Στην μεταπολεμική Σικελία της φτώχειας και της ανέχειας, κάθε κορίτσι που μιλούσε έστω στην πλατεία του χωριού με κάποιο αγόρι, το αποκαλούσαν «σπασμένη κανάτα». Ηταν απαγορευτικό ακόμη και να μιλήσει για οτιδήποτε. Κι όλα αυτά για λόγους τιμής.
Το 1960 η Ολίβια Ντενάρο είναι δεκαπέντε χρονών, ζει σε ένα χωριό της Σικελίας και τολμά να αμφισβητεί τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της μικρής κοινωνίας, αγνοώντας τους συνομηλίκους της που την κοροϊδεύουν, τη μητέρα της που την μαλώνει και το σώμα της που αλλάζει. Ενθουσιώδης και ανέμελη, απολαμβάνει την παιδική της ελευθερία, τρέχει μέχρι να της κοπεί η ανάσα, μαζεύει σαλιγκάρια με τον πατέρα της και ρίχνει πέτρες με την σφεντόνα σε όποιον φέρεται άσχημα στον φίλο της Σάρο. Αν και ξέρει ότι δεν γίνεται να σταματήσει να μεγαλώνει, για την Ολίβια το να γίνεις γυναίκα σημαίνει να αρνηθείς τον εαυτό σου. Κι όμως η βίαιη είσοδος στην ενηλικίωση θα ξεκινήσει όταν απλώς ένα αγόρι, ο Πίνο Πατερνό, θα της ζητήσει να μοιραστούν ένα πορτοκάλι. Η Ολίβια – με την επίμονη προειδοποίηση της μητέρας της, «κορίτσι που χαμογελάει έχει ήδη πει ναι», να αντηχεί στ’ αυτιά της – απορρίπτει τρομοκρατημένη την πρόταση. Η άρνησή της όμως θα πυροδοτήσει το ερωτικό ενδιαφέρον του Πατερνό, που θα την εκθέσει στο πανηγύρι του χωριού. Και δε θα σταματήσει εκεί…
Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, η Ολίβια θα αντισταθεί στο εθιμικό δίκαιο, «η κοπέλα είναι μια στάμνα, όποιος τη σπάει την παίρνει», θα αγωνιστεί για το δικαίωμά της να πει «όχι» και θα δώσει μάχη για την ανεξαρτησία της καθώς θα συνειδητοποιεί ότι «δεν είναι εύθραυστη η γυναίκα, εύθραυστος είναι όποιος εκτίθεται στην αδικία».
Η Βιόλα Αρντόνε έγραψε ένα βιβλίο για την δύναμη του ανθρώπου να εξεγερθεί στις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες και να καταφέρει να κάνει αυτό που ο ίδιος θέλει.`
«Ξέρεις με τι μοιάζουν τα παιδιά; Mοιάζουν με τους σπόρους που παρασύρει ο αέρας και φυτρώνουν στον κήπο σου. Πρέπει να τους αφήσεις να μεγαλώσουν για να καταλάβεις τι καρπό θα δώσουν, δεν μπορείς να το δεις από την αρχή. Νόμιζα ότι είχα τρία ασθενικά φυτά και ανακάλυψα ότι στο χωράφι μου είχα τρία δυνατά καρποφόρα δέντρα. Ακόμη κι από την καμένη από το αλάτι γη, μπορεί να ξαναγεννηθεί ζωή» λέει κάποια στιγμή ο πατέρας της ηρωϊδας.
Ένα μυθιστόρημα που μας δείχνει την θέληση και το σθένος του ανθρώπου να πάει κόντρα σε κάθε κατεστημένο.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Ένα μυθιστόρημα για την εύθραυστη ελευθερία των νεαρών γυναικών. Μια ιστορία που διαβάζεται απνευστί», La Repubblica
«H Ολίβια Ντενάρο είναι ένας αξέχαστος χαρακτήρας», Corriere della Sera
Το 1960 η Ολίβια Ντενάρο είναι δεκαπέντε χρονών, ζει σε ένα χωριό της Σικελίας και τολμά να αμφισβητεί τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της μικρής κοινωνίας, αγνοώντας τους συνομηλίκους της που την κοροϊδεύουν, τη μητέρα της που την μαλώνει και το σώμα της που αλλάζει. Ενθουσιώδης και ανέμελη, απολαμβάνει την παιδική της ελευθερία, τρέχει μέχρι να της κοπεί η ανάσα, μαζεύει σαλιγκάρια με τον πατέρα της και ρίχνει πέτρες με την σφεντόνα σε όποιον φέρεται άσχημα στον φίλο της Σάρο. Αν και ξέρει ότι δεν γίνεται να σταματήσει να μεγαλώνει, για την Ολίβια το να γίνεις γυναίκα σημαίνει να αρνηθείς τον εαυτό σου. Κι όμως η βίαιη είσοδος στην ενηλικίωση θα ξεκινήσει όταν απλώς ένα αγόρι, ο Πίνο Πατερνό, θα της ζητήσει να μοιραστούν ένα πορτοκάλι. Η Ολίβια – με την επίμονη προειδοποίηση της μητέρας της, «κορίτσι που χαμογελάει έχει ήδη πει ναι», να αντηχεί στ’ αυτιά της – απορρίπτει τρομοκρατημένη την πρόταση. Η άρνησή της όμως θα πυροδοτήσει το ερωτικό ενδιαφέρον του Πατερνό, που θα την εκθέσει στο πανηγύρι του χωριού. Και δε θα σταματήσει εκεί…
Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, η Ολίβια θα αντισταθεί στο εθιμικό δίκαιο, «η κοπέλα είναι μια στάμνα, όποιος τη σπάει την παίρνει», θα αγωνιστεί για το δικαίωμά της να πει «όχι» και θα δώσει μάχη για την ανεξαρτησία της καθώς θα συνειδητοποιεί ότι «δεν είναι εύθραυστη η γυναίκα, εύθραυστος είναι όποιος εκτίθεται στην αδικία».
Η Βιόλα Αρντόνε έγραψε ένα βιβλίο για την δύναμη του ανθρώπου να εξεγερθεί στις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες και να καταφέρει να κάνει αυτό που ο ίδιος θέλει.`
«Ξέρεις με τι μοιάζουν τα παιδιά; Mοιάζουν με τους σπόρους που παρασύρει ο αέρας και φυτρώνουν στον κήπο σου. Πρέπει να τους αφήσεις να μεγαλώσουν για να καταλάβεις τι καρπό θα δώσουν, δεν μπορείς να το δεις από την αρχή. Νόμιζα ότι είχα τρία ασθενικά φυτά και ανακάλυψα ότι στο χωράφι μου είχα τρία δυνατά καρποφόρα δέντρα. Ακόμη κι από την καμένη από το αλάτι γη, μπορεί να ξαναγεννηθεί ζωή» λέει κάποια στιγμή ο πατέρας της ηρωϊδας.
Ένα μυθιστόρημα που μας δείχνει την θέληση και το σθένος του ανθρώπου να πάει κόντρα σε κάθε κατεστημένο.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Ένα μυθιστόρημα για την εύθραυστη ελευθερία των νεαρών γυναικών. Μια ιστορία που διαβάζεται απνευστί», La Repubblica
«H Ολίβια Ντενάρο είναι ένας αξέχαστος χαρακτήρας», Corriere della Sera
