έλαβα ένα mail από τον ταλαντούχο συνθέτη Γιώργο Καλογήρου, με ένα ξεχωριστό τραγούδι κι ένα κείμενο, αφιερωμένα στον Κουγιουμτζή…
Ο Γιώργος Καλογήρου αλλά και ο στιχουργός Παναγιώτης Θωμά ήταν μέλη της Χορωδίας Νέων «Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος» με διευθυντή τον Χρυσόστομο Σταμούλη. Όπως μου εκμυστηρεύθηκε ο πρώτος, ο Σταμούλης είναι αυτός που «ευθύνεται» για την αγάπη τους στον Κουγιουμτζή, εξ ’ου και το «δάσκαλος» παρακάτω... Την εποχή της «φυγής» του Koυγιουμτζή, ο Καλογήρου ζούσε στη Θεσσαλονίκη ενώ ο Παναγιώτης Θωμά στη Βοστόνη… Τώρα ζουν και οι δυο μόνιμα στην Κύπρο.
«Πουλί θα πετάξει»
Στίχοι: Παναγιώτης Θωμά
Μουσική: Γιώργος Καλογήρου
Μάρτιος 2005…
Τώρα που τα γράφω αυτά οι σκέψεις είναι πολλές και μπερδεμένες με αισθήματα και η ύπαρξη πλημμυρισμένη από συγκίνηση. Θέλω να τα γράψω όλα πριν να ξεχάσω κάτι. Είναι το γράψιμο οδυνηρό όταν παλεύεις να πεις αυτά που με ασυγκράτητη δύναμη ξεχειλίζουν από μέσα σου.
[…] Ο Κουγιουμτζής ήταν ο άνθρωπος που έψαχνε την ομορφιά την αληθινή. Την είχε ζήσει μέσα στα βάσανά του και τη νοσταλγούσε, έστω και αν αυτό τον κερνούσε απογοήτευση και τον έκανε να απομακρύνεται από τα βήματα των πολλών.
Το πρωί της Κυριακής που άκουσα το νέο για τη φυγή του, δεν μπορούσα να διώξω από το μυαλό μου το τραγούδι του: «Δεν έχω μάτια να σε δω / καρδιά να σου μιλήσω». Είναι θαρρώ το πρώτο του που γνώρισε την μεγάλη επιτυχία. Μα ύστερα περνούσαν από το μυαλό με τη σειρά μα και μπερδεμένα, άλλα δικά του τραγούδια και το, «Μη γυρεύεις ομορφιές...».
Όλη την ημέρα την αφιέρωσα στην μνήμη του Κυρ Σταύρου. Ήθελα να ’μουν στην Ελλάδα, να άκουγα το νέο της φυγής του ξανά και ξανά από την τηλεόραση και να μάζευα από εφημερίδες τα αφιερώματα. Αν και δεν πιστεύω να κάνει θόρυβο η φυγή του σαν κάποιων άλλων που, καλώς ή κακώς, φροντίζουν να μιλούν δημόσια πολύ και να γράφουν πολύ. Αυτός επέλεγε τη σιωπή και ζήλευε μονάχα αυτούς που σωπαίνουν. Μα όσες φορές άνοιξε το άχραντο στόμα του, τα λόγια του ήταν διαμάντια ακριβά, ευαγγέλιο καλλιτεχνίας, ήχοι μουσικοί ποίησης και αλήθειας.
Μια φορά μόνο είχα ανταλλάξει δυό κουβέντες μαζί του φεύγοντας από συναυλία της χορωδίας του μαθητή του και δασκάλου μου, αφιέρωμα στον ίδιο τον Κυρ Σταύρο. Του έσφιξα το χέρι, του είπα πως χαίρομαι που τον γνωρίζω και πως θα του στείλω την εργασία μου για τα βιβλία του. Το μόνο που είπε συνεσταλμένα και σιγανά ήταν: «Ευχαριστώ». Σαν να βιαζόταν να δραπετεύσει από τον πολύ κόσμο.
