικό της σύμπαν χωρίς να θες να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις.
Γιατί δεν ήταν ένα απλό βιβλίο, αλλά μια χάρτινη παγίδα, μιά ενέδρα λέξεων...απ’ όπου κάθε διαφυγή ήταν αδύνατη.
Ο αδελφός μου ο Χερμάν, το alter ego μου, η Εστίμπαλιθ, τα παιδιά της παρέας...κανείς δεν μιλούσε για τίποτε άλλο. Και παρά τις τετρακόσιες εβδομήντα τόσες σελίδες του, πολλοί ήταν αυτοί που είχαν ξεκοκαλίσει το βιβλίο μέσα σε τρία βράδια. Ενώ κάποιοι άλλοι το διαβάζαμε σε δόσεις, σαν δηλητήριο που σταλάζει στο αίμα ηδονικά, προκειμένου να παρατείνουμε την παραμονή μας, νοερά, στο 1192 μ.Χ. Με είχε τόσο απορροφήσει η ανάγνωσή του που ξεχνιόμουν, και, καθώς γλώσσες αχόρταγες μάχονταν αξημέρωτα με μακριές γάμπες μες στα σεντόνια, αποκαλούσα την Αλμπα ΄΄Δέσποινά μου΄΄.
Ενυπήρχε όμως και μιά νοσηρή περιέργεια σε όλο αυτό, ένας γρίφος: η ταυτότητα του άγνωστου συγγραφέα. Μιάμισυ βδομάδα τώρα, και ενώ το βιβλίο του έκανε θραύση στα βιβλιοπωλεία, δεν υπήρχε μήτε μία φωτογραφία του στις εφημερίδες, ούτε στο αυτί του βιβλίου. Ούτε έδινε συνεντεύξεις. Δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ούτε κάποια ιστοσελίδα. Λες και επρόκειτο για κάποιον παρία του παρόντος, παγιδευμένο στο αναχρονιστικό, αναλογικό παρελθόν.
Ακόμα και το όνομα με το οποίο υπέγραφε, Ντιέγο Βειλάθ, ήταν μάλλον ψευδώνυμο, ένα επιπλέον κλείσιμο του ματιού στον αφηγητή και πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον χαρισματικό κόμη δον Ντιάγο Βέλα. Πως να ξέρεις οτιδήποτε προτού η αλήθεια ξεδιπλώσει τα αβέβαια φτερά της πάνω από τα λιθόστρωτα δρομάκια της αιωνόβιας Μεσαιωνικής Βιτόρια;΄΄
Κάπως έτσι ξεκινά το βιβλίο με τον Κράκεν, την γυναίκα του την Αλμπα, την μικρή τους κόρη την Ντέμπα, παρέα με φίλους και γνωστούς να παρευρίσκονται στην παρουσίαση του βιβλίου. Ο συγγραφέας, βέβαια, δεν εμφανίζεται, και τίποτα άλλο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν πέθαινε μπροστά στα μάτια τους ένας από τους καλεσμένους.
Πολύ γρήγορα ο επιθεωρητής καταλαβαίνει ότι ο φόνος, καθώς και οι άλλοι που ακολουθούν, βασίζονται στα όσα περιγράφει ο μυστηριώδης συγγραφέας στο βιβλίο του. Μόνο που είναι αδύνατον να εντοπιστεί ο ίδιος, καθώς το χειρόγραφο έχει φτάσει στον μικρό τοπικό εκδοτικό οίκο που το εξέδωσε, μέσα από τεθλασμένους δρόμους που έχουν σβηστεί τα ίχνη τους.
Επί της ουσίας έχουμε δύο βιβλία το ένα μέσα στο άλλο: το παλιό Μεσαιωνικό χειρόγραφο του 1192 μ.Χ. , και, σε πρώτο επίπεδο τις επιπτώσεις που έχει αυτή η παλιά ιστορία στο σήμερα.
Είναι εντυπωσιακή η βιβλιογραφία που παραθέτει η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου. Εχει μελετήσει άπειρα ιστορικά βιβλία για να στήσει την ιστορία της. Ετσι , έχουμε μιά εντυπωσιακή περιγραφή της εποχής του πρώιμου Μεσσαίωνα σε όλα τα επίπεδα: από τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα και τα ιστορικά πρόσωπα, μέχρι το ύφος των ρούχων που φορούσαν ή τα φαγητά που έτρωγαν. Από την άλλη μεριά, έχουμε την σημερινή εποχή, με τον επιθεωρητή να προσπαθεί να λύσει τα μυστήρια των φόνων που βασίζονται στην μεθοδολογία του Μεσσαίωνα.
