Το 1951 ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, κορυφαίος λαϊκός ερμηνευτής εκείνων των καιρών, ηχογραφούσε ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ της δεκαετίας αλλά και όλων των εποχών στο ελληνικό τραγούδι.
Το «Ήθελα να ‘μουνα πασάς» του Πειραιώτη τυφλού μουσικού, συνθέτη και μαέστρου Στέλιου Χρυσίνη γνώρισε μεγάλες δόξες και ακόμη και σήμερα έχει την τιμητική του σε όλα τα λαϊκά πάλκα.
Σεγόντο στον Τσαουσάκη - απαραίτητη προϋπόθεση κάποτε για την «γλύκα» αλλά και απήχηση ενός τραγουδιού- έκανε η μοναδική στο είδος της Ρένα Στάμου.
Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο διακεκριμένος ερευνητής Παναγιώτης Κουνάδης σε μια έκδοση αφιέρωμα στο Χρυσίνη, το τραγούδι εξιστορεί φαντασιώσεις από ένα ανύπαρκτο παρελθόν προβαλλόμενες σε ένα επίσης ανύπαρκτο μέλλον…
Κι όμως αυτές οι ουτοπίες παντρεμένες με τις κατάλληλες μελωδίες έδιναν διέξοδο διαφυγής στα ταραγμένα και μαύρα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας…
Το «Ήθελα να ‘μουνα πασάς» του Πειραιώτη τυφλού μουσικού, συνθέτη και μαέστρου Στέλιου Χρυσίνη γνώρισε μεγάλες δόξες και ακόμη και σήμερα έχει την τιμητική του σε όλα τα λαϊκά πάλκα.
Σεγόντο στον Τσαουσάκη - απαραίτητη προϋπόθεση κάποτε για την «γλύκα» αλλά και απήχηση ενός τραγουδιού- έκανε η μοναδική στο είδος της Ρένα Στάμου.
Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο διακεκριμένος ερευνητής Παναγιώτης Κουνάδης σε μια έκδοση αφιέρωμα στο Χρυσίνη, το τραγούδι εξιστορεί φαντασιώσεις από ένα ανύπαρκτο παρελθόν προβαλλόμενες σε ένα επίσης ανύπαρκτο μέλλον…
Κι όμως αυτές οι ουτοπίες παντρεμένες με τις κατάλληλες μελωδίες έδιναν διέξοδο διαφυγής στα ταραγμένα και μαύρα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας…