Ένα «ευχαριστώ», ήταν ότι είχε πει και στις εκατοντάδες των ακροατών που τον είχαν χειροκροτήσει με την καρδιά τους στο γεμάτο θέατρο, λίγη ώρα πριν.
Η Κυριακή της φυγής του Κυρ Σταύρου κυλούσε αργά και τελώντας το δικό μου μνημόσυνο, έκανα από την Αμερική ό,τι μου ήταν δυνατό να κάνω. Μπήκα στο διαδίκτυο και βρήκα στίχους του. Τους διάβαζα και γευόμουν τον πόνο, την αλήθεια του, την αγάπη του. Και για άλλη μια φορά τους ένοιωθα αυτούς τους στίχους δικούς μου. Βρήκα και τον τελευταίο του δίσκο με τους μελοποιημένους ύμνους. Τα λουλούδια που είχε προσφέρει, καθώς το είπε, στον επιτάφιο του Χριστού.
Τώρα επιστρέφω με την μνήμη σ` εκείνη τη συναυλία, όπου ο Κυρ Σταύρος χειροκροτούμενος ανέβηκε στην σκηνή να διευθύνει το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», το τραγούδι του που `ναι ισάξιο πια με ύμνο. Το τραγούδι δεν το `παιξε η ορχήστρα ολόκληρο και καθώς διηύθηνε σκυφτός και συνεσταλμένος ακροατήριο και χορωδία, με τόση ευαισθησία στις κινήσεις του, το τραγούδι τελείωσε. Ο αγαθός εκείνος άνθρωπος, χαμήλωσε τα χέρια του με μια κάποια απογοήτευση και παράπονο. Το ταξίδι του στην δική του μουσική, σ` ένα κομμάτι ζωντανό της ζωής του τελείωσε αναπάντεχα.
Μα και γω του θυμώνω που έφυγε για τα ξένα τόσο νωρίς. Το καλοκαίρι ήθελα να πάω να τον γνωρίσω. Το όνειρο τελείωσε σαν εκείνο το τραγούδι αναπάντεχα. Μου `μεινε και μένα κάποιο παράπονο.
Όμως σ` ευχαριστώ Κυρ Σταύρο για τα τραγούδια σου και για την αληθινή ζωή σου. Εκεί κοντά στον καταστόλιστο Επιτάφιο του Παραδείσου, που τον φύλαξαν για να θυμούνται οι άνθρωποι τα πάθια της ζωής, θα είσαι τώρα πουλί ελεύθερο να πετάει και να χαίρεται όλες τις ομορφιές. Και είμαι σίγουρος, πως εκεί πάνω θα ξαναγράψεις ουράνια τραγούδια. Από τώρα εμείς περιμένουμε την ημέρα που θα σε ανταμώσουμε και θα τ` ακούσουμε.
Σχεδόν νυκτώνει σε ξένη γη
Και γω πιο μόνος σε ξένη πόλη
Μετρώ τον πόνο για τη φυγή
Μικραίνει ο κόσμος μα κάπου χαράζει
Τραγούδια που φύγαν θ’ ανθίσουν ξανά
Πουλί θα πετάξει στα ουράνια μέρη
Γλυκά να φωτίσει της γης τη νυχτιά
Με τα στιχάκια πάλι παλεύω
Δεν ησυχάζω για μια στιγμή
Την ομορφιά μου πάλι γυρεύω
Μες στα τραγούδια του Κουγιουμτζή
Παναγιώτης Θωμάς | Brookline Βοστόνης
Κυριακή 13.3.2005
Απόσπασμα από το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο Σταύρος Κουγιουμτζής, Χρόνια σαν βροχή, Ιανός, Αθήνα 2005. Το κείμενο εναποτέθηκε στο μνήμα του μακαριστού συνθέτη και η δημοσίευσή του ήταν ευγενική χειρονομία της κυρίας Αιμιλίας Κουγιουμτζή.