Η Εύα Γκαρθία Σαένθ ντε Ουρτούρι παίζει ένα συγκλονιστικό παιχνίδι με την ιστορία και τις επιπτώσεις που έχει στη σημερινή ζωή. Εγραψε ένα σημερινό αστυνομικό μυθιστόρημα που βασίζεται στο παρελθόν, στην ιστορία, καταγεγραμμένη ή μή. ΄΄Οι Αρχοντες του χρόνου΄΄ είναι ένα από τα βιβλία που διαβάζονται απνευστί, χωρίς να είναι υποχρεωτικό να έχει διαβάσει κανείς τα δύο προηγούμενα. Σε βάζει μέσα στο κλίμα του πρώιμου Μεσσαίωνα, στις συνήθειες και στον τρόπο που έζησαν τότε οι άνθρωποι, και ,κυρίως, στις επιπτώσεις που έχει η ιστορία στη σημερινή μας ζωή. Ο ρυθμός της αφήγησης είναι κινηματογραφικός, γρήγορος, σημερινός. Η ανάπλαση του παλιού χειρόγραφου έχει γίνει με απόλυτα πιστευτό τρόπο, καθώς η συγγραφέας έχει μελετήσει σχεδόν ότι έχει γραφτεί για την εποχή που καταπιάνεται. Ο συνδιασμός και των δύο, για άλλη μιά φορά δικαιώνει την συγγραφέα.
Αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε πως η Εύα Γκαρθία Σαένθ ντε Ουρτούρι βραβεύτηκε το 2018 με το βραβείο καλύτερου βιβλίου μυθοπλασίας στην Ισπανία και το 2019 με το βραβείο καλύτερου μεταφρασμένου μυθιστορήματος στην Νορβηγία.
Το φθινόπωρο του 2020 τιμήθηκε με το σημαντικό ισπανικό λογοτεχνικό βραβείο Planeta de Novela.
Η μετάφραση είναι της Αγγελικής Βασιλάτου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
΄΄Και μπορεί να θεωρείται δεδομένο το "πάντρεμα" παρελθόντος και παρόντος, όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως δεν είναι κάτι εύκολο, ούτε κάτι που πάντοτε καταφέρνει να δέσει με τόσο αρμονικό τρόπο όπως το πετυχαίνει η Sáenz, η οποία διαθέτει, παράλληλα, μια μοναδικότητα ως προς τον αφηγηματική παραστατικότητα και την αναβίωση των μικρών εκείνων λεπτομερειών του παρελθόντος που κάνουν τη διαφορά, ταξιδεύοντάς μας στον χώρο και στον χρόνο με μια αξιομνημόνευτη ευκολία. Όσον αφορά, λοιπόν, το "Οι άρχοντες του χρόνου", μπορώ να πω πως είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο όπου πετυχαίνει αρμονία ισορροπίας ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, προσφέροντάς μας μια σκοτεινή αφήγηση γεμάτη μυστικά. Τώρα, όσον αφορά την τριλογία συνολικά, σαφέστατα και είναι μια απ' τις καλύτερες του είδους της, με μια δικιά της, χαρακτηριστική και ξεχωριστή ταυτότητα, ενώ η συγγραφέας είναι απ' αυτές που σίγουρα θα ξανασυζητήσουμε για το έργο της στο εγγύς μέλλον.΄΄Culture21century.gr
΄΄Η τελευταία πράξη της περίφημης πια «Τριλογίας της λευκής πόλης» ολοκληρώνεται στο λογοτεχνικό landmark της Ισπανίδας συγγραφέως, την πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων, τη γεμάτη τελετουργίες, θρύλους και μυστικά Βιτόρια. Ομοίως με τα προηγούμενα έργα, ο αναγνώστης γίνεται σκιά του αστυνόμου Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα, καθώς εκείνος έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά παράξενων θανάτων οι οποίοι ακολουθούν γκροτέσκα μεσαιωνικά τελετουργικά -ανάμεσά τους, ισπανική μύγα, όρκος του σκότους, εγκιβωτισμός. Ο ακαταμάχητος Κράκεν με τις ανορθόδοξες μεθόδους δεν αργεί να ανακαλύψει τη σύνδεση ανάμεσα στα πραγματικά εγκλήματα και τους πανομοιότυπους φόνους οι οποίοι περιγράφονται στις σελίδες ενός βιβλίου, και τα υπόλοιπα είναι υπόθεση καταιγιστικού ρυθμού, ακραίας έντασης και απολαυστικής αφήγησης.΄΄Αthens Voice