Μάρτιος 2015, δέκα χρόνια μετά. Το τραγούδι αυτό μετά από μια περιπλάνηση δέκα χρόνων πήρε τη μορφή και βρήκε τη στιγμή του. Αφού παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη και ιδιαιτέρως στη μουσική σκηνή Πλατώ στη Χαριλάου, όπου έπαιξε ο Σταύρος Κουγιουμτζής όταν επέστρεψε οριστικά στη γενέτειρά του, ηχογραφείται στη Λευκωσία. Μόνο που αυτή τη φορά το ευχαριστώ έχει άλλη βαρύτητα, γιατί ήρθαν οι δύσκολες και σκοτεινές εποχές που βλέπαμε τότε να έρχονται. Το φως και η δύναμη που παίρναμε και παίρνουμε από τα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή είναι θωράκισή μας.
Στο ηχογράφημα παίζουν:
Γιώργος Καλογήρου: Τραγούδι
Δεύτερη φωνή: Παναγιώτης Θωμά
Γιώργος Δημητρίου: Μπουζούκι
Φάνος Ευσταθίου: Κιθάρα
Άριστος Χριστοδούλου: Πιάνο και ακορντεόν
Νεκτάριος Κάσσαρ: Κοντραμπάσο
Πέτρος Κκάλλης: Τύμπανα
Ηχοληψία-μίξη-mastering: Αχιλλέας Τσαγγαρίδης - «art studio», Λευκωσία.
Γιώργος Καλογήρου | Λευκωσία
Κυριακή 1.3.2015
Ο Γιώργος Καλογήρου αλλά και ο στιχουργός Παναγιώτης Θωμά ήταν μέλη της Χορωδίας Νέων «Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος» με διευθυντή τον Χρυσόστομο Σταμούλη. Όπως μου εκμυστηρεύθηκε ο πρώτος, ο Σταμούλης είναι αυτός που «ευθύνεται» για την αγάπη τους στον Κουγιουμτζή, εξ ’ου και το «δάσκαλος» παρακάτω... Την εποχή της «φυγής» του Koυγιουμτζή, ο Καλογήρου ζούσε στη Θεσσαλονίκη ενώ ο Παναγιώτης Θωμά στη Βοστόνη… Τώρα ζουν και οι δυο μόνιμα στην Κύπρο.
«Πουλί θα πετάξει»
Στίχοι: Παναγιώτης Θωμά
Μουσική: Γιώργος Καλογήρου
Μάρτιος 2005…
Έφυγε ο Κυρ Σταύρος
«Φίλε πέθανε ο Κουγιουμτζής». Αυτό ήταν το μήνυμα που πήρα πρωί της Κυριακής. Το νέο ήταν αναπάντεχο και απίστευτο. Μου ήρθε στο μυαλό η φράση η συνηθισμένη, «Αιωνία του η μνήμη». Μα δεν την είπα. Την ένοιωθα ξένη. Ο Κουγιουμτζής ήταν ζωντανός στην καρδιά μου. Από τα πρώτα λεπτά που το νέο με είχε καθηλώσει και καθόμουν στο κρεβάτι μου, ήθελα να τηλεφωνήσω στο δάσκαλό μου και μαθητή του στην Ελλάδα και να του πω αυτό μόνο: «Πουλί του Παραδείσου δάσκαλε ο Κουγιουμτζής. Πουλί του Παραδείσου». Δεν το έκανα. Δε θα τολμούσα να διακόψω τη θλίψη του. Ήξερα πως οι μνήμες του από τον Κυρ Σταύρο θα ήταν εκείνες τις ώρες αβάσταχτες και ζωντανές.Τώρα που τα γράφω αυτά οι σκέψεις είναι πολλές και μπερδεμένες με αισθήματα και η ύπαρξη πλημμυρισμένη από συγκίνηση. Θέλω να τα γράψω όλα πριν να ξεχάσω κάτι. Είναι το γράψιμο οδυνηρό όταν παλεύεις να πεις αυτά που με ασυγκράτητη δύναμη ξεχειλίζουν από μέσα σου.
[…] Ο Κουγιουμτζής ήταν ο άνθρωπος που έψαχνε την ομορφιά την αληθινή. Την είχε ζήσει μέσα στα βάσανά του και τη νοσταλγούσε, έστω και αν αυτό τον κερνούσε απογοήτευση και τον έκανε να απομακρύνεται από τα βήματα των πολλών.
Το πρωί της Κυριακής που άκουσα το νέο για τη φυγή του, δεν μπορούσα να διώξω από το μυαλό μου το τραγούδι του: «Δεν έχω μάτια να σε δω / καρδιά να σου μιλήσω». Είναι θαρρώ το πρώτο του που γνώρισε την μεγάλη επιτυχία. Μα ύστερα περνούσαν από το μυαλό με τη σειρά μα και μπερδεμένα, άλλα δικά του τραγούδια και το, «Μη γυρεύεις ομορφιές...».
Όλη την ημέρα την αφιέρωσα στην μνήμη του Κυρ Σταύρου. Ήθελα να ’μουν στην Ελλάδα, να άκουγα το νέο της φυγής του ξανά και ξανά από την τηλεόραση και να μάζευα από εφημερίδες τα αφιερώματα. Αν και δεν πιστεύω να κάνει θόρυβο η φυγή του σαν κάποιων άλλων που, καλώς ή κακώς, φροντίζουν να μιλούν δημόσια πολύ και να γράφουν πολύ. Αυτός επέλεγε τη σιωπή και ζήλευε μονάχα αυτούς που σωπαίνουν. Μα όσες φορές άνοιξε το άχραντο στόμα του, τα λόγια του ήταν διαμάντια ακριβά, ευαγγέλιο καλλιτεχνίας, ήχοι μουσικοί ποίησης και αλήθειας.
Μια φορά μόνο είχα ανταλλάξει δυό κουβέντες μαζί του φεύγοντας από συναυλία της χορωδίας του μαθητή του και δασκάλου μου, αφιέρωμα στον ίδιο τον Κυρ Σταύρο. Του έσφιξα το χέρι, του είπα πως χαίρομαι που τον γνωρίζω και πως θα του στείλω την εργασία μου για τα βιβλία του. Το μόνο που είπε συνεσταλμένα και σιγανά ήταν: «Ευχαριστώ». Σαν να βιαζόταν να δραπετεύσει από τον πολύ κόσμο.
Ένα «ευχαριστώ», ήταν ότι είχε πει και στις εκατοντάδες των ακροατών που τον είχαν χειροκροτήσει με την καρδιά τους στο γεμάτο θέατρο, λίγη ώρα πριν.
Η Κυριακή της φυγής του Κυρ Σταύρου κυλούσε αργά και τελώντας το δικό μου μνημόσυνο, έκανα από την Αμερική ό,τι μου ήταν δυνατό να κάνω. Μπήκα στο διαδίκτυο και βρήκα στίχους του. Τους διάβαζα και γευόμουν τον πόνο, την αλήθεια του, την αγάπη του. Και για άλλη μια φορά τους ένοιωθα αυτούς τους στίχους δικούς μου. Βρήκα και τον τελευταίο του δίσκο με τους μελοποιημένους ύμνους. Τα λουλούδια που είχε προσφέρει, καθώς το είπε, στον επιτάφιο του Χριστού.
Τώρα επιστρέφω με την μνήμη σ` εκείνη τη συναυλία, όπου ο Κυρ Σταύρος χειροκροτούμενος ανέβηκε στην σκηνή να διευθύνει το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», το τραγούδι του που `ναι ισάξιο πια με ύμνο. Το τραγούδι δεν το `παιξε η ορχήστρα ολόκληρο και καθώς διηύθηνε σκυφτός και συνεσταλμένος ακροατήριο και χορωδία, με τόση ευαισθησία στις κινήσεις του, το τραγούδι τελείωσε. Ο αγαθός εκείνος άνθρωπος, χαμήλωσε τα χέρια του με μια κάποια απογοήτευση και παράπονο. Το ταξίδι του στην δική του μουσική, σ` ένα κομμάτι ζωντανό της ζωής του τελείωσε αναπάντεχα.
Μα και γω του θυμώνω που έφυγε για τα ξένα τόσο νωρίς. Το καλοκαίρι ήθελα να πάω να τον γνωρίσω. Το όνειρο τελείωσε σαν εκείνο το τραγούδι αναπάντεχα. Μου `μεινε και μένα κάποιο παράπονο.
Όμως σ` ευχαριστώ Κυρ Σταύρο για τα τραγούδια σου και για την αληθινή ζωή σου. Εκεί κοντά στον καταστόλιστο Επιτάφιο του Παραδείσου, που τον φύλαξαν για να θυμούνται οι άνθρωποι τα πάθια της ζωής, θα είσαι τώρα πουλί ελεύθερο να πετάει και να χαίρεται όλες τις ομορφιές. Και είμαι σίγουρος, πως εκεί πάνω θα ξαναγράψεις ουράνια τραγούδια. Από τώρα εμείς περιμένουμε την ημέρα που θα σε ανταμώσουμε και θα τ` ακούσουμε.
Πουλί θα πετάξει
Μπήκε η Άνοιξη φοβισμένηΣχεδόν νυκτώνει σε ξένη γη
Και γω πιο μόνος σε ξένη πόλη
Μετρώ τον πόνο για τη φυγή
Μικραίνει ο κόσμος μα κάπου χαράζει
Τραγούδια που φύγαν θ’ ανθίσουν ξανά
Πουλί θα πετάξει στα ουράνια μέρη
Γλυκά να φωτίσει της γης τη νυχτιά
Με τα στιχάκια πάλι παλεύω
Δεν ησυχάζω για μια στιγμή
Την ομορφιά μου πάλι γυρεύω
Μες στα τραγούδια του Κουγιουμτζή
Παναγιώτης Θωμάς | Brookline Βοστόνης
Κυριακή 13.3.2005
Απόσπασμα από το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο Σταύρος Κουγιουμτζής, Χρόνια σαν βροχή, Ιανός, Αθήνα 2005. Το κείμενο εναποτέθηκε στο μνήμα του μακαριστού συνθέτη και η δημοσίευσή του ήταν ευγενική χειρονομία της κυρίας Αιμιλίας Κουγιουμτζή.
Το τραγούδι...
Οι στίχοι αυτοί έφτασαν σ’ εμένα από τη Βοστόνη στη Θεσσαλονίκη με φαξ. Το τραγούδι ολοκληρώθηκε τέσσερις μέρες μετά την ταφή του Σταύρου Κουγιουμτζή. Γράφτηκε σαν ένα ευχαριστώ για όσα νιώσαμε πιτσιρικάδες που ήμασταν, μέσα απ’ τα τραγούδια του, γεμάτοι όνειρα, αναζητώντας δύναμη και φως για τις δύσκολες και σκοτεινές εποχές που βλέπαμε να ’ρχονται.Μάρτιος 2015, δέκα χρόνια μετά. Το τραγούδι αυτό μετά από μια περιπλάνηση δέκα χρόνων πήρε τη μορφή και βρήκε τη στιγμή του. Αφού παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη και ιδιαιτέρως στη μουσική σκηνή Πλατώ στη Χαριλάου, όπου έπαιξε ο Σταύρος Κουγιουμτζής όταν επέστρεψε οριστικά στη γενέτειρά του, ηχογραφείται στη Λευκωσία. Μόνο που αυτή τη φορά το ευχαριστώ έχει άλλη βαρύτητα, γιατί ήρθαν οι δύσκολες και σκοτεινές εποχές που βλέπαμε τότε να έρχονται. Το φως και η δύναμη που παίρναμε και παίρνουμε από τα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή είναι θωράκισή μας.
Στο ηχογράφημα παίζουν:
Γιώργος Καλογήρου: Τραγούδι
Δεύτερη φωνή: Παναγιώτης Θωμά
Γιώργος Δημητρίου: Μπουζούκι
Φάνος Ευσταθίου: Κιθάρα
Άριστος Χριστοδούλου: Πιάνο και ακορντεόν
Νεκτάριος Κάσσαρ: Κοντραμπάσο
Πέτρος Κκάλλης: Τύμπανα
Ηχοληψία-μίξη-mastering: Αχιλλέας Τσαγγαρίδης - «art studio», Λευκωσία.
Γιώργος Καλογήρου | Λευκωσία
Κυριακή 1.3.2015
